Ryan, Bjorn & Jaffery over hun moeder en vrouw Nancy
Ryan
Hey Mama,
Ik vind het niet leuk voor jou dat je ziek bent. Het is niet altijd even leuk om jou niet lekker op de bank te zien liggen. Maar ja, ik heb er geen moeite mee. Je doet je best om altijd eten te maken en het huishouden te doen.
Dus, blijf lekker zo doorgaan.
Björn
Mijn moeder, een lieve zorgzame moeder die eigenlijk soms te lief is wat ten kosten gaat van haarzelf. Ondanks alle lichamelijke klachten en mentale gevoeligheden, is zij altijd positief en daar heb ik heel veel respect en bewondering voor. Haar leven bestaat nu vooral uit yoga en self healing maar door de stomme frozen shoulder heeft het yoga min of meer stop gezet en is zij zich volledig gaan focussen op self healing. Mijn moeder is spiritueel en heeft haar mindset zo getraind dat zij altijd het licht ziet in soms toch wel donkere dagen. Omdat ik uit hetzelfde hout gesneden ben als mijn moeder helpt zij mij ook door mijn donkere dagen heen en voelt zij altijd heel goed hoe ik mij voel. Dat geldt trouwens ook andersom alleen weet ik niet altijd hoe ik haar kan helpen met haar donkere dagen. Als ik er nu zo over nadenk, heeft zij eigenlijk echt een heel lang proces achter de rug. Van ziek worden en niet meer kunnen werken, naar self healing en je eigen weg bewandelen. Op weg naar wat je echt wilt en waar je naar verlangt. Natuurlijk maken de klachten het niet makkelijker maar ook zij gaat komen waar ze wilt zijn.
En daar geloof ik in. – Björn
Jaffery
Hoe is het om te leven met een partner met een bipolaire stoornis vraag je? Nou, daar moest ik echt even voor gaan zitten. Wat is dat nou eigenlijk, een bipolaire stoornis, en wat betekent het precies? “Dit is een psychische aandoening met (hypo)manische en depressieve episodes, onderbroken door stabiele periodes. Het wordt daarom ook wel manisch-depressieve stoornis genoemd.” Oké, maar wat betekent het nou precies? Een bipolaire stoornis uit zich bij iedereen anders. Wat het dus precies betekent zal je dus moeten afleiden van de mate van invloed van de symptomen van de stoornis op het leven van de betrokken persoon zelf en diens partner of andere naasten. Want, beïnvloeden doet het zeker! Maar, in welke mate?
Wij zijn inmiddels 30 jaar samen, waarvan 18 jaar gelukkig getrouwd en hebben 2 mooie jongens gekregen. Ongeveer 8 jaar geleden werd de diagnose gesteld van de bipolaire stoornis. Vanaf dat moment wisten we het dus zeker. Maar, eigenlijk wisten we het al langer, of toch niet, want hoe konden wij het dan weten, hoe moesten we het herkennen? Energiek en opgewekt zoals zij in het begin altijd was, werd inderdaad wel eens afgewisseld door momenten dat zij minder energiek en opgewekt was. Maar ja, dat heeft toch iedereen wel eens? En ja, ze sportte heel veel, dat is toch goed en gezond voor lijf en leden? Dat deed ik ook. Zo hebben we elkaar immers leren kennen, in de sportschool tijden aerobics lessen.
Je kunt wel stellen dat de stoornis toen al ons leven aan het beïnvloeden was. Maar ja, we wisten het gewoonweg niet. Het stond ons verder ook niets in de weg, we deden alles, konden alles. Je kunt wel concluderen dat de invloed ogenschijnlijk wel klein moet zijn geweest. Dat lijf en leden jarenlang tot het uiterste werden gedreven om te presteren tijdens de (hypo)manische episodes, tot het punt zelfs dat het echt niet meer ging, werd pas duidelijk toen de diagnose werd gesteld. Vluchten was het voor het gevoel dat deze stoornis haar gaf.
Als ik terugkijk op onze relatie dan kan ik zeggen dat het gevoel van bescherming en geborgenheid geven wel een centrale plek heeft voor mij. Ik heb altijd het gevoel gehad dat ik haar kon beschermen, dat ze bij mij veilig was. Niet dat zij zwak en hulpeloos was hoor, maar zo ben ik nou eenmaal. Lange tijd was het zo dat niets dat gevoel in de weg kon staan. Tot dus de bewuste diagnose. Toen werden er wel een aantal dingen duidelijk, er vielen nogal wat puzzelstukjes in elkaar. Voor haar, maar ook voor mij en natuurlijk voor ons.
Ná de diagnose werd het voor mij duidelijk dat ik haar er niet tegen kon beschermen. Machteloos sta je aan de zijlijn toe te kijken hoe de symptomen van de stoornis telkens weer de kop op steken en je vrouw doet veranderen van vrolijk en opgewekt naar futloos en depressief en andersom. Machteloos nu, maar ook toen, in het begin, werd ook duidelijk door de diagnose. Machteloos, door het toen niet kunnen herkennen van de stoornis, om haar tegen haarzelf in bescherming te nemen. Je kunt wel stellen dat de stoornis hier wel in grote mate van invloed is geweest.
Wat bij ons ook altijd centraal heeft gestaan is ons gevoel voor humor. Om de gekste dingen kunnen wij dan gewoon echt helemaal stuk gaan. Gelukkig kan ik haar nog altijd aan het lachen krijgen. Dat is natuurlijk geen moeite tijdens de (hypo)manische episodes en stabiele periodes, maar tijdens de depressieve episodes moet ik daar wat meer mijn best voor doen. Gelukkig gaat dat mij nog altijd goed af. Het is goed om te zien dat de stoornis hierop van weinig invloed is geweest.
Kijkende naar het geheel, heeft de stoornis dus altijd al in meer of minder mate invloed gehad op ons leven. Zonder het te weten deinen wij al vanaf dag één mee op de golven van deze manisch-depressieve stoornis.