15 maart 2022 – Hé jij, vertel eens even…
Hoi Stephanie,
Gek eigenlijk hoe dat werkt. Normaal gesproken sta je er niet bij stil dat echt alles wat je doet of om je heen hebt zo impact kan hebben. Dat is voor mij het grootste punt geweest. Ik weet dat ik in het begin echt 1,5 – 2 uur nodig had om bij te komen van een kleine boodschap doen. En dat ik het dan gek vond dat ik daar zo moe van was. Mede door de ergotherapie aan huis kreeg ik inzicht. In het begin vocht ik er tegen, ik wilde niets weten van de drie R’s: Rust, Regelmaat en Reinheid. Het past niet bij me. Ik had er heel veel moeite mee en het heeft me ook aardig wat tijd gekost om te ontdekken welk voordeel ik eruit haalde. Ik ben nogal koppig en eigenwijs.
Uiteindelijk is het me gelukt middels een planning en niet al te strak schema in kaart te brengen, wat doe ik wanneer. En ja, dat betekent keuzes maken. Ik kan niet meer mijn hele dag vol plannen. Dat kost me uiteindelijk teveel. Gelukkig houden mensen om mij heen er wel rekening mee. Ik vind het fijn dat ik van te voren al een appje krijg bijvoorbeeld. Spontaan op de koffie komen gebeurt dus (bijna) niet meer. Het geeft me even tijd en ruimte om de voelen, of na te denken past dit nu in mijn schema. Wat er tegelijkertijd ook voor zorgt dat ik mijn eigen grenzen beter bewaak. En steeds makkelijker kan aangeven of het wel of niet uitkomt.
"Ik kan je alleen maar bewonderen voor je daadkracht."
Best verrassend was het dat het me niet kwalijk genomen wordt, waar ik vaak wel bang voor was. Het is niet leuk namelijk om een afspraak te cancelen of om toe te moeten geven dat je even geen energie hebt ofzo.
Dus ja ik heb mezelf ook opnieuw moeten ontdekken. Vooral het tempo verlagen, dus niet in 1,5 uur je hele huis doen. Maar heel bewust de taken in huis in kleinere tijdvakken verdelen. Man wat heeft me dat veel moeite gekost. Ik vond het heel moeilijk mezelf stil te zetten. Om een voorbeeld te noemen, na een kwartier stofzuigen een pauze. Dan weer een kwartier enzovoort. Voor mij was dat heel moeilijk, ik wil liever gewoon doorpakken dan is het maar gedaan. Gevolg van dat doorrennen was dan wel dat ik weer op de bank of in bed lag doodmoe. Die kleine dingen maakte dat ik wel moest leren voelen wanneer het op was. En liever voor mezelf kon zijn.
Ik kan je alleen maar bewonderen voor je daadkracht. Juist ook omdat je niet kunt voorspellen van te voren wat je lijf gaat doen. Vind ik het alleen maar mooi om te lezen dat je nieuwsgierigheid het dan wint. Stiekem is er nog zoveel wat je wél kunt.
Al is het soms moeilijk om het ook te blijven zien, denk ik.
Trouwens wel goed om te lezen dat je een soort van berusting hebt weten te vinden. En jezelf de tijd en ruimte hebt weten te geven. Je moet jezelf wel toe weten te staan dat je verdriet er gewoon mag zijn. Ik denk dat velen van ons liever niet willen klagen, of in de weg willen staan. Maar we hoeven niet altijd zo streng voor onszelf te zijn.
Juist het zoeken naar dingen die nog wel kunnen en daar dan heel blij en trots op mogen zijn. Kleine genietmomenten. Zoals ik lees met bijvoorbeeld je hond, of het zwemmen. Maakt dat je wel extra van die dingen geniet denk ik.
Het hoeft niet altijd heel groot te zijn toch?
Tot de volgende, groetjes Maria