26 april 2022 – Hé jij, vertel eens even…
Hoi Stephanie,
Jeetje wat een lange brief weer haha. Ik moest er even goed voor gaan zitten.
Fijn dat je zo open bent! Dank daarvoor. 🙂 Elke keer denk ik: “yes, ik mag weer”, maar nu heb ik wel wat moeite met het antwoord schrijven. Deze week was het in het begin even afzien, ik weet niet precies waar het vandaan kwam. Ik had echt even een paar dagen nodig voordat ik het gevoel had een beetje mens te zijn. Merk dat het me ook wat extra inspanning kostte om te concentreren maar goed, we zijn er weer. Dan speelt vaak ook nog de omgeving een rol hoor, als er veel om mij heen gebeurt merk ik dat ik vastloop. Ben dan te veel afgeleid door alles en iedereen. Dus stiekem was ik best blij met even een pauze.
Wat vertel je wel en wat niet… Deze zin is in mijn hoofd blijven hangen. Ik herken het wel de situatie die je schetst. Ik heb er onlangs nog met een vriendin over gesproken. Zij gaf aan dat het heel erg afhankelijk is van wie je tegenover je hebt. Je hebt niet altijd zin om je persoonlijke dingen te delen, toch? Het kan me namelijk helemaal uit mijn ritme brengen, zeker als ik er niet op bedacht ben.
"Gek hè, dat we dan gelijk dichtslaan."
Net als jij kan ik me dan zo overvallen voelen. “Hoe gaat het met je”, is voor mij nu heel verwarrende vraag: “wat bedoel je vandaag of over het algemeen?’ Ik kan dan niet meer gelijk antwoorden. Omdat het per dag en per moment kan verschillen van hoe ik me voel. Dat is eigenlijk pas gekomen nadat ik ziek werd. Wat ik nog steeds gek vind om te zeggen, omdat het enkel mijn hoofd is wat niet meewerkt.
Gek hè, dat we dan gelijk dichtslaan. Terwijl ik bijna zeker weet dat we allemaal wel eens een mindere dag hebben en dat dat oké is, maar het laten zien aan de buitenwereld is een heel ander verhaal. Ik vind het dan ook makkelijker om van een ander zijn/haar verhaal aan te horen dan dat ik zelf die ruimte inneem. Ik wil het ook oprecht weten hoor, als ik merk dat het alleen over koetjes en kalfjes gaat dan heb ik er niet zo heel veel meer mee. Dan denk ik sneller: “wie hou je voor de gek!” Maar ik snap het wel als je het niet met mij wilt delen op het moment dat je verder van me afstaat. Doe ik zelf ook niet zo snel meer. En toch heb je soms, al is het maar heel kort, een heel waardevol gesprek. Omdat je gezien wordt als ‘mens’. Ik denk dat dat is waar we uiteindelijk allemaal waarde aan hechten. Niet persé alleen die zieke persoon zijn of uit medelijden maar gewoon als mens.
Dat is ook de afweging voor social media. Ik bewonder degene die zonder schaamte (tenminste dat denken we) hun verhaal kunnen vertellen. Tegelijkertijd haal ik er veel uit, ik merk dat ik liever ga voor de “echte” verhalen dan al die net té perfecte plaatjes, want het is niet enkel alleen maar mooi of perfect. Het is en blijft toch wel jammer dat we zo geneigd zijn om ons eraan te meten. Maar goed je hebt zelf een keuze wie laat je toe en wie niet? Ik denk dat we uiteindelijk de juiste accounts wel vinden. En, net wat je zegt: als het je niet aanstaat, dan volg je me maar niet. Blijft wel lastig om hier goed in te doseren. Ik merk vaak genoeg dat ik ‘even’ mijn socials ga checken en er dan zo in opga dat ik dan schrik van de tijd die voorbij is gegaan. Het slokt toch aardig wat tijd en energie op. Heb jij daar ook last van? Misschien moet ik maar weer eens een tijdslimiet erop gaan zetten, haha.
Nou, dat was het weer voor mij eigenlijk. Ik hoop dat ik voor de volgende brief wat minder last heb van ruis.
Tot de volgende, liefs Maria.