8 februari 2022 – Hé jij, vertel eens even…
Hoi Stephanie,
Leuk om zo met je kennis te mogen maken. Ik vind dit geloof ik net zo spannend als jij! Maar goed de kop is eraf. Kunnen we beide even de zenuwen temmen. Ik dacht: dat doe ik even. Maar valt nog best wel tegen eigenlijk, want waar begin ik…
Goed laat ik mezelf eerst even voorstellen aan je. Ik ben 38 jaar, woon samen met mijn pubers Olive (16j aar) en Amaru (15 jaar) en onze kat Miyagi in Den Bosch. Ik was werkzaam bij VluchtelingenWerk en heb dat met heel veel liefde en plezier gedaan. Ik werkte er parttime totdat ik in oktober 2017 thuis kwam te zitten met een flinke hersenschudding door een val van mijn fiets.
Jammer genoeg zijn de blauwe plekken op je hersenen niet aan de buitenkant te zien..."
Daar was ik nog van aan het herstellen toen ik in december, twee maanden later, geschept werd op de rotonde. En ik dacht er vanaf te zijn gekomen met een paar extra blauwe plekken maar dat bleek na het maar niet weggaan van mijn klachten dus niet het geval. Na een NPO (Neuropsychologisch Onderzoek) en scan kreeg te horen dat het onder NAH valt. Met vallen en opstaan sta ik nu dus waar ik sta.
Dat valt niet altijd mee, mijn hoofd wil door PCS (traumatisch hersenletsel) niet altijd meewerken. Jammer genoeg zijn
de blauwe plekken op je hersenen niet aan de buitenkant te zien dus ik herken wel wat je
zegt over de onzichtbaarheid van het ziek zijn. Het heeft wel een enorme impact gehad op ons. Daarover later vast meer.
Door erover te vertellen en te delen hoop ik ook dat er meer begrip komt voor datgeen wat je niet meteen ziet. Zou het soms toch wel een heel stuk makkelijker maken. Wat mij bij Chronisch & Happy gebracht heeft vraag je? Ik volgde het Instagram account en zag later een website waarbij zulke mooie, sterke verhalen worden gedeeld waar ik veel herkenning in zie en lees. Ik heb nog lang niet alle verhalen kunnen lezen, hoor, helaas maar het is fijn dat er een plek is waar je met weinig woorden genoeg duidelijk kan maken.
Ik heb een tijd terug ook al eens een oproep om te schrijven voorbij zien komen. Alleen toen durfde ik nog niet goed, want wie zit nou te wachten op mijn verhaal, dacht ik. Maar een brief schrijven moet me wel lukken, ik vind het een mooie manier om te mogen delen. En ook ik heb dus de stoute schoenen aangetrokken om in de pen te klimmen. Dus ik ben benieuwd waar we samen op uit mogen gaan komen.
"Hoe is dat voor jou geweest dan in het begin?"
Het is dus nog niet eens zo heel lang geleden dat je je diagnose hebt gekregen. Het lijkt me ondanks dat je al een tijd met klachten rondliep, best schrikken. Of was het voor jou echt een verademing dat je er nu een naam aan kon geven? Hoe is dat voor jou geweest dan in het begin? Hoe ben je daar mee omgegaan?
Nou, je merkt al dat ik genoeg vragen heb. Ik dacht, ik ga er gelijk gebruik van maken. Hetzelfde geldt andersom trouwens ook hoor dat je me mag vragen wat je wilt. Ik kijk uit naar je volgende brief!