ADD – Nanis mestcellen
Mensen die met mij omgaan noemen mij een control freak, ik noem het gestructureerd. Ik heb een vast schema, weet altijd precies wat ik ga doen en moet doen, en raak soms lichtelijk in paniek als hier iets tussen in komt. Over het algemeen ga ik alleen maar om met spontane mensen die mij mijn extreme controle, in alles willen hebben, steeds meer afleren. Een van deze personen is Vince, de middelste telg uit de familie en de grootste chaoot die ik ken. Vince is een soort beste vriendin die ik ook regelmatig achter het behang kan plakken maar het chaotische van Vince komt deels door de ADD.
ADD ook wel Attention Deficit Disorder is een stoornis waarbij je moeite hebt met aandacht en concentratie. Wat ik niet wist, maar nu wel en ik ook met jullie ga delen, is dat ADD tegenwoordig niet meer wordt benoemd. ADD wordt tegenwoordig benoemd als ADHD-I waarbij de I voor inattentive (onoplettend). Hierdoor is Vince snel overprikkeld doordat hij snel afgeleid kan zijn en zo teveel informatie wilt opnemen. Hij is er dan ook een held in om duizend dingen tegelijkertijd te willen doen en zich vervolgens te storen als dit in de praktijk niet goed lukt. Maar ondanks de ADD heeft Vince zijn leven toch wel heel erg goed onder controle , hij doet zijn werk heel goed , woont op zich zelf en geniet echt van het leven.
"Ik weet dat ik altijd een ongezouten eerlijk antwoord krijg..."
ADD onder controle krijgen is niet niks en het heeft dan ook jaren geduurd voordat hij de juiste medicijnen hadden en het juiste ritme had om zijn leven te leven. Ik heb daarom ook veel respect voor hem want hoe moeilijk het soms ook is, hij lost het grootste gedeelte van zijn struggles helemaal zelf op!!
Vince en ik gaan heel goed samen maar niet voor een lange tijd, al vanaf klein kind af aan kunnen wij niet een hele dag samen om elkaar heen draaien want in zijn ogen ben ik te gestructureerd (hij noemt me dan ook altijd control freak of nog erger…) en in mijn ogen is hij te chaotisch. Vroeger sloegen wij ons soms tot bloedens toe als we beide overprikkeld raakte door elkaar maar konden wij ook super leuk met elkaar dingen doen. Momenteel wonen wij beide op ons zelf en hebben wij een eigen leven maar dat neemt niet weg dat wij elkaar minsten twee keer per week live zien en we spreken elkaar dagelijks.
Intussen is Vince als een hele goede vriend (oké, ik zeg altijd vriendin gezien hij homo is) ik kan alles bij hem kwijt en ik weet dat ik altijd een ongezouten eerlijk antwoord krijg. Als je mij dit tien jaar geleden had gezegd had ik je niet geloofd omdat wij eigenlijk heel anders zijn.
Ik kan alleen maar zeggen hoe trots ik op hem ben en hoe hij alles doet. En of ik het er altijd mee eens ben? Nee, heel zeker niet, maar Vince ervaart dingen anders dan dat ik die ervaar en dat is maar goed ook want net door zijn ‘out of the box thinking’ en zijn uitgesproken persoonlijkheid (roep “Vince” en heel Limburg weet over wie je het hebt) maakt dit Vince wel echt Vince en krijgt deze jongen kansen waar menig twintig jarige jaloers op zou zijn.
En hoe hard hij soms probeert zijn eigen leven keer op keer opnieuw onder controle te krijgen (wat hij fantastisch doet!) hij helpt mij ook nog met het huishouden of gaat hij wandelen met Kiyoshi als het mij te slecht gaat. Een jongen met een ienimienie hartje van goud is de perfecte omschrijving van Vince!
En om in het Limburgs af te sluiten wil ik graag afsluiten met iets wat Vince mij iedere keer opnieuw zegt:
‘Es ich op u punt kom dat ich nieks mier hub kin ich waal zikke dat ich geleafd hub , du zals neujt het uiterste oet dien leave durve te hoale.’
Veel liefs, Nani