Alleen – Happy Jess
Ik weet niet waar ik moet beginnen met deze blog. Nou, laat ik beginnen met het allermooiste nieuws wat ik vorig jaar min of meer op de valreep kreeg: ik ben bonus oma geworden van een prachtige kleinzoon, Daan. De geboorte van Daan kan ik qua gevoel niet omschrijven, zo mooi. En het gaf een prachtig lichtpuntje want het kwam na een best wel pittige periode want een muziekvriendje van mij is (toch nog wel plots) overleden. Ik ben zelden zo verdrietig geweest en wat me het zwaarst viel van alles was dat ik het alleen moest verwerken maar met de dagelijkse updates middels foto’s van de kleine man was het een stuk eenvoudiger te dragen allemaal. God, het liefste, kleine mannetje was al meer dan welkom maar kwam voor mij nu op een wel heel fijn moment.
Na de kerstdagen en nog steeds met mijn hoofd in de wolken omtrent Daan, brak oud & nieuw aan. Nu heb ik niets met jaarwisselingen, tenzij die van mijn verjaardag, dus ben ik altijd alleen. Ook omdat ik de katten niet alleen wil laten. Beide zijn enorm bang voor vuurwerk dus ik peins er niet over om weg te gaan. Dus ook dit jaar zat ik alleen en met het vuurwerkverbod in mijn achterhoofd dacht ik dat we heel rustig 2022 in zouden glijden. Maar niets was minder waar. Het was alsof de pleuris uitbrak, alsof we ons opeens midden in een oorlogsgebied bevonden: harde knallen deden de ramen in de sponningen trillen en maakten dat met name Bailey zich geen raad wist. Van onder de bank naar achter de wasmachine: hij rende van hot naar her. Ik had al een bloedhekel aan vuurwerk, dat gevoel werd afgelopen jaarwisseling alleen maar versterkt. Het zien van mijn beestjes, het voelen van hun paniek: ik voelde me enorm verdrietig…
"... en dan puilt er een endeldarm uit mijn vagina."
Het jaar 2021 hebben we inmiddels achter ons gelaten en ik kan je vertellen dat ik met name de eerste twee weken van januari geen geweldige dagen heb gekend. De eerste dag van januari was de pijn in mijn buik niet om te harden. Met dank aan de oliebollen en te weinig drinken waren mijn darmen zwaar in protest. Mijn wondermiddel lactulose/xpraep moest uitkomst gaan bieden maar voor ik daar profijt van zou hebben? Het grootste nadeel overigens van verstopte darmen is de extra pijn in mijn rug maar ook het er uitpersen van mijn endeldarm. En het terug moeten duwen van laatstgenoemde. Het zijn wel de momenten dat ik dankbaar ben dat ik hypermobiel ben, overigens. Anders was het geen doen geweest…
Het is iets wat er bij hoort. Als ik door omstandigheden te weinig kan bewegen, ik iets eet wat ik beter niet kan eten, zoals bijvoorbeeld een oliebol, dan kent dat consequenties. Ik snap dat… Maar alsnog kan ik enorm veel medelijden met mezelf hebben als ik ‘s nachts alleen ben en ik niet weet waar ik het moet zoeken. Ik loop meerdere keren van mijn bed naar de WC. Niets helpt. En ik weet dat ik niet moet persen maar soms is de drang groter dan mijn verstand. Met alle gevolgen van dien. Al snikkend bevind ik me dan op de WC en echt, dan zwelg ik in zelfmedelijden… Dan doet mijn arm zeer, mijn rug is fucked up om nog maar te zwijgen over mijn linkerbeen en dan puilt er ook nog een endeldarm uit mijn vagina. Echt top…
Als ik dan twee dagen later ook nog een boosterprik krijg waar ik best ziek van word, de tinnitus toeneemt én de strijd met de gemeente Coevorden weer wordt opgepakt, begin ik te denken dat ik gemaakt ben voor het ongeluk. Al weet ik dat het flauwekul is maar mennnn, hoeveel shit moet ik nog verwerken? Nou, nog best wat want ik moet als ik me nèt iets beter voel na de boosterprik nog een soort van slecht nieuws gesprek voeren met een collega van Chronisch & Happy wat niet helemaal lekker gaat and on top of that ontvang ik een paar dagen later het bericht dat er nog een vriendje van me is overleden. En dat is de druppel… Hoewel?
"Niemand kon me helpen."
Het heeft twee dagen gevoeld als zodanig maar toen kwam daar het bericht dat we op kraamvisite mochten komen bij de allerliefste én knapste Daan. Gek, maar alles valt in het niet als je zo’n hummeltje ziet en hoort… Wat een liefde. Dus met een heel fijn gevoel rolde ik nadat ik mijn dochters had uitgezwaaid richting de Macdonalds, richting het station. Om daar de trein die ik moest pakken vlak voor mijn neus te zien wegrijden… Shit. Wat nu? Het was koud, het was het einde van de middag, bij het tankstation was er geen horeca open waar ik even lekker kon opwarmen en ik moest een uur wachten.
Koffie en een broodje to go, dan maar. En zo geschiedde. Alleen, rollen met koffie? Dat gaat niet. En er was geen mens te bekennen. Niemand kon me helpen. Niemand. En mijn God, wat voelde ik mij alleen… En nadat ik bijna het spoor in donderde, geheel per ongeluk, stroomden de tranen over m’n wangen. Daar zat ik dan, in de koud, helemaal alleen met mijn 49 jaar, met een lijf die het op steeds meer vlakken laat afweten. Het verdriet om die twee lieve vriendjes die het leven veel te vroeg moesten verlaten, het verdriet om het alleen zijn. Het immens zat zijn van het altijd maar weer moeten vragen om hulp en het gewoon heel simpel onwijs moe zijn van alles… Het kwam er allemaal uit. En ik had de tijd: het zou een uur duren voor de volgende trein er aan kwam.
"Ik verwerk te vaak best wel heel veel alleen..."
Het is de tweede week van januari en ik voel me gesloopt. En toch voel ik me dankbaar, hoe gek dat ook mag klinken. Want ik mag van mezelf voelen wat ik voel… Want het is niet niks wat er de afgelopen weken, maanden, jaren is gebeurd. Tropenjaren waren het… Maar ik ben er nog. En dat ik me durf te uiten, daar ben ik trots op. Dat dit naast een stuk dankbaarheid mag staan, ook. Want het staat los van elkaar en tegelijkertijd gaat het hand in hand. Want ik bèn gelukkig in m’n uppie, maar soms mis ik armen om me heen. Ik verwerk te vaak best heel veel alleen en die momenten, die zie ik graag anders. Maar helaas… Het is wat het is.
Enniewee, de dood en een nieuw leven lagen de afelopen maand enorm dicht bij elkaar en ik ben qua geluk, pijn en verdriet van A naar Z gegaan. En weer terug… That’s life. Alleen hoop ik dat de rest van het jaar een stuk rustiger mag zijn. Dat ik korte nachten mag maken vanwege (spelletjes-) avonden met vrienden in plaats van het terug drukken van een endeldarm en dat ik mij in mijn (t)huis mag redden waardoor ik mezelf niet langer onnodig op een verkeerde manier hoef te belasten en ik minder pijn mag voelen. Fingers crossed.
Voorlopig doe ik waar ik inmiddels best wel goed in ben: lief zijn voor mezelf. Dus de kaarsjes gaan aan en ik nestel me voor een nieuwe serie.
Tot over twee weken. X Jess
Lieve Jess, bedankt voor deze blog. De laatste tijd heel veel positieve blogs gelezen terwijl ik mezelf niet zo positief voelde. Fijn dat jij de andere kant, de strijd en de pijn toch ook benoemd, want soms heeft dat echt de overhand. Ik denk dan heel gauw dat ik niet mag klagen en dan stop ik alles maar weer weg en ik ben niet eens alleen zoals jij. Gelukkig kan ik tegenwoordig ook zien dat mijn pijn en verdriet niet in de weg hoeven te staan van de tevredenheid die ik door de dag heen ook regelmatig voel.
Allereerst van harte gefeliciteerd met je prachtige kleinzoon, wat een dotje!
En gecondoleerd met je twee goede vrienden, wat krijg je een hoop voor je kiezen.
Wanneer we ons in een storm bevinden, wordt het overleven van onszelf en degenen van wie we houden van het grootste belang.
In de storm leren we voorbij onze beperkingen te gaan en gaan we naar de waarheid van wie we zijn: liefde, licht en onderling verbondenheid.
Stormen helpen ons herinneren wat echt belangrijk is, laten ons zien
dat we voor ons zelf moeten opkomen, vechten om te krijgen wat we verdienen.
Storm betekent groei, ook al zie je het nu niet zo.
Verspil geen energie aan je zorgen of je de uitdagingen
wel aankunt. Maar vertrouw op het pad word nu voor je word gebouwd.
Er ligt iets moois in het verschiet 😉
Dikke knuffel