Andriani – Positieve Gastschrijvers
Een wereld vol angst!
Hoi laat ik mezelf even voorstellen, mijn naam is Andriani Meulendijks (26) en ik woon in Eindhoven. Vorig jaar april in het huwelijks bootje gestapt en sinds mei 2021 samen gaan wonen. Ik ben al 5 jaar werkzaam bij de Action als winkelmedewerker en ben ook een tijdje vulploegleider geweest. En dat zelfs voor iemand die voorheen niet de winkel durfde in te stappen. Gek, hè?
Laat ik even bij het begin beginnen: op 14 jarige leeftijd werd er bij mij PDD-NOS vastgesteld, (ondertussen wordt deze diagnose niet specifiek meer gegeven maar vanwege dat er sprake is van problemen op sociaal gebied, maar niet van beperkte en repetitieve gedragspatronen, interesses of activiteiten, krijgen zij nu vaak de diagnose sociale communicatiestoornis) maar mijn diagnose was 12 jaar geleden dus ik noem het zoals ik het heb gekregen.
Wil je hier meer over weten? https://www.autisme.nl/over-autisme/wat-is-autisme/pdd-nos
Maar wat betekent dit nu voor mij? Want er vielen een hoop dingen op z’n plaats. Voor mij betekent dit dat ik gehecht ben aan een veilige thuishaven en stabiliteit, als ik dit niet heb kan ik angstig worden en dat betekende ook naar de winkel gaan. Naar de winkel gaan was in mijn tienerjaren niet iets wat ik graag deed. Als ik al naar de winkel ging moest, met vooral de nadruk op moest, er iemand met mij mee, want wat nou als er iets fout ging of het anders zou gaan dan dat ik in mijn hoofd had zitten.
"In eerste instantie vond ik dit allemaal kinderachtig."
Als ik dan al naar de winkel ging waren er een aantal dingen die ik moest weten:
Wat heb ik nodig?
- Hoeveel heb ik nodig? (zodat ik niet eventueel nog terug moest)
- Hoe ziet het eruit? (zit het in een doos of plastic? Welk merk?)
- Waar staat het? (vragen was een no go dus moest wel van te voren weten waar het stond)
- Pinnen of contant? (pinnen deed ik het liefst niet omdat ik bang was omdat ik de pincode zou vergeten)
Herlaarhof
Het begon allemaal op 14 jarige leeftijd op Herlaarhof in Veldhoven.
In het kort: Herlaarhof is een expertisecentrum voor kinder- en
jeugdpsychiatrie en is onderdeel van Reinier van Arkel. Herlaarhof is er voor kinderen en jongeren van 0 tot 18 jaar die problemen hebben thuis, op school of in het contact met leeftijdsgenoten.
Hier kwam ik op een groep terecht met een aantal andere jongeren. Eerlijk gezegd vond ik dit totaal niet leuk, ik mocht geen telefoon bij hebben en dat vond ik moeilijk want contact maken met nieuwe mensen vond ik lastig. Er viel de gehele dag niet veel te doen dan tekenen en spelletjes spelen. Waarom was dit toch goed voor mij? Ik moest dingen gaan vragen en dit was een van mijn valkuilen, dit vond ik heel lastig. Als we geen schaar hadden moest ik dit aan een andere groep vragen, als er een bepaalde kleur of spel er niet was moest ik dit aan een andere groep vragen. In eerste instantie vond ik dit allemaal kinderachtig. Maar in de twee jaar dat ik daar heb gezeten ben ik onbewust bezig geweest met het dingen vragen aan andere mensen en dan ook meteen contact leggen met andere mensen.
Nadat ik klaar was bij Herlaarhof en school moest ik een opleiding gaan kiezen, toen ik 17 was ben ik de “mode en maatkleding” opleiding gaan doen, na één jaar kwam ik erachter dat dit toch niks voor mij was. Na deze opleiding was ik 18 en wilde ik een tussenjaar gaan doen, dus met andere woorden: ik wilde gaan werken. Helaas had ik geen werkervaring dus ik werd nergens aangenomen. En nee, ook niet in de supermarkt want dat vond ik nog een drempel teveel.
Opleiding
Toen ik 19 was ben ik de koks opleiding gaan doen en had na vele sollicitaties en één proef dag had ik eindelijk een baan! Geweldig dacht ik, mijn eerste baan, ik was zo enthousiast! Maar helaas was dit voor een korte duur, het liep niet lekker tussen mijn werk en mij. Begrijp me niet verkeerd, mijn collega’s waren geweldige mensen maar ik voelde me helaas niet op mijn gemak, en zodra ik mij niet op mijn gemak voel word. ik angstig en wil ik weg.. En ja, dat deed ik dus… Maar wat nu?
"Dit voelde veilig. Totdat stage kwam."
Wat ga ik nu doen? Ik ben 19 en ik moet echt iets gaan doen. Ik kwam in een speciaal traject, ik bleef tot het einde van het schooljaar op school zitten zodat ik niet thuis kwam te zitten. Mijn docent raadden mij de niveau 1 opleiding op het Summa College aan. Nee, dacht ik! Eén jaar weer naar school en daarna nog een opleiding doen? Ben ik dadelijk 30 voor ik eindelijk afgestudeerd ben.
Maar mijn gedachten veranderde al snel toen ik hoorde dat mijn tweeling zus Alexia
(www.levenmetlepels.me ) ook naar de opleiding wilde. Ik dacht bij mezelf: “als zij het kan, kan ik het ook.” Op de opleiding kon je uit verschillende kanten kiezen: horeca, zorg en welzijn, techniek, ICT en Retail. En misschien klinkt het vreemd maar ik koos toch de horeca, waarom? Dit voelde veilig. Totdat stage kwam. Ik ging stage lopen in een bakkerij en dit betekende vijf uur in de ochtend beginnen, maar dit was geen probleem, totdat ik op een ochtend een enorme migraine aanval kreeg en me wilde ziekmelden. Maar dit vond ik moeilijk en mijn man voor mij moest bellen. Hierna ben ik niet meer gegaan omdat ik bang was dat ze boos op me waren en na een gesprek met school en stage hoefde ik ook niet meer te gaan. Maar wat nu? Ik moet toch nog stage lopen. En vanaf dat moment ben ik ook veranderd van richting, ik wilde naar de Retail!
Waarom naar de Retail als contacten leggen met nieuwe mensen juist moeilijk is? En als nieuwe situaties angstig zijn? Nou, juist daarom. Ik wilde mezelf uitdagen, ik wilde mezelf zo graag pushen. Ik wilde niet dat de PDD-NOS op de voorgrond bleef, niet nadat ik juist zo hard heb gevochten zodat dit niet zou gebeuren. Ik wilde niet falen en het voelde wel alsof ik gefaald had. Ik doe het, ik ga stage lopen in een winkel. En zo ging ik stage lopen bij Het Goed in Valkenswaard en wat waren de mensen geweldig hier en heb ik veel geleerd. En ik was trots op mezelf dat ik in een winkel stond te werken en contact legde met onbekende mensen.
"Afgelopen september mijn 5 jarig werkjubileum heb gevierd."
Na deze opleiding ben ik de opleiding verkoper gaan doen op summa college in Eindhoven en kwam ik via een vriendin binnen bij de Action in Eindhoven waar ik afgelopen september mijn 5 jarig werkjubileum heb gevierd.
Ik ben er nog lang niet.
Wat ik met dit verhaal wil bereiken is dat ook al vind je iets eng, of moeilijk, met kleine stapjes kom je er wel. Ik dacht dat ik nooit ergens zou kunnen gaan werken vanwege mijn PDD-NOS, maar PDD-NOSS bepaald niet wie ik ben, ik bepaal wie ik ben en wat ik doe. Ik ben er nog lang niet, en de angst en moeilijk contacten leggen is nog steeds aanwezig. Het staan niet meer op de voorgrond en er zijn nog vele obstakels die ik wil overwinnen, maar ik ben hier het meeste trots op!
Liefs,
Andriani
Wat goed dit! Ik ben mega trots op je watje tot nu toe hebt bereikt
Liefs je mama xxx
Waw Andriani ben super trots op jou dat jij jou verhaal open vertelt je bent een geweldige meid xx
Liefs Ahlam (klasgenoot van summa)
Wij opa en oma zooo trots op jou ,wat jij heb overwonnen is zo geweldig, zooo vreselijk trots op onze live Andriani , heel fijn ,en aarzel niet mij kan het , ga er voor liefs Opa en Oma. ❤️😘👍👍
Wat dapper dat je hier open over bent en wat heb je al veel overwonnen, daar mag je zeker trots op zijn! Heel moedig dat je de stap heb gezet om jezelf uit te dagen. Jouw verhaal zal zeker iemand anders zijn/haar inspiratie zijn.