Anjana – Positieve Gastschrijvers
Toen Jessica me vroeg om mijn verhaal te vertellen reageerde ik daar enthousiast op. Ik wilde dit heel graag doen, het helpt mij om ervaringsverhalen van anderen te lezen en ik hoop dat ik met mijn verhaal ook iets dergelijks mag betekenen voor een ander. Ik vind het echter niet gemakkelijk mijn verhaal te vertellen. Het is complex en gaandeweg heeft het verschillende vormen gekregen. Waarmee ik voornamelijk doel op oorzaken en gevolgen. Ik zal proberen mijn verhaal toch zo duidelijk mogelijk te vertellen, waarbij ik de nadruk wil leggen op wie ik ben als mens, niet als ‘patiënt’, en op hoe ik probeer een zo positief mogelijk leven te leven.
Wie ben ik?
Mijn naam is Anjana Gort, ik heb een zusje, een halfbroertje en twee ouders (en ‘bonusouders’) waar ik heel veel van houd. Ik ben woonachtig in de provincie Zeeland, vlak aan zee. Ik heb het hier enorm naar mijn zin. Wel zijn de winters enorm guur en hier kan ik niet zo goed tegen.
Veel mensen kennen mij van Stichting MissionPuppy Nederland of ergens een link met honden of met eetstoornissen*. Dat is namelijk helemaal mijn werkveld. En dat maakt het ook gelijk zo ingewikkeld, want werken met honden is heel fysiek werk. En laat ik daar nu net steeds meer problemen hebben ontwikkeld…
Naast mijn werk voor MissionPuppy en mijn kennel studeer ik nog aan de Open Universiteit. Verder ben ik dol op muziek (soms even lekker hard). Daarnaast schrijf ik graag (ik hoop mijn boek dit jaar uit te geven), ben ik dol op de natuur in het algemeen, ik ben heel graag buiten en ik ben sportief en avontuurlijk aangelegd. Musea vind ik niks aan, maar achtbanen mag je me altijd voor wakker maken. Reizen ook. Ik bruis eigenlijk over het algemeen gewoon van levenslust, ik vind heel veel dingen leuk!
*Wikipedia: “Zorgverzekeraar IZZ benoemde Anjana Gort in het najaar van 2012 tot ‘Mooi Mens’ voor de IZZ Mooi Mens Verkiezing 2012. Reden van de huldiging was haar pionierende werk onder ernstig zieke kinderen en tieners met anorexia waarbij zij voor het eerst hulphonden inzette.”
Ziek, ik?
Eigenlijk, als ik terugkijk op mijn leven ervaar ik een soort tegenstrijdigheid in vele opzichten. Zo is mijn geboorte maar net goed gegaan. Het was zo ernstig dat de artsen er dagen later nog over praatten in de wandelgangen, aldus mijn ouders. Maar eenmaal geboren was ik heel sterk. Niemand had dit verwacht, mijn tweede naam betekent dan ook ‘wederopstanding’. Ik was een typische huilbaby. Maar ik was ook een hele sterke en blije baby. Van mijn vader begreep ik dat er even twijfel was over of ik wel goed zou kunnen lopen, iets met mijn heupjes als baby. Maar uiteindelijk bleek ik prima te kunnen lopen. Dat er toch wel iets aan de hand was zou pas vele jaren later blijken. Als jong meisje was ik wel vrij vaak ziek, en ernstiger dan andere kinderen.
"Ik verloor mijn bewustzijn tijdens het grasmaaien."
Toch zou niemand mij op dat moment omschrijven als ziekelijk, al was het maar omdat ik een heel levendig kind was. Ik hield van actie en van wild. Ik was dat typische roodharige meisje dat in lantaarnpalen en bomen klom. Dat op de kop aan bruggen hing, meters boven een fietspad. Ik hield ervan wilde spelletjes te spelen met de jongens en ik was vaak sneller dan zij. Maar ik was ook een heel gevoelig en zorgzaam kind. Soms heel stilletjes. Ik was kind van een zieke moeder. In feite al heel jong mantelzorger. Ik was het kind dat haar eigen symptomen niet toonde. Enerzijds omdat ze gewoon wilde rennen. Anderzijds omdat ze niemand ongerust wilde maken. Ik was een ster in camoufleren, toen al. En nu nog steeds.
Grasmaaier
En toch wist ik dat er iets niet klopte. In 2010 zei ik op een middag huilend tegen mijn moeder: “Mama, ik ben bang dat ik hetzelfde heb als jij…” Ik was altijd moe. Ik had een slecht uithoudingsvermogen. Van het bruisende, sportieve meisje was niets over. Ik ging uiteindelijk naar de huisarts, die deed bloedonderzoek maar daar kwam niets uit. Het enige dat ze hadden gevonden, ik was toen 19, was een milde geleidingsstoornis aan mijn hart. Daar kon je wel moe van worden, maar normaal toch niet zo erg. De huisarts zei dat mijn lichaam nog aan het herstellen was van vele jaren ernstige anorexia. Het zou vanzelf beter worden maar ik moest geduld hebben. Oké, klonk wel aannemelijk, dus vanaf dat moment hoorde je me er niet meer over. Tot het volledig mis ging, precies vijf jaar later. Ik verloor mijn bewustzijn tijdens het grasmaaien.
Wat er die avond precies is gebeurd weten we nog steeds niet, maar het zou het eerste incident zijn in een reeks van dergelijke incidenten. Vanaf dat moment was het ziekenhuis min of meer mijn tweede thuis. Ik kom er de afgelopen zeven jaar gemiddeld één tot vier keer per week. Op moment van schrijven kom ik net uit een ziekenhuisopname (interne geneeskunde: maag-, darm-, en leverziekten) en heb ik net als vorige winter weer een sonde in mijn neus.
Rolstoel
Lange tijd heb ik mijn symptomen genegeerd. Ik dacht dat ik me niet moest aanstellen. Ik dacht dat iedereen dit had, dat het normaal was. Ik dacht dat het vanzelf over zou gaan. Of eigenlijk, ik weet niet wat ik dacht. Nee, ook dat is niet waar. Diep van binnen wist ik dat er iets was. Ik uitte het in dat ene gesprek huilend naar mijn moeder. “Mama ik ben bang dat ik hetzelfde heb als jij…” waarmee ik eigenlijk eindelijk open was over de gedachte waar ik al lange tijd in stilte mee rondliep: iets was er mis. De afgelopen jaren is er veel gebeurd. Sinds dat ene incident met de grasmaaier ben ik door vele specialisten gezien. Cardiologen, internisten, reumatologen, longarts, gynaecoloog, een mdl-arts, revalidatiearts en meer. Er bleek inderdaad wel degelijk een hoop niet in orde. Via de reumatoloog, de revalidatiearts en de gemeente kreeg ik een rolstoel, maar het ging mij emotioneel denk ik een beetje te snel. Ik begreep niet wat er allemaal gebeurde.
"Maar met vallen en opstaan leerde ik inzien dat ik écht ziek ben.'
Het ingewikkelde was, en daar heb je die tegenstrijdigheid weer, dat ík het als snel ervoer. Terwijl mijn behandelend artsen juist stomverbaasd waren hoe lang dit al speelde en hoe ik zo lang op deze manier geleefd had zonder eerder medisch ingrijpen. Later besefte ik hoe mijn sterke, bruisende karakter, ijzeren wil en het camouflerende gedrag dat ik als kind al had ontwikkeld er ook voor had gezorgd dat ik mijn eigen symptomen had leren negeren. En niet alleen ikzelf, maar ook mijn omgeving. Het versterkte elkaar als het ware. Mijn toenmalige vriend was (naast de honden) de enige die hier echt doorheen prikte. Hij zag dat het echt niet ging, eerder dan ik het zelf zag. Ik heb het vaak ontkend omdat ik het écht niet zag en door kon gaan tot ik er letterlijk bij neerviel, waarbij hij mij weer van de grond kon oprapen. Zo ging dat letterlijk, sommige periodes dagelijks, en je kunt je voorstellen dat het tot menig discussie heeft geleid. Maar met vallen en opstaan leerde ik inzien dat ik écht ziek ben en dat ik dit serieus moest nemen.
Counselor
Wat het allemaal nog ingewikkelder maakt, is dat ik counselor ben en in de hulpverlening (ggz) werk. Ik werk voornamelijk met meisjes, veel hebben er een eetstoornis, dit is echt mijn specialisme. Ik ben teamleider en doe zelf vooral de ‘zwaardere interventies’. Wat betekent dat ik een soort vliegende kiep ben en inval waar de nood het hoogst is. Daarnaast een soort overhead functie. En vanuit deze functie is het heel lastig om zelf ziek te zijn. Want als er nood is, is er nood. Tegelijkertijd kan ik mijn werk grotendeels zelf indelen en dat maakt dat het me toch nog lukt te blijven werken.
Officieel ben ik al jaren volledig afgekeurd omwille van mijn fysieke gezondheid, maar ik heb er vrijwillig voor gekozen om te willen blijven werken. Ik ben ervan overtuigd dat juist mijn werk me op een bepaalde manier ook gezond houdt. Ik ben iemand die uitdaging nodig heeft. Fysiek (in sport e.d., zoals ik vroeger deed) lukt dat niet meer, dus nu haal ik mentale uitdaging uit mijn werk waarbij ik ondanks mijn eigen situatie ook nog iets voor een ander kan betekenen.
"Ik kan mijzelf niet vergelijken met gezonde collega's."
Dat vind ik ontzettend waardevol. Je kunt je vast wel voorstellen dat ik mijn cliënten wel wat uitleg heb moeten geven toen ik zelf vorige winter een sonde kreeg, en deze winter opnieuw. Maar inmiddels hebben we er onze weg in gevonden. Sterker nog, verschillende van mijn cliënten (vanwege anorexia ook op sondevoeding) halen er kracht uit te weten dat ik hen begrijp, en dat we hier samen doorheen gaan. Zo kan het ook.
Ander leven
Je zou dus kunnen zeggen dat ik een behoorlijk ander leven heb dan de meeste anderen om mij heen. Ik kan mijzelf niet vergelijken met gezonde collega’s. Maar ik kan mijzelf ook niet volledig vergelijken met medepatiënten die aan bed gekluisterd zijn en verder geen verplichtingen meer hebben. (Dat bedoel ik overigens geheel neutraal en zéker niet denigrerend!) Voor mij maakt dit het weleens lastig om mijn plekje te vinden. Waar hoor ik bij? Wie begrijpt mij? Het is niet makkelijk, en mijn leven heeft jarenlang volledig om anderen gedraaid. Eerst al als mantelzorger vroeger thuis. Later als hulpverlener.
Pas sinds recenter ben ik, mede dankzij mijn vriend, mijn eigen plekje in dit alles opnieuw aan het ontdekken. Probeer ik in contact te komen met (zorg)ondernemers en mensen in de zorg die, net als ik, zelf ook een aandoening hebben. Dit is ontzettend waardevol voor me en toen ik de vacature van Chronisch & Happy zag besloot ik na enig nadenken dat ik hier heel graag op wilde reageren omdat ik ervan overtuigd ben dat ik op deze manier met mijn passie voor mensen en communicatie iets moois kan doen, ook voor mijzelf.
Voor wie het interesseert, enkele van mijn diagnoses zijn: ziekte van Lyme, het hypermobiliteitssyndroom (mogelijk EDS), maag-/darmproblemen, dysautonomie, diabetes, longproblemen en een hartgeleidingsstoornis.
Wat een heftig en tegelijkertijd indrukwekkend verhaal en wat ben je een prachtige verschijning. Ik ga zeker even een kijkje nemen op je website MissionPuppy Nederland , wat een mooi initiatief! Diep respect voor jou!
Dat is inderdaad een hele lijst met ellende. Niets dan lof en andere groenten hoe je ermee omgaat. Je kunt allerlei aandoeningen hebben maar je kiest zelf hoe je ermee omgaat. We hebben hier een dochter met anorexia dus ik weet er wel iets vanaf. Zeker een ziekte die je er niet zo even naast doet. Annieweez, respect en succes met alles! (Zenuwslopend)
Wauw wat een prachtige reacties! Dank! (Jessica wees me erop, ik krijg hier zelf geen melding van.)
Mochten mensen in contact willen komen over een van deze onderwerpen, dat kan via Social Media of (indien werkgerelateerd) via MissionPuppy.
Nogmaals bedankt, doet goed!
Ik dacht, dat ik toch wel een beetje door had, van wat jou allemaal precies mankeerde, omdat ik jou al vanaf begin af aan volg en bevriend ben met jou ben op Facebook en je altijd al heel veel vertelde, maar dat was dus niet zo. Schrikbarend veel meer ellende. Des te knapper is het de positieve manier, waarop je ermee omgaat en anderen helpt met o.a. Mission Puppy.. Ik vond jou altijd al een fantastisch mens en had al een groot respect voor jou. Na het lezen van dit artikel is mijn respect voor jou alleen maar groter geworden. Mensen realiseren zich niet, wat er gebeurt met je als je al heel lang je gezondheid kwijt bent en overal voor moet knokken. Ik weet dat terdege uit mijn eigen ervaringen op dat gebied. Ik wens jou heel veel succes en sterkte met alles, wat je nog wilt gaan realiseren en nog moet doorstaan. Hopelijk mag je ook nog een aantal jaartjes genieten van Luca, ook al is zijn gezondheid niet meer wat het was en hij reeds behoorlijk op leeftijd is.
Dank je Sietse (we hadden privé ook al even gesproken, maar toch).
Je reactie doet ontzettend goed, zoiets doet ieder mens goed en jij neemt er weer de tijd voor. Je bent een goed mens!