Barry – Positieve Gastschrijvers
Het was avond en ik vermaakte mij met een beetje met gamen. Mijn vriendin zou niet langskomen vandaag, zij was op stal bij haar paard. Wat een relax avondje had moeten worden, is omgeslagen in een nachtmerrie.
Ik begon een raar gevoel te krijgen in mijn rug, alsof er een spiertje verrekt was. Ik dacht: “misschien heb ik iets te lang in een game houding gezeten” en besloot even te gaan douchen. Eenmaal in de douche werd de pijn intenser, het leek beetje op een zweepslag gevoel maar dan in het schouderblad. Hoe langer ik onder de douche stond, hoe heftiger de pijn werd. Ik ben gaan zitten, in de hoop dat het weg zou trekken, maar dat deed het niet en ik wist niet meer waar ik het zoeken moest. Toch vond ik de kracht om naar de slaapkamer te kruipen, waar ik op een stoel ging zitten.
Op dat moment belde mijn vriendin en ik gaf aan dat ik mij niet goed voelde, dat ik last had van mijn rug en dat ik even moest liggen, in de hoop dat het weg zou gaan. Mijn vriendin vertrouwde het niet en heeft vanaf stal de huisartsenpost gebeld, zij was immers 40 km verderop en kon niet zo snel bij mij zijn. De huisartsenpost belde mij vrij snel terug en ik vertelde mij klachten. Dat was voor hun reden genoeg om een ambulance naar mij toe te sturen.
"Het was te acuut dus ik ben met alle toeters en bellen aan mijn lijf naar beneden gekropen..."
Ik was alleen in het appartementencomplex, de buren waren er ook niet. Ik moest zelf proberen de hoofddeur beneden open te maken voor de ambulance broeders. Zij hadden dus ook helemaal niet door dat ik de patiënt was. Toen ik aangaf dat ik het wel was, moest ik zo snel mogelijk gaan liggen, waarop ik meteen werd aangesloten op allerlei apparatuur. Ik zat in een soort van roes, ik was er wel, ik voelde de pijn maar alles speelde als een film voorbij. De ECG liet zien dat ik een acute hartinfarct had. Ik moest dus mee, met spoed!
Alleen de brancard kon niet naar binnen, de hoofdingang was te smal. Het was toch weer lopen of wachten op de brandweer om mij uit het appartementencomplex te halen, maar we konden niet wachten. Het was te acuut dus ben ik met alle toeters en bellen aan mijn lijf naar beneden gekropen waar buiten de brancard op mij stond te wachten.
Eenmaal in de ambulance, heb ik weinig van de rit mee gekregen. Er wordt een infuus aangebracht en ze stoppen je vol met morfine, zodat je de pijn even niet kan voelen. Achteraf hoorde ik dat ik met politie motoren en loeiende sirenes naar het ziekenhuis ben gebracht. In het ziekenhuis werd ik weer even wakker en voelde ik een intense kou, ik lag beven en te klapperen. Ik had ook enkel mijn ochtendjas aan. Er was geen tijd om kleding aan te doen of mee te nemen. Ik werd naar een scankamer gebracht, waar foto’s werden gemaakt van mijn hart. Daar was het al snel duidelijk dat het om drie acute verstoppingen ging. Ik moest dus per direct naar operatiekamer om gedotterd te worden. Alleen op dat moment lag er net een andere patiënt, een oudere man, die ook gedotterd moest worden. De artsen moesten dus snel schakelen en hebben deze man van de operatietafel afgehaald, in de ambulance geplaatst en doorgestuurd naar een ander ziekenhuis om gedotterd te worden.
Ik kreeg vanwege de noodzaak voorrang. Dan voel je best schuldig als een ander patiënt, weggestuurd wordt om ruimte te maken voor jou. Maar op dat moment is het de arts die de keuze moet maken, wie er meer spoed heeft.
"Vanuit mijn pols ben ik ook gedotterd."
Daar lag ik dan op de operatietafel. Het was heel indrukwekkend ondanks je nog in een soort van shocktoestand bent. Ineens staat er een team aan medisch personeel met blauwe pakken om je heen en roteert er een grote scanapparaat voortdurend om je hart. Deze maakte continu foto’s wat vervolgens op twee grote schermen getoond wordt.
In de operatiekamer kreeg ik mijn tweede infuus, deze wordt aangesloten in je slagader bij je pols. Vanuit mijn pols ben ik ook gedotterd. Tijdens de dotteroperatie maak je alles volledig mee. Ondanks de heftige pijn die je voelt, heb je denk ik door de shocktoestand niet door dat je wel eens dood kan gaan op deze tafel.
Ze spuiten als eerst een vloeistof naar binnen, zodat het hart oplicht. Daarmee konden ze de drie verstoppingen goed zien. Ook kon ik via de schermen meekijken. Vervolgens gingen ze met een laser naar binnen om de drie verstoppingen weg te branden. Het weg laseren van de verstoppingen, doet erg veel pijn. Het wordt enorm heet op je borst en het geeft een intens branderig gevoel, alsof je letterlijk in de brand staat. Dit duurt steeds enkele seconden en vervolgens gaan ze het blussen met een bepaalde vloeistof, zodat je even op adem kan komen. Dit herhalen ze continu totdat alle verstoppingen zijn verholpen en wanneer je dat moment bereikt, dan voel je de pijn zo wegglijden. Wat een fijn gevoel was dat!
"Mijn hart is voor 45% afgestorven..."
Al met al heeft de dotteroperatie ongeveer een uur geduurd. Daarna word je voor een aantal uur naar de hartbewaking gebracht. Toen ik daar naar binnen werd gebracht, was mijn vriendin ook inmiddels aangekomen. Daar lig je dan met 34 jaar, wie had dat verwacht. Ineens is je wereld zo anders. Uiteindelijk heb ik nog twee dagen op de hartafdeling gelegen, waar ik ook de man weer tegenkwam die door mij in een ander ziekenhuis gedotterd moest worden. Gelukkig was het met hem ook goed gekomen. Dat gaf mij wel een gerust gevoel.
Wanneer je kunt traplopen dan mag je naar huis en dat dan begint je revalidatietraject.
Ik ging naar huis als een oude man met een pretpakket aan medicatie. Bètablokkers, bloedverdunners, plaspillen, cholesterol medicatie, antistollingsmedicatie, ader beschermers, vitamine b en de nodige pammetjes voor angst en rust. Vrij snel begint de revalidatie waar je drie per week aan je conditie gaat werken door middel van fietsen, krachttraining en groepsspelen. De revalidatie is in groepsvorm, met allemaal mensen die onlangs een hartinfarct hebben doorgemaakt. Ik was de jongste van de groep, de meeste waren allemaal 50 plus. Het traject duurt ongeveer drie maanden en dan moet je jezelf weer kunnen redden.
Mijn hart is voor 45% afgestorven en daarmee moet je leren leven. Daarnaast heb ik Angina Pectoris aan overgehouden. Angina Pectoris is een hartkramp, die je krijgt als een deel van de hartspier minder zuurstof krijgt dan nodig is. Ik heb in het begin veel moeite gehad om ermee om te gaan. Ik was altijd een persoon die snel over de grens ging. Maar door de infarct en restschade, heb ik geleerd dat het beter is om goed naar je lichaam te luisteren.
"Met mijn verhaal wil ik aandacht vragen."
Op mijn 36e kreeg ik mijn tweede infarct, dit keer geen acute, maar kreeg wel weer een dotter operatie en mijn vierde stent. Ditmaal was de techniek anders. Waar ik bij mijn eerste infarct gedotterd werd met een laser, was het nu met een ballonnetje. Een verademing, als ik het moet vergelijken met mijn eerste dotteroperatie, omdat ik geen pijn heb gevoeld. Ik heb nu vier stents en deze moeten binnen een aantal jaar weer vervangen worden. Een stent gaat zo’n zes jaar mee. Ik ben niet meer bang voor de operatie, zeker naar mijn tweede infarct en door de nieuwe technieken die ze hebben.
Met mijn verhaal wil ik aandacht vragen, want ook jonge mensen kunnen hartinfarcten krijgen. Hartinfarcten bij jonge mensen, vooral vrouwen worden nog steeds vaak gemist. Bij mij is het maanden ervoor begonnen met vlekken voor mijn ogen en hoofdpijn. Ze hebben een hele tijd gedacht dat het migraine was, maar later bleek het dus zuurstof te kort zijn, wat uiteindelijk vier verstoppingen zijn geworden.
Luister goed naar je lichaam, als je iets het niet vertrouwd, bel je huisarts en laat je niet afschepen.