Revalidatietraject nummer 4
Afgelopen woensdag was het zover. Ik had een afspraak met de revalidatie arts voor de intake van traject nummer vier. Geheel gericht op verlichting van de chronische pijn.
Ik had deze arts nog niet eerder gezien, maar ik had haar wel al een keer gesproken vertelde de arts mij. Ik kon het mij niet herinneren dus ze legde mij uit wanneer dat geweest was. Dat was namelijk ter afsluiting van traject nummer drie. Ineens wist ik het weer. Traject nummer drie werd abrupt afgesloten in verband met Corona. Ik werd toen inderdaad gebeld en de dame die mij toen belde bleek dus deze arts.
Oeps, ik kon mij ook weer herinneren dat ik toen geen vrienden gemaakt had. Wij hadden het over het zwarte gat na de revalidatie en toen gaf ze mij het volgende advies “Zoek anders een leuke hobby” Mijn reactie kwam er weer eens heel erg ongenuanceerd uit namelijk “Dat is typisch een opmerking voor iemand die werkt en die geen tijd heeft voor hobby’s. Maar een hobby is niet leuk als je het iedere dag doet “
Ah, fijn daaraan terug denkend zat ik dus tegenover haar. Ze vroeg me wat mijn doel was. Verminderen of hanteerbaarder maken van de pijn gaf ik aan. Ik moest er maar geen wonderen van verwachten gaf ze aan. Ik zei nog dat ik al bewust niet vroeg om pijnvrij te worden. Ik ben me bewust dat dit niet mogelijk is.
Ze vroeg me ook of ik sinds traject nummer 3 ook psychologische hulp had gekregen. Ik kon haar vertellen dat ik sinds twee weken begonnen ben bij PsyQ na anderhalf jaar op de wachtlijst gestaan te hebben. Haar mond viel even open. Nou dat heeft dan ook niet veel kunnen bijdragen. Eh, nee inderdaad niet.
Er werd mij uitgelegd dat ik in principe een kort revalidatie traject in ga. Kort wil zeggen acht weken en na zes weken een evaluatie moment met de arts om te zien of het toch nog iets langer nodig is. En in principe alleen fysiotherapie en ergotherapie. Afhankelijk van de vakantie start het traject naar alle waarschijnlijkheid half juli.
Met gemengde gevoelens stapte ik weer naar buiten. Ik voel me toch een beetje een “loser” dat ik het allemaal niet alleen voor elkaar krijg. Het meeste zal toch weer neerkomen op de belastbaarheid. Dat die niet in balans is. En mijn vorige column ”Druk druk druk” ging daar ook over. Het is zo verdomd lastig om niet over je grenzen te gaan. En ik vind het zo heerlijk om mijn hersens te laten werken aan iets anders dan computer spelletjes.
Ik schreef met gemengde gevoelens want ook vind ik het een fijn idee dat we de pijn onder controle gaan proberen te krijgen. Op de terugweg nog even langs de therapeuten gelopen om gedag te zeggen. En gelijk is er weer de klik. Weer het warme bad. Weer het meedenken in oplossingen.
De gemengde gevoelens verdwijnen als sneeuw voor de zon. Traject nummer vier… Kom maar op!
- Druk druk druk
- Vakantie in Limburg