Céline over haar dochter Nadia – Zorg(en) met BEWONDERING
Mijn dochter heeft EDS
Eigenlijk weet ik niet zo goed waar ik moet beginnen… Toen Nadia met haar klachten kwam, dacht ik in eerste instantie dat het allemaal een beetje overdreven was. ☹
Toen er afgelopen jaar het Ehlers-Danlos Syndroom bij haar werd geconstateerd moest ik eerst even slikken, een schaamtegevoel overviel me, door mijn werk kom ik veel mensen met blessures en ziektes tegen waarbij ik toch bijna altijd een trainingsschema en voedingsadvies kan geven… Maar EDS kende ik nog niet… Chips… Een ziekte die ik nog niet kende…
Uiteraard ben ik me in het Ehlers-Danlos Syndroom gaan verdiepen en inlezen, gezien dit een complexe ziekte is en er ook genoeg artsen zijn die hier weinig vanaf weten had Nadia verschillende informatie voor haar huisarts, hiervan heb ik kopieën gemaakt zodat ook ik deze kon bestuderen. Toen ik dit allemaal gelezen had begon ik veel te begrijpen en voelde me best wel schuldig dat ik haar in het begin niet helemaal serieus genomen had.
"Haar positiviteit is echt bewonderingswaardig."
Pas na het lezen van de nodige informatie begin je te begrijpen wat Nadia en andere Ehlers-Danlos patiënten meemaken en moeten doorstaan. Ik heb dan ook veel respect voor Nadia dat zij toch gewoon haar werk blijft doen ongeacht hoe ze zich voelt en alle ziekenhuisbezoeken afgaat die zij naast haar baan ook nog erbij heeft.
Ondertussen traint Nadia meestal wekelijks bij mij en ik mag met trots vertellen dat zij elke week toch altijd ietsje meer kan en/of probeert. Haar positiviteit is echt bewonderingswaardig, trots op wat ze toch probeert en doet, moeilijke besluiten die ze neemt en de pijn die ze zoveel als mogelijk aan de kant probeert te schuiven. En niet te vergeten… Ehlers-Danlos is niet haar enige ziekte, de ziekte van Hashimoto en alle bijkomende ziektes die hiermee samen hangen zijn er ook nog en toch blijft ze op haar jonge 22 jarige leeftijd positief en probeert ook nog anderen te helpen.
22 jaar geleden heb ik bewust voor de naam Nadia gekozen omdat dit hoop betekent, Nadia was mijn eerste kindje en in de familie was er vlak voor dat Nadia geboren werd al iets fout gegaan bij een ongeboren kindje, vandaar mijn hoop op een gezond kindje en ze was gezond, maar nooit gedacht dat haar op latere leeftijd nog veel tegenslagen te wachten stonden… Nu hoop ik weer heel stiekem dat alles gewoon een keer over is, wat helaas nooit zal gebeuren… Maar de HOOP blijft!
Lieve Nadia ik ben trots op je doorzettingsvermogen en je positiviteit en als ik ook maar een beetje van jouw ziektes zou kunnen overnemen deed ik het van harte! En ik heb enorm respect voor je hoe je alles doet en er mee omgaat!
Céline Mertens
Moeder van Nadia Roijen