De knop moet om – Ive-olution

Allereerst wil ik iedereen bedanken voor de mooie, lieve reacties op mijn vorige, openhartige blog! Ik heb gemerkt dat het mij heel erg goed heeft gedaan om de blog te schrijven en de reacties die daarop volgde te lezen. De acceptatie van chronisch ziek zijn blijft een moeilijke uitdaging namelijk.

Ik sprak afgelopen woensdag mijn psycholoog weer en dat was een pittig gesprek, ook tegen haar ben ik heel erg eerlijk geweest. En fijn om bepaalde dingen te horen was het niet, maar soms moet iemand je toch een spiegel voorhouden en je vertellen wat je gedrag en gedachtes zijn.

Zij vindt dat ik best wel in onmogelijkheden denk en dingen snel afkap of afsla. Ik ben het er deels mee eens laat ik het zo zeggen hahaha. Want ja ik kan beter gaan denken in mogelijkheden en wat ik kan dat absoluut, daar zit ook een groot leerpunt voor mij! Maar ook ben ik van mening dat bepaalde dingen ook echt niet voor mij zijn weggelegd en waar andere mensen die niet ziek zijn denken als ‘’O we leven in Nederland, dus dat is vast wel mogelijk, of dat kan worden aangepast.’’ Maar zo passend is het onderwijs in Nederland voor mensen voor welke beperking dan ook nog lang niet, daar mag echt verandering in komen!

De lat te hoog leggen

 Ik ben ook koning in het te hoog leggen van de lat voor mezelf, dat is wat ik moeilijk vind, keuzes maken/prioriteiten stellen en de druk niet te hoog opvoeren. Ik denk misschien dat doordat ik nu weet dat ik chronisch ziek ben, ik nog meer drang heb om mezelf te bewijzen… Ik wil laten zien dat ondanks sommige beperkingen, ik ook dingen kan, of dingen kan bereiken! Maar ook voel ik een enorme prestatiedrang vanuit de maatschappij, want je moet een opleiding/studie doen, daarnaast het liefst nog werken en dan ook nog veel sociale contacten hebben en van alles in je vrije tijd ondernemen… Maar ik kan geen opleiding volgen, ik kan niet (volledig) werken! En daardoor voel ik mezelf wel eens minder waard.

Een plekje vinden in de maatschappij

Mijn nieuwe plek vinden in de maatschappij vind ik ook erg lastig. Ik ben nu iemand van 23 die arbeidsongeschikt is. Mensen doen het natuurlijk niet bewust en je ziet het niet aan mij, maar een van de eerste vragen is natuurlijk: ‘’Ga je nog naar school of werk je?’’ Ik vind het dan best wel moeilijk om te zeggen ‘’Nee ik heb de Wajong, ik ben arbeidsongeschikt.’’

Nu probeer ik de knop om te zetten, mijn mindset te resetten, maar dit lukt soms wat makkelijker dan de andere keer. Ik probeer te kijken naar wat ik nog wel kan, hobby’s te ontdekken die leuk zijn, toch fijne beweging te krijgen en dingen te vinden waarmee ik mijn week kan vullen. Want ja de knop zal toch echt om moeten…

Ik probeer nu weer beter voor mezelf te zorgen, te kijken naar wat wel lukt en afleiding en ontspanning te zoeken met vrienden, door bijvoorbeeld leuke dingen te doen!

Zo ben ik vorige week maandag na mijn 2^de vaccinatie naar ZooParc Overloon geweest met mijn moeder wat erg leuk was en ga ik morgen naar Toverland!

Bedankt voor het lezen van mijn verhaal en de blog van volgende week zal weer iets luchtiger worden!

Tot volgende week,

Ive