EEN NIEUWE WEG INSLAAN
Vorig jaar werd aan de start van Covid-19 mijn contract niet verlengd bij mijn toenmalige werkgever en kwam ik helaas thuis te zitten. Een nieuwe baan vinden in deze tijd bleek echter lastiger dan ik had gehoopt. Nu heb ik buiten het hardlopen en solliciteren absoluut niet stil gezeten. Doordat ik thuis zat kreeg ik de tijd om bij mijzelf naar binnen te kijken en kon ik de trauma´s, die ik al een hele tijd met mij
meedroeg, verwerken.
Toen ik na de operaties aan beide heupen weer een beetje kon lopen, kon ik ook weer een beetje werken. Dat ik door die periode ook een mentale klap te verwerken had, werd daar amper aandacht besteed. Ik kreeg een tijdje antidepressiva wat niets meer is dan een chemische glimlach. Nu aan de start van het nieuwe jaar zijn veel dingen mij duidelijk geworden en weet ik ook welke kant ik in mijn werkzame leven op wil gaan. Mij te laten omscholen naar een ander beroep lijkt de volgende stap te zijn. Het liefst zou ik als ervaringsdeskundige de chronisch zieken helpen. Mensen helpen, die door hun ziekte mentaal een tegenslag te verduren hebben gehad.
Wat ik de laatste maanden via het internet geleerd heb is dat een gesprek met iemand, die ook chronisch ziek is, heel anders verloopt dan wanneer je met iemand praat die geleerd heeft over die bepaalde ziekte. Die herkenning is enorm waardevol. Je spreekt als ervaringsdeskundige, iemand die een zelfde soort situatie heeft moeten doorstaan. Er bestaat een mogelijkheid om als ervaringsdeskundige deze chronisch zieken weer mentaal sterk te maken, maar dan moet ik eerst een aantal jaar een HBO opleiding volgen. Daar hangt natuurlijk een kostenplaatje aan vast.
Nu kun je voor bepaalde opleidingen gelukkig steun krijgen van het UWV, alleen niet voor de opleiding waar ik mijn oog op heb laten vallen, daar is simpelweg nog geen vraag naar. Wil je met computers aan de slag dan staat er een spaarpotje voor je klaar. Maar we hebben het hier over het helpen van mensen door te praten, ze mentaal te ondersteunen, dus gaat dat verhaal voor mij niet op. In mijn ogen een beetje krom, maar ik laat mij niet zo snel uit het veld slaan. Ik ben ervan overtuigd en heb dat ook ervaren dat ik via deze weg mijn medemens van dienst kan zijn.
Er staat nu een pittige tijd op mij te wachten en wil ik van de komende periode gebruik maken om mij volledig te richten op een nieuwe toekomst. Het gevolg daarvan is dat ik minder tijd zal hebben voor andere bezigheden en ik ook een pauze inlas met betrekking tot het schrijven voor Chronisch & Happy. Wanneer de rust wedergekeerd is zal ik met alle liefde weer komen schrijven. Ook omdat ik de weg naar de hele marathon natuurlijk wil delen. Sporten blijf ik natuurlijk gewoon doen om lichamelijk en mentaal op
pijl te blijven. Maar nu eerst even alle aandacht voor mijzelf.
Dank jullie wel voor het volgen van mijn weg tot zo ver.
Ik wens jullie alle gezondheid en liefde toe.
René