Februari: PennPalls – Chronisch in ‘t buitenland
Hé Resy,
Wat ontzettend tof dat we samen dit gave avontuur aan gaan. Het pennen tussen ons gaat gewoon vanzelf en hoe leuk is het om de mensen een inkijkje te geven hoe jij met jouw chronische ziekte MCTD omgaat in Canada? Echt, ik vind het echt een heel leuk nieuw avontuur.
Nog even voor mij, want ik ben het alweer kwijt: hoe lang woon je inmiddels ook alweer in Canada?
"Ik wil graag nog even op de MCTD terugkomen..."
Het laatste wat je me schreef is dat er ijzel aan kwam en dat dit vermoedelijk consequenties zou hebben voor jullie daar. Over welke consequenties hebben we het dan?
Hier in Dalen hebben we nog geen sneeuw gehad, helaas. Hoewel het fysiek niet fijn is, de kou is überhaupt niet fijn voor mijn lijf, vind ik het plaatje altijd weer te gek. Vorig jaar lag er zoveel sneeuw (er staat een foto op mijn privé Insta) dat de achterdeur niet meer openging. Zo heftig hadden we het in geen jaren meegemaakt. Bij jullie is het ieder jaar raak?
Ik wil graag nog even op de MCTD terugkomen, heb jij het een beetje onder controle? Of is dat een gekke vraag.
Vanuit een triest Dalen brei ik er een eind aan. Dikke knuffel, Jessica
Hoi Jessica,
Ons nieuwe avontuur gaat nu echt beginnen! Ik vindt het ook zo leuk om PenPalls te zijn terwijl we dat delen op Chronisch & Happy. Wij samen kunnen zo makkelijk kletsen over van alles, van onze chronische levens, tot de verschillen in Canada en Nederland, van medisch tot het weer, en ik hoop dat de lezers het leuk vinden om mee te lezen.
Ok, ik zal je n beetje mee terugnemen in de tijd; in 2007 gingen wij als gezin op vakantie naar BC Canada.
"... en zoonlief is inmiddels aan z'n PhD bezig op de University."
Prachtige camperreis gemaakt en toen kwamen we erachter dat we ons eigenlijk alledrie wel heel erg op ons gemak en “thuis” voelden hier. Na flink wat gesprekken en onderzoek hebben we toen met z’n drietjes de beslissing genomen de procedure te starten om te kunnen emigreren als permanent resident. Na veel documenten en medische testen -drie en een half jaar later- kregen we t groene licht en konden we gaan plannen… Iedereen inlichten, huis verkopen, school inlichten, container voor spullen die we meenamen regelen, verzekeringen, uitschrijven uit de GBA. Best n hoop rompslomp en n hele hoop emoties die je soms echt compleet uit t veld slaan. Maar we hadden er zo’n zin in. De drive alleen al geeft je vleugels, echt. En toen onze aandacht richten op huis zoeken hier, werk en middelbare school. Want dat moest natuurlijk ook wel alvast opgestart worden.
Wat we totaal niet hadden verwacht is dat m’n man, vooraf nog, een baan kreeg aangeboden bij hetzelfde bedrijf maar dan in Vancouver. De wereld is soms echt klein hoor, lol. In een keer blijk je contacten via via te hebben… Wat n klein wonder, waar we nog steeds dankbaar voor zijn. En vanuit die positie werd t ook makkelijker om in de regio n goede school voor onze zoon te vinden en n tijdelijk huis van waaruit we konden zoeken naar ons ‘stekkie’. Die dingen zijn allemaal goed gekomen gelukkig; we wonen prachtig, op de rand van n bos, banen zijn goed gekomen en zoonlief is inmiddels aan z’n PhD bezig op de University.
Fast forward naar 2020, net voor Covid, ging het met mijn gezondheid zo slecht en ik was zoooo moe all the time, dat ik door de malle molen ben gegaan om uit te zoeken wat er nou toch aan de hand was. En dat bleek Mixed Connective Tissue Disease te zijn, een ‘rare disease’, en ook wel overlap disease genoemd met symptoms van minstens drie verschillende bindweefsel ziektes. Voor mij is dat osteo arthritis, sjogrens, en raynaulds, met symptoms van lupus en myositis.
Omdat het zo’n onbekende ziekte is, en ik er echt eentje ben die dan gaat lopen zoeken op internet om mezelf toch maar zoveel mogelijk te leren erover, kwam ik op n gegeven moment Maxime haar verhaal tegen op t platform, en zo leerde ik jou ook weer kennen.
"Oh, dat is hier ook echt wel een dingetje, hoor."
Zo zie je hè, t maakt niet uit waar je woont, de wereld is tegenwoordig helemaal niet meer zo groot als vroeger, nu met t wereldwijde Web. Je vindt je Tribe!
Volgende keer zal ik wat meer vertellen hoe t er hier uit ziet, van de 30cm sneeuw en ijzel die we hier vorige week nog hadden, van de herten en de beren, en hoe de laatste testen weer vergaan zijn, want t is echt nog niet in controle. En ofcourse wil ik horen hoe t met jou gaat, en de gesprekken (of zal ik t battles noemen) over toegankelijkheid. Oh, dat is hier ook echt wel een dingetje, hoor.
Maar nu gaan wij even lekker een ouderwets Nederlands broodje kroket eten. Van de Nederlandse winkel.
En t is alweer eventjes geleden dat we dat geproefd hebben dus dat wordt een kleine traktatie. Super fout eigenlijk voor m’n autoimmunedieet en allergieën, en dus ik neem ook maar n beetje, maar sommige dingetjes zijn t gewoon waard hè.
Eet smakelijk en tot volgende maand!
Big -but gentle- hugs van mij.
Wat leuk om dit nieuwe avontuur hier te kunnen gaan volgen. Ik ben erg benieuwd.