Felicia – Positieve Gastsschrijvers
Hey! Ik ben Felicia van Leeuwen, 24 jaar. Mijn voornaamwoorden zijn vooral zij/haar, chronisch ziek en biseksueel vandaar de naam chronisch bi en welkom bij… Daarmee begin ik iedere video die ik maak voor mijn YouTube kanaal, op dit moment vooral weekvlogs.
Chronisch Bi
Zo laat ik zien hoe het voor mij is om jong onzichtbaar chronisch ziek en queer te zijn. Ook is dat beeldend voor hoe veel ik social media gebruik, dat is uh namelijk veel.
Het begon ooit uit een soort bezigheidstherapie. Rond mijn 15e lag ik vooral op bed met pijn dus was achter mijn telefoon of laptop kruipen een van de weinige dingen die ik wel kon. Achteraf gezien was dit omdat mijn toen nog niet gediagnosticeerde fibromyalgie mij een halt toe riep na jarenlang “gewoon” doorgaan, ik noem het ook wel een lichamelijke burn-out. Ik zat op veel fora, keek meer YouTube en series dan wie dan ook en las veel blogs. Vooral die van bijvoorbeeld Mascha Feoktistova, Vera Camilla en Teske de Schepper, alle drie toen nog beautyblogger. Ik begon dus ook te schrijven, en later videoen, over budget make up. Langzaam merkte ik dat ik video’s maken leuker vond en deze werden steeds persoonlijker. Door mijn tijd op fora, zoals girlscene en later ook jong&out, dat was toen een afgesloten forum/site voor lhbt+ onder de 18 waar zelfs je ID werd gecontroleerd, kwam ik er vrij snel achter dat ik biseksueel was.
"Mensen zien vaak niet de slechte dagen..."
Zoals je dus leest, ik was er vroeg bij met de social media en ook de uh vroegere vormen er van. Het was voor mij een uitvlucht van het thuis zitten, de nare reacties op school op mijn diagnose loze ziek zijn en vooral de pijn. Afleiding, die soms ook minder leuk was. Zo kreeg ik veel onbegrip van klasgenoten, die snapten niet dat ik niet op school kon zijn maar wel een blog kon schrijven of video kon maken. Toch ging ik door, juist om die mensen te laten zien dat ze me niet tuk hadden. Althans, net als of te doen dat het me niet niets deed. En eerlijk gezegd deed het me na een paar keer ook niet zo veel meer, misschien door die olifantenhuid die ik heb na jarenlang gepest te zijn of misschien gewoon omdat ik wist dat die sukkel van een klasgenoot er achter zat.
Ik bleef dus doorgaan en na mijn middelbare school begon ik met wekelijks vloggen, om zo een beeld te geven aan hoe chronisch ziek zijn er uit kan zien. Juist omdat ik zelf zoveel onzin over mezelf heb heen gekregen omdat mensen niet snapten hoe ik de ene dag ziek was en de andere dag kip lekker op een terras zat. Mensen zien vaak niet de slechte dagen die je hebt als chronische zieke, ze zien je goede en soms meh dagen. Met het vloggen kon ik ook die rond uit kwalitatieve uitermate teleurstellende momenten delen. Het begon als een bewijsdrang, waar ik soms nog steeds last van heb, maar werd een manier van delen wie ik ben. Een manier om te delen dat je als chronisch zieke niet alleen bent, dat je inderdaad meer mag zijn dan dat label. Ik ben chronisch ziek en biseksueel. Ik ben chronisch ziek, biseksueel, adhd’er, creatieve duizendpoot, vrouwelijk mens, olifanten fan, tikkie activistisch, vintage kleding lover, plus size, dol op mijn familie en misschien lichtelijk verslaafd aan thee. Dat ben ik allemaal en dat het er allemaal mag zijn wil ik laten zien.
"Ik voelde mij niet ziek genoeg..."
Het laten zien doe ik dus op YouTube maar ook op Instagram. Waar het bijna tien jaar geleden begon met een paar selfies met eigenlijk best wel lelijke filters er op, is het nu een broedplaats voor creatievelingen, activisme en sociaal netwerk. Vooral dat laatste is de afgelopen twee jaar voor mij dubbel en dwars naar boven gekomen. Ja, zoals al ik al vertelde heeft social media donkere kanten maar ik leer meer en meer de mooie kanten kennen. Zonder social media, dan vooral Instagram, had ik nu nooit de vrienden gehad die ik nu heb. Ik ben zo blij dat ik eigenlijk door corona en Instagram zo’n fijne groep mensen om me heen heb. Allemaal door te reageren op iemands Instagram story.
In die story van maart 2020 riep iemand op om te reageren als je mee wilde doen met een spelletje “weerwolven” voor chronisch zieken, die helemaal online zou plaatsvinden. Corona was net in Nederland aangekomen en ik zat inmiddels na een mislukt avontuur in Groningen weer opgehokt bij mijn ouders in Leiden, dus ik kon opnieuw wel weer wat afleiding gebruiken. Ik besloot dus te reageren. Dat vond ik rete spannend, een nieuwe groep waar je in komt en sommige kenden elkaar wel al. Daarnaast zaten er mensen in die in mijn ogen veel meer verdiende om de titel chronisch ziek of beperkt te krijgen, ik voelde mij niet ziek genoeg.
Al snel smolt die onzekerheid en dat geïnternaliseerde validisme als sneeuw voor de zon. De groep waar ik in kwam was warm, gezellig, open en vooral respectvol. Er werd te veel gepraat in de WhatsApp groep waar het spel plaatsvond dus werden er losse klets groepen aangemaakt, een voor 18+ en een waar iedere spel deelnemer in kon die dat wilde. Ik ben zo dankbaar voor hen in de groep die mij lieten inzien dat er niet een grens staat op wel of niet chronisch ziek zijn, op wel of niet de term beperkt of disabled gebruiken. Daarnaast had iedereen zoveel ruimte, compassie en respect naar elkaar. Ruzies zijn er eigenlijk niet, hoog uit een meningsverschil die vooral komt doordat mensen elkaar verkeerd begrijpen en dat wordt binnen een paar seconde opgelost zonder dat het uit de hand loopt. Als het wel uit de hand loopt kijken we actief waar het mis ging en soms houdt dat in mensen niet meer welkom zijn, zou houden we het veilig voor iedereen.
"Wees niet bang om iets van jezelf te delen!"
Inmiddels zijn we anderhalf jaar verder, hebben we via videobellen een paar keer spelletjes gespeeld en er is een discord groep gemaakt zodat we niet gelijk telefoonnummers hoeven te delen. Die laatste wordt steeds professioneler, de makers en beheerders zijn er hard mee bezig en ik ben onwijs trots op hun. We hebben een echte community opgebouwd, ondanks dat we elkaar alleen nog maar via een schermpje hebben gezien. De mensen die ik de afgelopen anderhalf jaar heb leren kennen, kennen mij misschien wel beter dan de vrienden die ik al jaren heb. Niks ten nadelen aan die long term friends maar die community die er nu is, voelt als thuiskomen. Er is altijd iemand die je begrijpt, je tips geeft of gewoon even laat zeuren. Plus, zoals ik al eerder zei, iedereen laat elkaar in hun waarde bij alles wat we met elkaar delen.
Mijn boodschap is dus eigenlijk ook wees niet bang om iets van jezelf te delen! Of het nu met de hele wereld is op een open social media account, met een select groepje vrienden en kennissen op een gesloten account of met een iemand in hun dm. Vraag bij dat laatste even of iemand er ruimte voor heeft als het iets wat zwaarders is anders gewoon doen. Het kan even eng of ongemakkelijk voelen maar geloof me, je kan er zo onwijs veel voor terug krijgen.
Mocht je nu willen zien wat ik deel, of iets kwijt willen in mijn DM, kun je me onder de naam Chronisch Bi vinden op je social media naar keuze.
Liefs, Felicia.