Geert Jan – Positieve Gastschrijvers
ALS BESTAAT NIET
Met spierballen of spierballentaal heeft het niets te maken. Het zou er wel voor door kunnen gaan, want tegen iedereen die het wel of niet horen wil verkondig ik al jarenlang dat ik mijzelf sterker, lees: leuker en zelfstandiger, vind dan ooit daarvoor. Fysiek gezien wordt het er de laatste jaren nou niet bepaald beter op, maar ik blijf bovenstaande onderstrepen.
Al ben ik inmiddels richting de 52, mijn verhaal begint feitelijk zo’n zestien jaar geleden. Voor de duidelijkheid ga ik eerst nog even een aantal jaren verder terug in de tijd. Ik leefde op dat moment een ander leven. Natuurlijk was ik dezelfde man als nu. Hoe had ik ooit kunnen bedenken wat mij te wachten zou staan? Al was er een glazenbol, dan nog had ik het niet gelooft.
Destijds was ik getrouwd, had twee dochters, een baan als leerkracht, een vriendengroep en ik sportte graag. Maar ik was ook onzeker, matig stressbestendig, eerder neerslachtig dan positief en bezat weinig eigenheid. Mezelf compleet afkraken zal ik niet doen. Trouwens, dat is ook niet eerlijk, want had ik toen beheerst zoals ik nu in het leven sta, dan was mijn leven waarschijnlijk anders verlopen. Mentaal gezien dan, want multiple sclerose had ik waarschijnlijk toch wel gekregen. Hoe het leven dan was gelopen is trouwens een verkeerde vraag. Immers, ’als bestaat niet’.
ZIEK
Ruim 22 jaren geleden bleek dat er een letterlijke zenuwensloperij, multiple sclerose, in mijn lichaam bevond. Dat het er toe zou leiden dat ik vrijwel bewegingloos in een rolstoel zit, dat wist ik toen uiteraard nog niet. Gelukkig maar! Kijkend naar mijn medisch verleden durfde de betreffende neuroloog te stellen dat de verlamming die ik in 1987 gedurende een maand aan mijn linker arm en been had, ook door MS was veroorzaakt. Een link met de aneurysma, die ik in 1981 kreeg, werd niet gelegd. Omdat ik na die verlamming in 1987 weer een leven vol activiteit kon leven, kreeg ik in 1999 de term Secundair Progressieve MS opgeplakt. Destijds nam ik dat voor lief aan. Wist ik veel wat mijn ziekte inhield. Ik had wel eens van de naam gehoord en ik ging maar wat boeken en folders lezen. Internet bestond nog niet in mijn leven.
"Het was vreemd, ik moest mijn eigen leven weer leren leven."
Al een aantal jaren werkte ik in het voortgezet speciaal onderwijs en ook na de diagnose hield ik het vol, tot ik mij in juni 2003 gewonnen moest geven. En nu? Er werd voor mij een vervangende functie gecreëerd als ondersteunend vakleerkracht ICT. Hier ben ik mijn toenmalige directie eeuwig dankbaar voor. Alleen… Eh… Ik? Met computers? Ach, waarom ook niet. Het ging immers om lichtverstandelijk beperkte jongeren waarmee ik werkte, dus ik zal wel meer van computers weten dan zij. Dus niet, bleek al snel. Ik geloof dat ik in de eerste maanden van mijn nieuwe job vierkante ogen kreeg van het staren naar een beeldscherm. Ik had dan ook veel in te halen. Al met al heb ik nog enkele jaren daar kunnen werken tot ik in 2008 definitief ’tot hier’ moest zeggen.
ONDERSTEBOVEN
Stond mijn leven al op de kop door multiple sclerose, anderzijds was het niet veel beter. Na een huwelijk van 10 jaar besloten mijn vrouw en ik uit elkaar te gaan. Wegens de ziekte gescheiden? Misschien indirect. De ms zal mede mijn karakter hebben bepaald. Ik ging elders in de wijk wonen, in een deels aangepast appartement. Het was vreemd, ik moest mijn eigen leven weer leren leven.
De basis voor mijn huidige kracht werd in deze hectische periode gelegd. Door de combinatie van mijn ziekte, een toen nog naderende scheiding en mijn grondhouding vol onzekerheid, kwam ik al dwalend terecht bij een psychiater. Wat schaamde ik mij daarvoor! Bij een psychiater, dan is men toch ver heen? Waarschijnlijk was ik dat dan ook.
Was het accepteren van bezoek aan een psychiater al ingewikkeld, kreeg ik van hem ook nog eens een recept voor antidepressiva mee. Wat zag ik er tegenop om naar de apotheek te gaan is, laat staan het daadwerkelijk innemen. Totdat iemand zei: “zie het als de missing link in je hersenen” en ik het leerde relativeren. Over geluk gesproken, kennelijk had de antidepressiva vrij snel effect. Het werd binnen enkele weken rustiger in mijn hoofd.
Al vrij snel sloot ik mij aan bij een mannenpraatgroep. Iedere woensdagavond, onder leiding van de psychiater. Een aantal mannen, totaal verschillende achtergrond, met in de basis een dezelfde hulpvraag. Terwijl wij mannen met elkaar spraken, keek de psychiater toe. Hij zei weinig; onderbrak de gesprekken sporadisch, eigenlijk alleen wanneer een van ons teruggreep naar momenten uit het verleden. “Niet doen, blijf vooruit kijken, als bestaat niet!”
NU
Ondertussen zijn mijn ziekte en ik vele jaren verder en hebben we ons allebei in een stijgende lijn ontwikkeld. Fysiek kan ik helemaal niks meer, behalve volledig afhankelijk zijn van zorg door anderen en een elektrische rolstoel met kinbesturing. Daarentegen, mentaal voel ik mij dus sterker dan ooit. Ik heb mijn leven opnieuw moeten leren leven. Dit is mij tot nu toe goed afgegaan.
"Kijk vooruit, blijf niet hangen in het toen..."
Er is door mij een zinvolle invulling van mijn bestaan gevonden. Met sociale en culturele activiteiten en belangrijk vrijwilligerswerk. Daarnaast is schrijven mijn grote passie geworden. Wat ik nooit had kunnen vermoeden, mijn laptop is onmisbaar voor mij. Ik vertrouw er mijn gedachten, mijn creativiteit en fantasie mee toe aan het beeldscherm en dus de buitenwereld. De ziel, mijn eigenheid staat daar gelukkig nog altijd boven. Misschien klinkt het raar, maar in de kwaliteit van mijn leven heb ik altijd nog zelf een hand.
Mijn recept voor mijn huidige, mooie leven? Ooit begon het met het dagelijks innemen van een klein pilletje, die ik overigens nog steeds gebruik. Misschien kan ik onderwijl zonder, maar stoppen durf ik niet. Het hoofdbestanddeel zijn toch de drie woorden ‘als bestaat niet’. Kijk vooruit, blijf niet hangen in het toen, neem beslissingen, stel grenzen. Het accepteren en relativeren van de situatie waarin ik leef is nog steeds niet altijd even makkelijk, maar het proces is vordende. En de laatste jaren maakt het Fokuswonen, zelfstandig wonen met zorg op afroep, het leven compleet.
Als ik dat recept toch eens eerder had ontdekt. Maar ja, als bestaat niet!
Lieve Geertjan,
Wat heb je het weer mooi verwoord. We kennen elkaar van de zeilvakanties Wat heb je het toch mooi verwoord. Respect voor hoe je ermee omgaat Topper
Liefs je zeilmaatje
Hallo Geert Jan, wat een verhaal en wat heb je dat goed opgeschreven.
Diepe bewondering voor jou hoe jij met je ziekte omgaat, respect.
Wat kun je er veel van leren die houding van jou, niet zeuren of achterom kijken maar vooruit ook al heb je weleens tegenslag. Kan je dit stukje met je foto niet doorsturen naar Poetin misschien dat hij dan bij zijn verstand komt en inziet waar hij mee bezig is.
Komt er ooit een medicijn voor deze aandoening? Ik hoop het zo. Heb jij enig idee of ze daar al vorderingen mee maken?
Sterkte en wijsheid Geert we zien je weer bij Esther en Dirk de groetjes
Kees en Coby van een zonnig Terschelling 🌞
Je bent een topper Geert Jan!
Mooi geschreven.
Gr. van een mede-MS-er.
Tja Geert Jan je verhaal zet mij aan het denken over mijn eigen geschiedenis en vooral toekomst maar eerst kijken of en hoe ik het dan vorm ga geven.
Ik hou in gedachten” Als bestaat niet” en ga ermee aan de slag. Eerst een test en dan op naar Thialf (WK schaatsen) en Irene Wüst en Sven Kramer een groots afscheid te geven.
Je verhaal raakt me diep. Los van de kracht die je uitstraalt en ik daar veel respect voor heb, heb ik zelf ook MS (RRMS) en dat maakt dat ik net even scherper meelees. Zoals ik al schreef, die perspectief hoe je levensvreugde blijft halen uit het leven en je ook nog inzet voor belangrijk vrijwilligerswerk. Chapeau! Je bent met je verhaal een inspiratie voor anderen. Dank voor je openheid.
Groet Stephanie
Geweldig kanjer! Lieve groet Karin Timmermans
Beste Geert-Jan,
In je unieke verhaal lees ik veel herkenning. Het woordje ‘zinvol’ blijft bij me hangen. Volgende maand zal ik mijn verhaal met je delen.
Geluk en sterkte, Martijn
Ik heb je in Amersfoort mogen ontmoeten op een ms meeting en jouw sprankelende ogen en glimlach is mij zeer bijgebleven. Je bent voor mij een groot voorbeeld.
Knuffel Jojo
Hoi Geert Jan, wat een mooi en eerlijk verhaal dat jij schrijft.
Ik ga hier nog eens verder over nadenken: Als bestaat niet.
Hartelijke groet!