Groningen – Happy Jess
Na ruim een jaar het genoegen te hebben gehad te mogen ‘samenwerken’ met mr. Doornbos, welke na ruim 40 jaar is gestart met het genieten van zijn pensioen, waren we onderweg naar Groningen om kennis te maken met onze nieuwe advocaat. Voor mij heeft zo’n ritje, van net een uur, best een impact. Het lange zitten, het verzitten (van de auto in de rolstoel en vice versa) vindt mijn rug nou eenmaal echt niet fijn. Ik wist dan ook dat het een heel nare situatie zou worden als we weer thuis zouden komen, maar daarover later meer.
Mijn nieuwe advocaat, mr. van Dijk, is er eentje met ruim 19 jaar ervaring in het bestuursrecht, iemand die dus vaker strijdt tegen grote overheidsorganen. Ik keek er dus naar uit om hem te ontmoeten, ik had er een dag -of meerdere dagen- aan consequenties voor over want om hem voor de allereerste keer te zien in de rechtbank van Assen? Nee. Ik kijk graag iemand in de ogen en vertrouw daarbij zoveel mogelijk op mijn gevoel, zelfs al hadden we al een fijn telefoongesprek achter de rug: ik moest en zou hem live zien. En zo geschiedde…
Nadat we goed en wel een uurtje de zaak doorgenomen hadden, konden we weer richting auto en dus richting Dalen. Eenmaal in de auto zei ik: ‘ik wil eigenlijk nog wel even ergens een bakkie doen.’ Eddie kon zich daar in vinden dus besloten we bij Van der Valk in Assen te gaan genieten van een bakkie en een taartje. Hoewel het niet heel verstandig was dat ik me nog een keer uit de auto en in de rolstoel had gewurmd, wilde ik intens graag het naar huis gaan uitstellen. Ik ben eigenlijk altijd thuis dus even eruit, daar had ik het wel aan toe. Na genoten te hebben van de koffie plus taart moeten we dan toch echt richting Dalen. Dus ik moet de rolstoel uit en weer in de auto ‘kruipen’. En ik voelde het al: het zou een lange rit worden. Maar? Het was gezellig dus ik probeer de pijn zoveel mogelijk te parkeren, iets wat me best goed af lukt, al zeg ik het zelf.
Eenmaal thuis stond mijn jongste dochter ons op te wachten want ik had haar gevraagd te filmen. En daar was dan hèt moment waar ik het meest tegenop zag: ik moest de auto uit. Iets waar ik al een week tegenop zag want ik moest Eddie laten zien hoe erg ik er inmiddels aan toe was en ik wilde hem dat niet laten zien. Hoewel hij me al in ik-weet-niet-hoeveel gedaanten heeft gezien, was dit voor mij een enorm dieptepunt. Maar ik moest, ik had geen keuze…
"Met de bek op 't stuur..."
Overigens, voor ik verder schrijf, ik vind zo’n situatie bij iedereen voor de eerste keer lastig… Dat heeft niks met de persoon te maken die bij me is maar alles met mij. Noem het een stukje rouwverwerking, geef het beestje een naam, maar ik vind het afschuwelijk en ik schaam me dan. En ja, ik weet heus dat dit niet nodig is want ik kan er niets aan doen, maar zo voelt het en ik vrees dat dit nog wel even blijft. Ik vind mezelf daarom ook enorm dapper dat ik het filmpje op Insta en Facebook heb gezet. Hoewel ik sta voor openheid, was dit best weer een enorme drempel.
Enfin, ik dwaal af… Ik keek Eddie aan in de auto voor hij uitstapte en zei: ‘je moet de rolstoel voorrijden want ik kom er nu niet meer naar toegelopen.’ Met de bek op ’t stuur, zoals we dat hier zeggen, toverde ik mezelf met de nodige moeite en een verbeten zuur bekkie vanuit de bijrijdersstoel in de rolstoel. Okay, dat had ik gehad maar, ik hing half, ik zat niet goed, dus ik moest “bijschuiven” als je begrijpt wat ik bedoel. Vreselijk… Eenmaal binnen weet ik dat het allerergste nog moet komen, namelijk het op bed gaan liggen. Ik kan niet goed uitleggen hoe dat voelt maar ik weet wel dat als ik op dat soort momenten eenmaal lig, dat ik niet meer zo één, twee, drie overeind kan komen. De grote boosdoeners zijn discopathie, facetartrose en radiculopathie welke iedere lumbale wervel in hebben genomen. Het enige wat helpt is m’n rust pakken, liggend en afhankelijk van de ernst van de situatie (wat afhankelijk is van hoe lang ik ben weg geweest) kan dit zo een uur of twee, drie zijn.
"De situatie is gewoon verergerd..."
Nu was mijn dochter er om me te voorzien van thee, normaliter staat er een thermoskan met heet water, een fles met kraanwater en twee boterhammen. Zo kom ik de eerste uren dan wel door wat dan ook precies de reden waarom mijn woning aangepast moet worden. Dan kan ik met mijn rolstoel gewoon mijn gang gaan in de keuken. Dan kan ik er zelf voor kiezen wanneer ik ga herstellen.
Overigens, het herstellen duurt nu langer dan twee jaar geleden. De situatie is gewoon verergerd omdat ik me in mijn huis moet belasten op een manier die niet wenselijk is gezien mijn gezondheid. Dus ik weet dat als ik een aangepaste keuken heb, dat ik me stukken minder hoef te belasten waardoor ik sneller de berg weer op kan. Dat vertrouwen hebben we allemaal en ik zeker ook… Daarom is het ook zo godsgruwelijk verdrietig dat deze strijd maar duurt en duurt: ik ga alleen maar verder achteruit. Maar? Het bezoekje aan mijn advocaat in Groningen heeft me vertrouwen gegeven dus ik hoop dat ik mijn 50ste verjaardag mag vieren in mijn eigen aangepaste huis.
Tot zover… Ik duik m’n boek in en wens je een fijne week. Wees lief voor jezelf. X Jess
Dappere vrouw! eerste waar ik aan denk 😉
Hallo ik ben Sandra en ik kan ook geen dagje met mijn gezin op pad. Ik weet hoe het voelt en is.ik zit zelf ook in de rolstoel en kan niet lang blijven zitten. Lopen lukt bijna helemaal niet meer her gaat bij mij ook idd meer achteruit, dan vooruit. Ik lig al twee jaar in bed. En kan niets. Heel veel sterkte
Heftig Sandra. Heel veel sterkte voor jou. 🍀🙏🏼