Het revalidatiecentrum – Danny Saat, staat & gaat
Beste mensen! De lente is aangebroken. De lucht is blauw, de zon schijnt en ik krijg hierdoor gelijk meer energie om een mooie blog te maken. Nadat ik dit heb opgeschreven, slaat mijn hoofd gelijk weer op hol. Waar begin ik? Wat wil ik nu precies schrijven? Heb ik het wel weer op tijd af? Ik ga alweer van de hak op de tak. Dan praat ik even tegen mijzelf (koekoek), dan neem ik wat cruesli en een cappuccino erbij en zet ik mij er toe om er het beste van te maken!
Revalidatiecentrum
Iedere maandag- en donderdagochtend ben ik te vinden in het revalidatiecentrum in Den Haag. Als gastheer schenk ik de patiënten een lekker bakje koffie of thee bij de huiskamer van een afdeling en dan maak ik een praatje met de revalidanten onder het genot van een lekker koekje. Dan moet ik uit beleefdheid ook maar een koekje mee eten… 🙂 Het is dan ook de afdeling waar ik zelf heb gelegen toen ik vier jaar geleden ziek was. In het begin vond ik het wel raar om er weer te zijn, maar ondertussen voelt het gewoon goed. Nu zit ik hier om een andere reden. Het is natuurlijk belang dat je je leven weer op gaat pakken en ik was op zoek naar iets wat mij ook goed heeft gedaan. Praten over alles en nog wat. De meeste mensen vinden het prettig om even afleiding te hebben tussen alle therapieën door. Dat breekt de dag dan weer een beetje, want de tijd staat daar echt een beetje stil voor patiënten.
"Hersenletsel komt gewoon veel voor in het dagelijks leven."
Er zijn natuurlijk veel mensen met verschillende aandoeningen op de afdeling en er kunnen ook veel verschillende functie in het lichaam uitvallen. Er zijn mensen met een hersenbloeding, een herseninfarct, een TIA (tijdelijke herseninfarct), Hersenvliesontsteking/bacteriële infectie of (zoals ik heb gehad) een hersentumor en epileptische insulten. Zal er vast wel wat vergeten zijn, maar ik vind dat ik dat mag. 😉 Uit ervaring en als ambassadeur van Hersenletsel.nl, weet ik een beetje wat de patiënten voor de kiezen krijgen. Als ik met de mensen wat dieper in gesprek raak en mijn verhaal vertel, komen ze soms helemaal los. Daar komen er prachtige verhalen uit, maar natuurlijk ook toekomstbeelden die onzeker zijn…
* Een man met zijn passie voor zijn werk als restaurateur van historische molens en vervallen panden in Nederland, die na zijn herseninfarct misschien zijn werk niet meer kan uitvoeren vanwege het gezichtsvermogen en geheugen…
* Een vrouw met haar passie voor kunst & cultuur en die een hele hoop diploma’s laat zien waar je u tegen zegt, die twee keer is geopereerd aan haar hoofd en die daarnaast ook nog eens een bacteriële infectie heeft opgelopen. Ze kan moeilijk praten en nauwelijks schrijven…
* Een voormalig topvoetballer van Holland Sport/FC Den Haag die terug blikt op een fantastische carrière en die mij trots zijn zwart-wit foto’s laat zien, die een hersenbloeding vanuit het niets heeft gekregen…
Ik kan natuurlijk niet voor iedereen spreken, maar hersenletsel komt gewoon veel voor in het dagelijks leven. Het is wel prettig om te weten dat er veel stichtingen zijn waar je terecht kan voor informatie of voor een lotgenotengespreksgroep. Heel handig is:
www.Hersenletsel.nl / www.Hersenz.nl / www.hersenstichting.nl
Wat voor mij ook helpt is: niet opgeven. Vooral doorgaan!
Lieve groet, Danny Saat