Liggend op de bank met dat kleine rotzakje op mijn schouder dat maar blijft roepen dat ik iets moet gaan doen, op moet staan en mezelf nuttig moet maken (mijn innerlijke doordouwer) besluit ik hem voor de eerste keer in mijn leven te negeren. Eens kijken wat er gebeurd. Ik sla mijn boek open en bij de eerste zinnen ben ik al om:
Quote: heb je dat gevoel ook weleens? Dat je het leven niet meer leuk vindt? En dat je zoveel ruis om je heen voelt dat je niet meer kunt voelen wie je nu eigenlijk bent en waar je staat in je leven? – het Mongoolse paard, het meisje en de therapeut – Hester Selbeck
Het niet meer leuk vinden gedeelte klopt voor mij niet, maar de rest is zeker van toepassing. Na vier jaar lang geprobeerd te hebben eigen baas te zijn heb ik besloten het los te laten, het maatschappelijk verlangen achter me te laten en voor deze ene zeldzame keer egoïstisch te zijn en te kiezen voor mezelf. De dingen te doen die ik leuk vind en vooral het lezen van boeken, stapels boeken. Net als vroeger.
Een boek verlangt niets van me, neemt me mee op avontuur. En zelfs even weg van de realiteit van het chronisch ziek zijn. Zelfs nu terwijl ik onder een dekentje, groen en geel van de nieuwe medicijnen even baal van alles.
"Op naar Mongolië..."
En terwijl ik lees, begint het buiten te sneeuwen, reusachtige vlokken die zich vermengen met het roze van de bloesem boom in mijn tuin. Bijna sprookjes achtig. Met een glimlach sla ik mijn bladzijde om. Op naar Mongolië, waar het warm is en zelfs de sneeuw me niet kan deren.
Quote: Mijn reis ging niet zonder slag of stoot, en ging (vooral) gepaard met angst en onzekerheid. Echter, de positiviteit en kracht van de Mongoolse paarden draag ik nog steeds met me mee.
‘Ik nodig je uit je te laten inspireren door mijn verhaal: over hoe ik de regie ging nemen over het leven dat ik voor ogen had en concreet handen en voeten ging geven aan mijn dromen.’ – Hester Selbeck
Need I say more?
Liefs Nienke