Ik hoor het wel maar ik luister niet – Het is er nooit niet

Onderstaande was mijn column van vorige week. Ik had em al startklaar staan en ging daarna naar mijn schoonouders omdat het niet zo goed ging met mijn schoonvader. Diezelfde avond is hij helaas overleden. Ik vond het niet zo gepast om een column online te zetten dus ik heb Jessica gevraagd de column offline te halen.
De afgelopen week was een zware week. Het is altijd zwaar als er een dierbare overlijdt laat ik daar kort over zijn. Ik heb daar helaas ook ervaring mee toen ik nog geen hersenletsel had.
Maar dit keer ging ik het door met hersenletsel en zoals iedereen vooraf wel kon bedenken is het met hersenletsel erg behelpen in deze periode. Je wilt er zijn voor manlief, kinderen en schoonfamilie maar je kan de beperkingen niet uitschakelen. Ook in deze moeilijke dagen is het er simpelweg nooit niet…
En toch vecht je je er zo goed en zo kwaad als het kan doorheen. Gaat over alle grenzen heen die er maar zijn. En je weet dat je afgestraft gaat worden omdat je weer eens niet naar je lichaam luistert.

Afgelopen vrijdag was de begrafenis. Het was een mooi afscheid.
Trots ben ik op mijn kinderen die er iedere avond voor ons waren.
En dan na de begrafenis moet iedereen heel voorzichtig het leven weer oppakken. Mn schoonmoeder heeft uiteraard nog veel hulp nodig dus de mantelzorg gaat ook gewoon door. Gelukkig is mijn schoonfamilie redelijk groot dus het kan goed verdeeld worden.
Maar inmiddels is voor mij wel het licht uitgegaan, voorzichtig het leven weer oppakken zit er niet in.

Herstellen is het toverwoord. Rust stilte en zo weinig mogelijk prikkels. Momenteel is mijn hele rechterkant verdoofd. Ja zelfs mn tanden en tong zijn aan de rechterkant verdoofd, alsof je bij de tandarts bent geweest. Een rot gevoel is dat. En ik weet dat het nog wel even blijft. Slapen lukt ook niet meer want ik ben veel te overprikkeld. M’n been sleept en ik ben godvergeten moe.
En ja hoor daar is dan ook weer het schuldgevoel. Omdat ik niet in staat ben om een paar uurtjes naar m’n schoonmoeder te gaan. De anderen moeten allemaal werken, ik niet en toch kan ik niet gaan. Ik weet dat ik zoveel mogelijk alleen maar naar m’n therapieën moet gaan omdat het anders nog veel langer gaat duren dan een paar weken om weer bij te komen. Sterker nog mijn lichaam schreeuwt nu “stop wat anders gooi ik je weer in een terugval”

Komende februari is het 8 jaar geleden dat ik mijn eerste herseninfarct kreeg en ik luister nog steeds meer niet dan wel naar mijn lichaam maar ik herken inmiddels wel de patronen.

Hieronder m’n column van vorige week

Vorige week vertelde ik jullie dat ons kitten Harry ineens ziek werd maar dat de medicatie gelukkig goed aan leek te slaan. Nou ik had het nog niet gepost of er kwam een terugslag. En een paar dagen later ging zijn 2e oogje ook meedoen. Gelukkig kan ik nu vertellen dat het toch allemaal goed gaat komen. Hij knijpt niet meer met z’n oogjes en ze zijn niet meer troebel. Morgen horen we of we de druppels kunnen gaan afbouwen.
Heel erg blij met dit nieuws!

Via Linked-In ben ik ook nog benaderd door iemand die mijn speech bij de opening van &Basalt zo treffend vond en hij vroeg of ik mee wilde werken aan een opdracht voor zijn opleiding. Altijd leuk om te zien dat uit het een ook weer het ander voortvloeit.

En ik heb weer niet stilgezeten afgelopen week want ik heb ook voor de eerste keer meegedraaid met het NAH café in Delft. Het is leuk om te zien dat er gelukkig steeds meer georganiseerd wordt voor mensen met NAH. Mijn doel is natuurlijk om een soort van NAH cafe én een NAH 1-op-1 te integreren in het revalidatieproces maar daarvoor heb ik nog wel wat stappen te zetten.
Met steun van de patiëntenvereniging Hersenletsel.nl lukt het me in ieder geval om steeds een beetje meer voet aan de grond te krijgen in de regio Haaglanden. Je moet ergens beginnen.
De coördinator van Hersenletsel.nl Zuid Holland noemt mij de dame met een missie hahaha dat klopt wel een beetje.

Om dit alles te kunnen realiseren neem ik wel komende woensdag afscheid van Mijn Taal-café, ik schrijf inderdaad mijn want tja, ik heb het opgezet in Wateringen. Weliswaar onder de noemer van het Taalpunt maar toch. En hoe leuk is het om afscheid te nemen op het moment dat dit Taal-café het beste loopt in het Westland.
Ik ga het wel missen overigens want het is echt leuk om dit te begeleiden. Mocht er nog iemand een vrijwilligersbaantje zoeken, wordt taalmaatje of begeleider van een taal café! Je bent belangrijk voor een ander en je leert zelf heel veel over de andere culturen.
Wij hebben mensen van over de hele wereld aan tafel gehad. Brazilië, Colombia, China, Rusland, Oekraïne, Polen, Afghanistan, Syrië, Italië en noem maar op. En het zijn gemotiveerd mensen die heel graag Nederlands willen leren of hun Nederlands willen verbeteren.
Maar ik ga daar na 3 jaar toch stoppen want ik ben die dame met een missie…
Tijd voor een nieuwe uitdaging.

Afgelopen maandag was ik ook nog even bij de revalidatie arts. Helaas is mijn fysiotherapeut nog steeds ziek dus ik blijf nog even wachten op hem. Ik heb in mijn leven maar op weinig mannen gewacht. Maar hij is speciaal genoeg hahaha.
Wel krijg ik in de tussentijd extra fysiotherapie. En wel fysio in warm water. Eigenlijk sta ik op de wachtlijst voor het NAH zwemmen, zwemmen in verwarmd water en in een prikkelarme omgeving, maar dat is een beetje een raar concept is gebleken. Je mag namelijk maar 2 maanden 1x per week zwemmen, en dan is je NAH blijkbaar verdwenen ofzo??? Daar zou de Edwin van der Sar stichting toch nog eens even over moeten nadenken.

4 thoughts on “Ik hoor het wel maar ik luister niet – Het is er nooit niet

  1. Mirjam

    Belinda.
    Ik heb zóveel bewondering voor jou, hoe je toch van alles blijft doen. En dat je je er toch weer toe zet om door te gaan. Even over dat zwemmen, zou Edwin van der Sar deze collums óók lezen. Misschien zou Chronisch en Happy dit een keer door kunnen sturen naar hem.
    Dikke knuffel van ons 😘

  2. Belinda

    Lieve Mirjam, nee ik denk niet dat Edwin mijn column gaat lezen en ik heb ook geen idee hoe we het onder zijn aandacht kunnen brengen. Maar t idee is wel leuk en lief.
    Dikke kus terug💋

  3. Patty

    Lieve Belin,

    Ik heb niets anders dan bewondering voor jou. Jouw strijd met je NAH en hoe je toch zoveel mogelijk uit het leven wilt halen ( soms te veel 😉).

    Liefs ,
    Patty

  4. Belinda

    Lieve Patty,
    Iets met de aard van het beestje maar vooral iets van lieve mensen in me heen hebben.
    💋

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *