In en mét mezelf – Écht Eliane
Daar zit ik weer met mijn goede gedrag achter mijn laptop te bedenken wat ik met jullie wil delen. Want eerlijk? Ik leef de laatste tijd in mijzelf gekeerd. In mijzelf gekeerd omdat er veel dingen niet gaan zoals ik had gehoopt en er juist ook veel dingen nu beter gaan. Ik zal jullie daarom niet langer in spanning houden met wat er dan zo goed gaat; want whaaaa, wat is kunnen eten en vooral kunnen proeven fijn! Dus jawel, er gaan weer dingen door het mondje in plaats van (alleen maar) een slangetje! Ik mag en kan sinds vrijdag 4 maart, na overleg met mijn diëtist, weer beginnen met het drinken van melkproducten, blokjes kaas eten, stukjes kip en ei. WAT. EEN. OPENBARING!
Alsof mijn smaakpapillen en maag opnieuw geleerd worden om geprikkeld te worden. Smaakexplosies en uhhh, tja ook een soort van maagexplosies. Want de nare kant hieraan is dat ik er vaak enorme buikpijn en misselijkheid aan overhoud. Iets met: ‘Als je haar een vinger geeft, neemt zij de hele hand’. Misschien een goede eigenschap, maar voor nu een eigenschap die mij in de weg zit. Zoals er wel meer hiervan mij in de weg zit. Niets gaat mij namelijk snel of goed genoeg. Ik wil zó graag doorpakken en beter worden dan dit! Dit brengt mij daarom op mijn zware momenten van de laatste tijd…
"Oplossingen zoeken om uiteindelijk weer te kunnen lopen."
Het revalidatiecentrum, waar ik laatst gesprekken had om met hen een traject aan te gaan, kon en wil mij niet helpen. Mijn belastbaarheid is te laag en ik heb teveel pijnmedicatie nodig waarbij de uitspraak: ‘Je bent te complex’ mij het meest raakte. Voor mij een gevoel van in de steek gelaten worden terwijl ik er alles aan doe om naar oplossingen te zoeken om mijn leven een stukje terug te krijgen. Oplossingen zoeken door weer te eten terwijl dat mij, ondanks de vreugde hiervan, ook heel zwaar valt. Oplossingen zoeken om mijn sociale leven zo “normaal” mogelijk te kunnen leiden door mijn belastbaarheid zo goed mogelijk te proberen (her)verdelen.
Oplossingen zoeken om uiteindelijk weer te kunnen lopen. Kortom: ik zou zo graag geholpen willen worden in het zoeken naar oplossingen om met de hEDS om te gaan in combi met de CRPS, diabetes en andere gekke dingen in dat lijfie van mij! Maar waarbij het revalidatiecentrum mij niet wil helpen omdat het een ‘te complex verhaal’ is?! Omdat het hierdoor niet duidelijk is wat het einddoel gaat zijn? Hoe krom?! Verdrietig, teleurgesteld en vooral BOOS maakt mij dat! Voor mijn gevoel word ik door hen aan mijn lot overgelaten.
En ondanks dat ik mij hierdoor ‘alleen’ voel, ben ik niet alleen. Ik ben zo dankbaar dat ik zoveel lieve mensen om mij heen heb. Van mijn familie tot aan vrienden en hulpverlening van professionals die wél in mij en mijn lijfie geloven! En hoewel dat heel fijn is, duw en trek ik op dit moment tegen en aan mensen waar ik van hou. Gewoon omdat ik het op dit moment heel zwaar heb. Nope, leuk en eerlijk is dat niet tegenover hen en mijzelf, maar gelukkig kan ik er met iedereen samen over praten. Praten over mijn struggles met mezelf door alle tegenslagen die ik meemaak. Nee, echt ‘Chronisch & Happy’ klinkt dit niet. En eerlijk gezegd ben ik ook niet happy. Maar eerlijkheid en openheid vind ik ook een vorm van positiviteit. De lucht kan namelijk niet altijd helder blauw en zonnig zijn…
"Waar het om draait is of je dan je onvolmaaktheid omarmt..."
Maar damn, wat ben ik dankbaar en blij om nu positiviteit van het zonnetje te krijgen, positiviteit van mijn zonnetjes om mij heen te krijgen en positiviteit te krijgen van de baby stapjes die ik maak. Ik houd mij hier maar aan vast en probeer van mijn baalmomenten en tegenslagen, een les te leren. Voor mijn gevoel wordt er nu namelijk een loepzuivere spiegel voorgehouden waardoor ook mijn mentale scheurtjes en rimpels in mijn spiegelbeeld haarscherp te zien zijn.
Balen en confronterend, maar ook dat hoort misschien bij herstellen. Niemand is namelijk volmaakt. Waar het om draait is of je dan je onvolmaaktheid omarmt en ervan leert er het beste van te maken. Hier ben ik dus hard mee bezig om de situatie en mijzelf te accepteren. Wat ik mij voorheen niet gunde, geef ik mezelf nu wel namelijk tijd, rust en alle positieve energie die ik goed kan gebruiken. Dus jupp, wat minder actief op de socials als voorheen. Deze meid gaat namelijk nu even heel hard voor haarzelf zorgen door van het zonnetje, de baby steps en de zonnetjes om haar heen te genieten! Ik hoop jullie ook! Die simpele en zonnige ‘geniet-momentjes’ zijn namelijk gratis en gun ik iedereen!
Fijne zonnegroet van écht Eliane!!
Lieve Elianne,
Wat een prachtig blog. Wat schrijf jij mooi en open over wat er allemaal met je gebeurd. Echt mooi om te lezen. Open en eerlijk! Echt een diepe buiging voor jou.
Liefs Anja
Wat erg dat je niet kunt revalideren , en eigenlijk de zorg jou in de kou laat staan en kunnen ze niet naar een ander centrum kijken ?
Wat fijn dat je weer wat mag eten.
Hopelijk kun je dit positieve vasthouden .
En idd , laten we genieten van het zonnetje!
Fijne dag!
Poeh hey, wat een veerkracht! Goed van je dat je je niet laat kennen.. maar ik snap wel dat je er flink van baalde. Nu hoofd in de lucht en naar de zon! Mooi weer komt eraan 🙂
You do you !!
Wat een mooi verhaal, wat een kracht, wat een oneerlijke wereld, wat ben jij sterk, wat een power vrouw ben jij.
😘
Geen woorden voor jou moed en vechtlust, ook al laten deze je ook weleens in de steek, je weet ze altijd weer te vinden.
En met de zonnetjes om je heen die er altijd voor jou zijn, worden de moeilijke dingen misschien iets minder moeilijk?🤞🏻😘
Je bent zo sterk. En ik weet als geen ander hoe het voelt als je lichaam je in de steek laat. Gelukkig lees ik dat er ook wat lichtpuntjes zijn . Liefs