Ingestort… – Happy Jess
Op dinsdag 2 november hadden we de hoorzitting. Vriendinnen waren er om mij kracht te geven en mijn lieve overbuurman ook, naast uiteraard de twee mannen die al even voor mij, mijn zaak, vechten. Of ik nerveus was? Nee. We hadden de dag ervoor een offerte ingezien waarin een bedrag stond die niet in de buurt kwam bij wat de gemeente stelde wat de verbouwing moest gaan kosten. Dus ik had er vertrouwen in… Ik had er vertrouwen in tot ik hoorde dat de wederpartij stelde dat ik (Jessica) de kans om met elkaar in gesprek te gaan simpelweg had gedwarsboomd omdat ik de pers er bij betrokken heb. Hoewel dat laatste waar is, ik heb de pers er bij betrokken, zat in de rest van haar zin geen enkele kern van waarheid. Sterker nog, ik kon gefundeerd en dus onderbouwd aangeven dat niet alleen ik maar ook diverse lieve mensen om mij heen, waaronder mijn eigen dochters, gesmeekt hadden tot een gesprek. Dit alles nog ruim voor dat de pers in beeld kwam. Zoals je in mijn pleidooi kon lezen, zie mijn vorige blog, hebben we alle “belangrijke” mensen aangeschreven: niemand nam het serieus. En tja, wat doe je dan op een bepaald moment? Dan schakel je de pers in. Dan ga je schreeuwen om aandacht te krijgen…
"De druk op mijn hoofd was immens, het voelde of ik wegzakte..."
Ik vertelde dit in de raadszaal, ergens in het gemeentehuis van Coevorden, eerst nog rustig maar ik begon steeds meer te trillen van woede, ongeloof, van machteloosheid, van… Ja, waarvan niet? Ik begon dusdanig te shaken dat ik voelde dat ik de zaal uit moest. De druk op mijn hoofd en borst was immens, het voelde alsof ik wegzakte in een zwart diep gat. Ik wist niet meer hoe ik moest zitten en ik wilde koste wat het kost de twee dames van de gemeente het plezier niet gunnen. Of ik serieus denk dat ze het grappig zouden vinden mij zo te zien? Ja. In mijn ogen zat er op dat moment niemand in de zaal van de gemeente met een stuk empathisch inlevingsvermogen: ik moest daar dus weg.
Mijn verhaal werd afgemaakt door mijn ene vriendin, wiens bloed inmiddels ook kookte, mijn andere vriendin ging met mij mee de gang op. Ze heeft me rechtop moeten zetten in mijn rolstoel. Heeft me gewiegd als een baby. Ik was kapot. Ik was naar de kloten. Ik was ingestort…
En terwijl ik dit type, stromen de tranen over mijn wangen. Hoewel moet ik nog verdragen? Tegen hoeveel leugens, onkunde en onrechtvaardigheid moet ik nog strijden? Hoe lang hou ik dit nog vol?
"Ik deal er mee, dag in dag uit."
Het is een dag of twee later als ik in mijn badkamer sta en ik mijn voeten in slaap voel gaan. Ik heb op dat moment een enorme druk op mijn achterhoofd, mijn linkerarm is pijnlijk (wat nog kon komen dankzij de fysio) en ik maak me zorgen. Dus ik bel de huisarts die mij eigenlijk vrij vlot geruststelt: het is allemaal spanning. Mijn ademhaling, de spanning in mijn lijf: het is niet okay. Dus ik heb de opdracht gekregen nòg liever te zijn voor mezelf. Die stip te blijven plaatsen, de stip van “het komt goed” en dus vertrouwen te houden. Iets wat iedereen me voorhoudt, overigens. Maar ja, niemand zit echt in mijn situatie en hoe lief allemaal ook: ik deal er mee, dag in dag uit.
Wat voor mij op de zitting overigens een heel bijzondere gewaarwording was, is dat ik als alleenstaand bestempeld werd. Met andere woorden: ik heb geen kinderen meer in huis wonen. Dit terwijl mijn jongste dochter toch echt nog altijd bij mij woont en dus bij mij ingeschreven staat. Iets wat gewoon gecheckt had kunnen worden… Hoewel het me eigenlijk niet verbaast gezien het feit dat aangetoond is dat er van deugdelijk onderzoek, in dit traject tot we voor de bezwaarschriftencommissie moesten verschijnen, geen enkele sprake is geweest. Helaas is dit dus nog steeds het geval: van deugdelijk (én eigen) onderzoek is geen sprake. Onbegrijpelijk…
"Nog steeds recht overeind."
Enniewee, ik moet dus een tandje bijzetten voor wat betreft het lief zijn voor mezelf. Iets at niet alleen ik serieus neem maar de lieve mensen om mij heen ook. Ik wordt aan alle kanten geholpen, gestimuleerd (om leuke dingen te doen binnen mijn kunnen) en voorzien van liefde. Soms op afstand, soms middels een bakkie aan mijn keukentafel.
Ik mag dan ingestort zijn, ergens sta ik dankzij de steun van alle lieve mensen (ja, ook die van mijn trouwe lezers) nog steeds recht overeind.
Samen staan we sterk. Right? Tot over twee weken en wees lief voor jezelf. X Jess
PS. Ik heb afgelopen donderdag een schrijven mogen ontvangen van de burgemeester. Hij en de wethouder willen graag met mij in gesprek bij mij thuis. Hoe dit verder gaat? Dat lees je over twee weken. 😉
Onbegrijpelijk dat een Gemeente zich zo opstelt, hun verantwoording niet nemen en dan ook nog de schuld in jouw schoenen wilt plaatsen.
Deze gemeente mag van mij wel de koude douche krijgen, dit is namelijk onmenselijk wat hier gebeurd, ze moeten zich schamen.
Lieve Jessica, ik weet dat het niet makkelijk is en dat je veel op je bordje krijgt, blijf vertrouwen, hou vast aan de mooie dingen, uiteindelijk komt er weer licht in deze duistere tijden.
Heel veel sterkte dikke knuff
Dank je wel. 🙏🏼