KASSA – Happy Jess
Komende zaterdag is het dan echt zover: ik kom met mijn snufferd op de TV, again. En nu zou je denken dat ik er inmiddels een beetje aan begin te wennen, alle media aandacht, maar deze vorm van TV is next level. Ik kom namelijk in KASSA.
Ik schreef er in mijn vorige blog al over, dat ze langs zouden komen voor een interview en dergelijke. En dat ik er als een berg tegenop zag want nou ja, wat ik al schreef: KASSA is echt next level. Maar mijn “angsten” waren ongegrond want jeetje, wat een fijn team. Ze stelden mij meteen op m’n gemak, het gesprek was fijn en alle opnames prettig. Het is oprecht fijn dat als je zo’n zwaar beladen onderwerp voor een miljoenenpubliek gooit, je op z’n minst te maken hebt met lieve mensen. In die zin heb ik er dus een heel fijn gevoel aan overgehouden.
"Ik leef op dit moment voor Chronisch & Happy..."
Waar ik geen fijn gevoel aan overhoud is het gegeven dat de gemeente alsnog niet thuis geeft, althans: op een woning zo’n zes kilometer verderop na én een seniorenwoning waar voor mijn dochters geen plek is, komt er niks zinnigs uit.
Om die reden heb ik gisteren nogmaals een brief geschreven naar het college met een cc naar de overige betrokkenen. Daarna heb ik mezelf beloofd dat ik het zoveel mogelijk los zou laten want ik vreet mezelf op. Letterlijk en figuurlijk: as we speak draag ik een jeans waar ik al twee jaar niet meer in kon en die ik nu zonder de knopen open te maken van mijn kont kan trekken. Das niet okay. Hoewel? Ik wil er dolgraag kilootjes af dus in die zin: jeej. Maar de manier waarop? Liever niet.
Ik ben zò moe, ik kan het niet goed onder woorden brengen. Ik leef op dit moment voor Chronisch & Happy, welke mij serieus een structuur biedt die ik nu hard nodig heb. Daarnaast is het veel liggen, Netflixen, online monopoly spelen en proberen niet te veel te piekeren. Ik lig rond de 20 uur per dag, ik wandel daarnaast en ik fiets op mijn bankfiets. Want met een te hoog cholesterol en afwijkende leverwaarden moet ik wel blijven bewegen.
Dat is overigens eenvoudiger gezegd dan gedaan met alle fysieke ongemakken, maar waar een wil is…? Nou ja, niet alleen een wil. Ik krijg nogal last van een schuldgevoel als ik het niet doe. Aan de andere kant is het “moeten” voor mij eraf. Ik mag het… Dus met het schuldgevoel reken ik steeds eenvoudiger af wat inhoudt dat ik van de zeven dagen er zeker drie alleen maar op bed lig. In mijn pyjama. Te moe om iets te ondernemen.
"Ik merk dat ik het steeds zwaarder krijg."
In mijn situatie is dit seizoen sowieso een pain in the ass, laat staan met alle stress er bij én het gegeven dat ik voor mezelf moet zorgen want mijn hulptroepen kunnen niet 24/7 voor mij klaarstaan. En dat is soms pittig, ik merk dat ik het met name mentaal steeds zwaarder krijg.
Laten we daarom hopen dat KASSA, in combi met mijn advocaat, het verschil gaat maken. Ga jij kijken zaterdag? Laat het me vooral weten.
PS. Die kale én die blonde met krullen die je voorbij ziet komen in KASSA, die twee zijn goud waard.
Ik ga vanuit het zorghotel kijken . Zet hem op lieve Jessica . Dit is mensonterend zo’n situatie en dat de gemeente dan zijn poot stijf houdt . Wat stress , spanning , emoties oplevert en met een chronische ziekte kun je dit er net bij gebruiken..
Veel succes 🤞🏻 lieve Jessica
Dank je wel, lieverd. En fijn dat je gaat kijken. 🙏🏼❤️
Het is toch van de zotte en onmenselijk dat de gemeente je zo als speelbal gebruikt.
wat vreemd is dit toch zeg en vreselijk verdrietig.
Ze hebben hier wel met een chronisch zieke te maken.
hou je haaks hoor.
Dank je wel, Rita. ❤️
He Jessica,
Ik ga zeker kijken! Het is zo enorm triest dat het nodig is om Kassa erbij te halen om te zorgen dat er naar je geluisterd wordt.
Hopelijk is dit wat de gemeente nodig heeft om het kwartje te laten vallen dat wat ze doen mensonwaardig is!. En kun jij je leven weer oppakken, je gezondheid versterken en bovenal; je energie geven aan datgene waar jij energie van krijgt!!
Dank je wel, Petra. 🙏🏼❤️