Ketacafé – Nanis mestcellen
Het is dat veel mensen die mijn blogs lezen zelf chronisch ziek zijn want een gezond persoon, en dan vooral van mijn leeftijd, zou bij het lezen van de titel denken dat ik een drugsverslaafde ben die menig avondjes doorbrengt onder het genot van wat ketamine.
Begin maart ben ik begonnen met een nieuwe behandeling namelijk een ketanest infuus, dit is een bepaalde hoeveelheid ketamine die gedurende 7,5/8 uur langzaam door je bloed heen wordt gedruppeld door middel van een infuus. Zoals velen intussen weten ben ik een echte control freak en wil ik graag van te voren weten hoe alles werkt en als het even kan hoe de mede patiënten eruitzien. Ik had hier en daar wat informatie gevraagd bij mensen die deze behandeling al eens ondergaan zijn en had veel gelezen over de behandeling. En toch, ondanks dat ik eigenlijk alles wel uitgezocht had (nee, ik heb niet het patiënten overzicht van het ziekenhuis gehackt om te kijken wie de andere patiënten waren) was ik toch wel gespannen.
"Het hele bed was pure luxe..."
Om 07.40 uur moest ik mij melden in het ziekenhuis in Sittard en moest ik gebracht worden door een begeleider, en in deze was dit mijn vader. Ik had van alles bij me: een boek, mijn werklaptop (want ik dacht heel optimistisch te kunnen werken vanuit het ziekenhuis), een koptelefoon en een laadkabel voor mijn telefoon mocht die leeg raken gedurende de dag.
Ik werd door een verpleegkundige gehaald om naar de behandelzaal te gaan en pap ging weer naar huis. ‘Mevrouw Roijen, zoekt u zich maar een bed uit’, gelukkig was ik samen met een andere meneer de eerste en kon ik fijn een bed uitkiezen bij het raam. Ik mocht mijn schoenen uit doen en op het bed gaan liggen dat overigens voorzien was van drie kussens. Het hele bed was pure luxe en normaal kan ik niet zolang blijven liggen maar dit bed was voor mij het perfecte bed.
Gezien ik silversplints draag kreeg ik het infuus in mijn ellenboog en zoals verwacht voelde ik het prikken en doorspoelen van het infuus niet. De spuit met de ketamine werd in de infuuspaal gezet en zo kon mijn behandeling beginnen. De verpleegkundige vroeg of ik wel eens had gedronken want ik zou het gevoel kunnen krijgen alsof ik een glaasje wijn op had. ‘Mooi’, dacht ik, want van één glaasje wijn heb ik nooit zo’n last gehad maar hoe langer het infuus druppelde hoe misselijker en duizeliger ik werd. Dit was geen “één glaasje” effect maar een “drie flessen rode droge wijn” effect. Ik durfde niet echt op te staan bang dat ik op mijn plaat zou gaan want ja én een infuuspaal met een draad én duizelig in combinatie met Nadia, is een combinatie die gedoemd is om te mislukken.
"Ik had opeens een stuk minder pijn..."
Het werken vanuit het ziekenhuis heb ik dan ook niet lang volgehouden want mijn concentratie was nul en transportplannen tijdens een ketamine infuus is niet de beste combinatie. Ik sloot mijn laptop af en dacht dat een boek lezen een goed idee zou zijn maar toen wist ik opeens heel snel hoe het is om dyslectisch te zijn… Gelukkig ontdekte ik een podcast op Spotify die ging over moorden (ja, dat is wel mijn ding, niet het moorden maar de verhalen). Vier uur lang heb ik hier naar geluisterd en de tijd vloog voorbij. Ik voelde mij een stuk beter en mijn lichaam wende langzaam aan de situatie. Het laatste uur leek erg langzaam te gaan maar ook dit ging uiteindelijk heel snel.
We lagen overigens met nog drie andere patiënten in het zaaltje en een van de behandelend artsen noemde het ‘het ketacafé’. Het was een gezellige groep en drie van de vier, waaronder ik, gingen dit voor de eerste keer aan. Er werd hier en daar wat gekletst en ook de verpleegkundige ging graag een gesprekje aan en zorgde uitstekend voor ons.
Mevrouw Roijen mocht om 20 over 3 naar huis, afgekoppeld van het infuus, en wilde naar de auto lopen. Meneer Roijen dacht daar anders over en had een rolstoel geregeld want hij zag mij niet door het hele ziekenhuis lopen en dan ook nog door de grote parkeergarage (uiteraard was ik de GPK vergeten).
Kort na de behandeling merkte ik al verschil en na een aantal dagen merkte ik zeker 40% verschil ten opzichte van normaal. Ik had opeens een stuk minder pijn en kon langer blijven liggen en genieten. Ik ben zo blij dat dit soort dingen bestaan want voor chronisch zieke mensen maken dit soort behandelingen een mega verschil.
‘Aug in ’t ziekenhoes kinse u feestje ervan maken.’
Veel liefs, Nani