Yeah! Mijn eerste echte blog! Ik heb zoveel te vertellen! Tja, waar moet ik dan beginnen? Gewoon bij het begin zou je denken. Maar om je met mijn hele medische geschiedenis te gaan lastig vallen, hebben we allebei niks aan. Gewoon omdat ik geen medelijden wil en ik je graag wil vertellen wat het mij heeft gebracht.
Zo begon het in 2009 nadat ik de diagnose Diabetes type 1 kreeg. Ik kreeg het op mijn 13e , de eerste klas van de middelbare school. Dus in plaats van lekker te puberen had ik er ineens een hele verantwoordelijkheid bij gekregen. Op tijd meten, op tijd spuiten en op tijd (en precies) eten. Niet bepaald een ziekte waarbij je een losbandige puber kan zijn. En zo was ik (gelukkig) ook niet.
Natuurlijk heb ik wat dingen uitgeprobeerd, maar nooit zo erg dat ik mezelf er mee had. Maar ondanks dat ik mij netjes gedroeg, begon de diabetes zich niet te gedragen. De bloed- suikerwaarden schoten van hoog naar laag zonder dat ik er ook maar iets aan kon doen. Niet echt goed voor een lichaam wat nog in de groei is. En dat heb ik geweten. Mijn voeten en benen begonnen een jaar na mijn diagnose ineens pijn te doen van de kramp. De kramp werd op een gegeven moment zo erg dat mijn tenen en voeten krom stonden waardoor ik
moeilijk kon lopen.
Na veel enge ziektes te hebben uitgesloten, kwamen de dokkies tot de conclusie dat het door de schommelingen van mijn diabetes kwam. Om een lang verhaal kort te maken, was ik na een jaar met behulp van aangepaste schoenen, fysiotherapie bij een kinderrevalidatie-centrum en hulp van mijn opa (naar mijn mening de beste masseur ter wereld!) van de vervelende krampen af. Maar doordat ik een jaar amper kon bewegen, had de term “bewegen” ineens een heel kostbare betekenis voor mij gekregen. En toen wist ik het: ‘Ik wil andere mensen gaan helpen met bewegen!’. Voor mij echt een levensdoel die ik zonder mijn diabetes en verkrampte voeten, nooit had geweten. Iets positiefs wat ik uit een nare, pijnlijke en moeilijke tijd kon halen.
Sindsdien probeer ik uit een negatieve ervaring altijd iets positiefs te halen. Of mij dat altijd lukt? Nope! Ik heb er in de jaren erna namelijk een hoop lichamelijke ongemakken bij gekregen. Steeds was ik dan na een diagnose op zoek naar “de zin” of “betekenis” ervan. Bij de ene aandoening meer dan de andere, werd ik in die zoektocht helaas teleurgesteld. Ziek zijn is namelijk geen sprookje met een mooi einde.
Sinds ik dat na een tijdje in zag, kon en mocht ik van mezelf ook weleens heel hard balen van de situatie waardoor ik door steun van familie en vrienden mij weer kon herpakken. Genieten van de meest kleine en simpelste lichtpuntjes is wat ik geleerd heb en waar ik gek genoeg mijn aandoeningen dankbaar voor ben. Dus lieve jij, ziek of niet ziek, ga niet op zoek naar grootse mooie dingen die alles beter maken, maar geniet van de kleine lichtpuntjes die jouw situatie wat lichter, draaglijker of zelfs mooier maken!
Ik probeer ondanks mijn chronische ziekte ook altijd positief te blijven al valt dat niet altijd mee .
Mijn motto “waar een wil is, is een weg “. En tot nu toe heeft mij dat heel veel gebracht.
Beste Eliane
Wat sterk van je met deze blog.
Hopelijk gaan vele mensen je volgen met dezelfde diagnose, zodat jullie ook elkaar tips en triks kunnen geven
Heel veel succes met je blog en ik ga deze zeker volgen
Groetjes
Martine