Lucy – Positieve Gastschrijvers
Op 21 november 2020 vond een verandering plaats voor een groot aantal mensen wereldwijd, maar misschien voor mij nog meer dan voor anderen. Sinds die datum behoor ik tot de groep mensen die leeft met de diagnose: diabetes type 1.
De diagnose diabetes type 1 heeft mij erg overvallen. Ik bespaar je heel het verhaal voorafgaand de diagnose en alle fouten die zijn gemaakt in het ziekenhuis (mocht je toch nieuwgierig zijn dan mag je altijd contact zoeken). De eerste weken na de diagnose zei ik vaak: “Een pandemie kan ook zijn voordelen hebben. Ik kan mijn rust nemen en ontdekken wat diabetes ‘precies’ inhoudt. Plus ik zie mijn vrienden niet allemaal leuke dingen doen, die ik dan moet missen” (gevalletje #FOMO). Een paar maanden later heb ik mijzelf al uit deze droom geholpen, want dit was precies een gevalletje van iemand die aan het rouwen was. Niet omdat ik op dat moment een dierbare was verloren. Ik was Lucy verloren. Lucy zonder diabetes type 1. Een rouwproces bestaat namelijk uit de volgende stappen: je begint met ontkenning dat wordt opgevolgd door woede, vervolgens ga je het gevecht aan, je voelt je depressief en uiteindelijk is er acceptatie. In de periode van die uitspraak stond ik pas aan het begin, namelijk ontkennen. Ik had de grootste praatjes en hield mijzelf en de mensen om mij heen voor de gek. “Komt allemaal wel goed. Over een paar weken ben ik weer de oude”.
"Ik zag beren op de weg."
In augustus 2021 was mij al gevraagd om te schrijven voor de rubriek ‘Positieve Gastschrijvers’. Gelukkig, ben ik deze tekst pas zes maanden later gaan schrijven. In augustus was ik niet mijzelf, want toen bevond ik mij in het proces van woede. Ik was vooral boos op mijzelf en mijn diabetes. Dat uitte zich in veel op bed liggen om vervolgens boos op jezelf te worden, omdat je heel de dag op bed had gelegen. Dag in, dag uit. Je komt eigenlijk terecht in een negatieve spiraal, met als gevolg dat het negatieve nóg negatiever wordt. In oktober heb ik de beste keuze ooit gemaakt. Ik had pas elf maanden diabetes type 1, dagelijks last van paniekaanvallen en angst voor de kleinste en stomste dingen. Toch besloot ik om het gevecht aan te gaan en samen met mijn beste vriend drie weken te gaan roadtrippen door Italië. In mijn hoofd had ik alle scenario’s al voorbij laten komen aan wat er mis kon gaan op die reis: een anafylactische shock krijgen, dagelijkse hypers of hypo’s, al mijn insulinepennen kwijtraken, in coma raken, en ga zo maar door. Ja, ik weet het… Ik zag beren op de weg. Toch ben ik deze reis gaan maken, ondanks alle scenario’s en het feit dat meerdere mensen in mijn omgeving een mening over de reis en mijn gezelschap hadden. Zoals ik al eerder zei: de beste keuze ooit!
Ik kwam terug van deze reis met blijdschap, herinneringen voor het leven, maar vooral de ‘oude’ Lucy energie. Toch eenmaal terug in Nederland viel ik weer in een zwart gat. Je raadt het al. Ik kwam terecht in mijn ‘depressieve’ fase. Mijn werk had ik in augustus al opgezegd, mijn studie in juni behaald en mijn vrienden waren wel bezig met hun werk of studie. Ik kan je vertellen: je wereld wordt erg klein… En dat terwijl je net een deel van een prachtige wereld had gezien. Mijn weken bestonden uit hele dagen in bed liggen. De wonderen waren gelukkig de wereld nog niet uit, want mijn oog viel op een vacature bij een bedrijf die ik al een redelijke tijd in de gaten hield. Drie keer raden… Ik werd aangenomen! Ik kwam onder andere daardoor in de fase om te gaan starten met de aanvaarding van mijn diabetes.
"Ik wil vooral leren om er mee te leren leven."
Na maanden in het donkere hol te hebben gezeten heb ik nu echt mijn ritme, geluk en energie weer terug. Tuurlijk ben ik soms nog steeds verdrietig als mijn glucosewaardes de pan uit rijzen, heb ik nog steeds last van paniekaanvallen en zie ik zeker nog veel grizzlyberen op de weg. Ook ben ik nog steeds niet mijzelf voor de volle honderd procent, maar er zijn flink wat stappen ondernemen de afgelopen maanden. De fase van aanvaarding gaat best een tijd duren, maar elke kleine aanvaarding is mooi meegenomen. Ondertussen ben ik mij wel bewust van het feit dat ik nooit ‘precies’ ga ontdekken wat diabetes type 1 inhoud, want ik ga het nooit helemaal accepteren. Ik wil vooral leren om er mee te leren leven.
De boodschap die ik eigenlijk wil meegegeven is: doe vooral waar jij zin in hebt en waar jij je gelukkig bij voelt! Wij mensen luisteren te vaak naar de mening van anderen, naar onze eigen angsten en denken veel te vaak aan wat we niet kunnen. Geloof in je eigen krachten, maar zoek ook zeker hulp (bij bijvoorbeeld vrienden, familie of een psycholoog)!
“Je wordt wat je gelooft. Niet wat je hoopt, wat je wenst of wat je wilt. Je wordt waar je diep vanbinnen echt van overtuigd bent”. – Michael Pilarczyk (Master Your Mindset)