Maart: gentle hugs – Chronisch in ‘t buitenland
Goedemorgen vanuit een zonnig Dalen.
Ik zit heerlijk met een kopje thee aan mijn eetkamertafel deze brief naar je te schrijven. Het is nog even zonnig want er komt een storm aan met de naam Corrie. In die zin kan ik toch wel jaloers worden op jou, als ik naar je foto kijk. Sneeuw, echt een flink pak sneeuw, een prachtige blauwe hemel gepaard met flink wat graden onder min, denk ik? Want hoe koud wordt het bij jullie? Ik moet eerlijk bekennen dat ik eigenlijk niet goed kan tegen de kou maar damn, wat vind ik het plaatje fantastisch. Daarnaast is het goed voor zoveel dingen dat ik de kou en de daaruit voortvloeiende extra pijn voor lief neem. Hoe zit dat met jou en extra pijn door de kou?

Om terug te komen op jullie emigratie avontuur in 2007: ik hang tussen bewonderen en benijden in want ergens is het toch een droom om dan wel in Canada dan wel Amerika te mogen wonen. Vermoedelijk maak ik het een stuk mooier dan het is maar het trekt. Ik ben dol op de Engels/Amerikaanse taal. Their way of living. De natuur, de grootsheid, het landschap…
Mijn oudste dochter, Daphne, die roept vanaf kleins af aan al: ik ga emigreren naar Canada. Ergens hoop ik dat ze dit echt gaat doen want dromen zijn er om ze waar te maken. En daar waar het mij niet gelukt is door gebrek aan lef, hoop ik dat het haar dan weer wel lukt. En dat brengt me dan meteen op het volgende punt want hoe ging jullie ouders hiermee om?
Hoewel ik natuurlijk niet weet of toendertijd nog in leven waren of überhaupt in beeld. Heeft iemand een poging ondernomen jullie van het avontuur af te houden?
"Dat is mijns inziens een grens die gepasseerd wordt..."
Hi Jessica,
