Chronisch & Happy

Maart: gentle hugs – Chronisch in ‘t buitenland

By Jessica 4 maart 2022 Chronisch in 't buitenland No Comments

Goedemorgen vanuit een zonnig Dalen.

Ik zit heerlijk met een kopje thee aan mijn eetkamertafel deze brief naar je te schrijven. Het is nog even zonnig want er komt een storm aan met de naam Corrie. In die zin kan ik toch wel jaloers worden op jou, als ik naar je foto kijk. Sneeuw, echt een flink pak sneeuw, een prachtige blauwe hemel gepaard met flink wat graden onder min, denk ik? Want hoe koud wordt het bij jullie? Ik moet eerlijk bekennen dat ik eigenlijk niet goed kan tegen de kou maar damn, wat vind ik het plaatje fantastisch. Daarnaast is het goed voor zoveel dingen dat ik de kou en de daaruit voortvloeiende extra pijn voor lief neem. Hoe zit dat met jou en extra pijn door de kou? 

Om terug te komen op jullie emigratie avontuur in 2007: ik hang tussen bewonderen en benijden in want ergens is het toch een droom om dan wel in Canada dan wel Amerika te mogen wonen. Vermoedelijk maak ik het een stuk mooier dan het is maar het trekt. Ik ben dol op de Engels/Amerikaanse taal. Their way of living. De natuur, de grootsheid, het landschap…

Mijn oudste dochter, Daphne, die roept vanaf kleins af aan al: ik ga emigreren naar Canada. Ergens hoop ik dat ze dit echt gaat doen want dromen zijn er om ze waar te maken. En daar waar het mij niet gelukt is door gebrek aan lef, hoop ik dat het haar dan weer wel lukt. En dat brengt me dan meteen op het volgende punt want hoe ging jullie ouders hiermee om?

Hoewel ik natuurlijk niet weet of toendertijd nog in leven waren of überhaupt in beeld. Heeft iemand een poging ondernomen jullie van het avontuur af te houden? 

Grappig om te lezen hoe jij ons gevonden hebt terwijl ik serieus iedereen binnen het team via diezelfde weg gevonden heb. De wereld is een stuk kleiner door de socials maar aan de andere kant heeft het mijn leven enorm verrijkt en daar ben ik enorm dankbaar voor want kijk waar we staan. Ik had niet kunnen bedenken ooit penvriendinnen te worden met iemand. Laat staan met iemand uit Canada. 😀
 
Ik kan een boek schrijven over hoe ontoegankelijk mijn omgeving is en dan in de eerste plaats mijn huis. Daarnaast kan ik een boek schrijven over de gemeente Coevorden en hoe ze alles op alles zetten om mij te dwarsbomen. Echt Resy, het is een nachtmerrie… In de loop der jaren is er een belangrijke mail kwijtgeraakt door een ambtenaar, zijn ze talloze keren op de stoel van de arts gaan zitten “mevrouw loopt nog dus ze hoeft geen woningaanpassing”… In hun laatste schrijven stellen ze heel simpel dat als ik een dochter in mijn huis heb wonen, dat van een woningaanpassing überhaupt geen sprake hoeft te zijn. Ze vergelijken peren met appels.

"Dat is mijns inziens een grens die gepasseerd wordt..."

Enorm vermoeiend, verdrietig, frustrerend en nog veel en veel meer van dat. Maar ik moet door. Ik kan en mag niet opgeven. Niet voor mezelf maar zeker ook niet voor anderen die in een zelfde situatie zitten… 
 
Het beroerde is dat iedere gemeente de vrije hand heeft. Dus ze meten hier in Nederland met heel veel verschillende maten. Echter, dat ambtenaren arts denken te zijn? Dat is dan mijns inziens een grens die gepasseerd wordt ten koste van de aanvrager/aanvraagster. Schoenmaker blijf bij je leest, toch? En hoe is het in Canada in die zin geregeld? Je schreef in je vorige brief dat het bij jullie ook wel een dingetje is: enlighten me.
 
Ik brei er ondertussen een eind aan. Mijn thee is op en ik hoor dat mijn wasmachine piept dus ik moet even een wasje ophangen. Daarna steek ik de kaarsjes aan om me te nestelen voor Downton Abbey samen met mijn katten Thimo & Bailey. Hebben jullie huisdieren?
 
A gentle big hug en tot schrijfs, liefs Jess
 

Hi Jessica, 

Terugdenkend aan onze emigratie, ik denk dat zulke processen echt heel dubbel zijn inderdaad. Aan de ene kant t trots gevoel van Kijk eens wat mn kind voor elkaar krijgt, en aan de andere kant t knagende van t missen van een echte knuffel. Ik heb eigenlijk net als je dochter al vanaf jongs af aan geroepen dat ik de wereld wou verkennen, en we kwamen zo enthousiast terug van die eerste vakantie, dus t kwam zeker niet als n verrassing. En praten kun je via Skype, whatsapp en dat soort media, maar die knuffels… Hmm Canada west kant is dan toch echt 9 uur vliegen. Lang en ver weg, sucks soms. 
De meeste Nederlanders die wij hier kennen, gaan zo’n beetje eens in de twee of drie jaar terug voor vakantie en in de tussentijd komen vrienden en familie deze kant op. Het is heel normaal om een guest bedroom altijd klaar te hebben, hahaha, lol. 
 
Nog steeds na tien jaar is t soms moeilijk om te verstaan wat er gezegd wordt als t om medisch gaat. De terminologie is natuurlijk zo specifiek. En t rare is, een paar jaar geleden was ik lelijk op m’n achterhoofd gevallen tijdens sneeuwschuiven op de oprit en had ik zware hersenschudding. Mn man had me naar de ER gebracht want ik viel steeds weg. Ze praatte toen tegen me om te zien hoe zwaar die klap was, en ik begreep hun wel, maar kon geen woord Engels meer zeggen voor n paar uur.  Langzaam kwam dat weer terug maar dat was n rare ervaring! Zo zie je hè, je roots veranderen niet.
 
De medische wereld hier is anders ingericht qua huisarts. Je hoeft niet eens n huisarts te hebben, je kan altijd naar n walkin clinic gaan.
Iedereen die werkt is verzekerd onder de basis verzekering dus ze vragen je medical plan number of je verzekeringsnummer en dan wachten op  een arts. Wij hebben wel n huisarts want we vinden t idee dat je arts je al jarenlang kent, toch echt wel prettig. Je moet al genoeg je medische geschiedenis herhalen voor n nieuwe specialist, lol.
 
Zo ga ik morgen naar een sleep specialist om n verwijzing te krijgen voor een sleep study. Ik slaap niet goed diep maar heb geen obstructies of thyroid problemen dus we gaan kijken of er een onderliggend problem is van restless limbs of hormones enzo. Auto immune en slaap, daar zijn hele boeken over geschreven, maar t lijkt of t bij mij andersom gaat: de autoimmune triggered iets, in plaats van geen-slaap triggered autoimmune… We gaan t weer meemaken Jessica.
 
Nou doeg, tot snel weer.
Resy
Tagged on: , , , , , , ,

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *