Maayke – Positieve Gastschrijvers
Hai lieve Chronisch & Happy lezers,
Ik ben Maayke, 37 jaar, gelukkig getrouwd met Emile, super trotse tante, rolstoel afhankelijk en werk al bijna 15 jaar een paar uurtjes in de week bij een fysiotherapie praktijk.
Ik vond het echt lastig om mijn verhaal te beschrijven, ik ben niet bepaald kort van stof en m’n medische geschiedenis is vrij uitgebreid. Maar ineens dacht ik: ik pak hetgeen wat mijn leven nu bijna het meeste beheerst en waar ik me te lang voor geschaamd heb. Dat zijn namelijk mijn paniekaanvallen en het last hebben van veel spanning. Maar ik zal proberen om een klein beetje uit te leggen hoe alles zo gekomen is.
Op mijn 15 bleek ik een tumor te hebben in mijn bekken. Deze was vrij groot en groeide vanuit het omhulsel wat om je zenuwen zit, en dan ter hoogte van L4 L5. Er moesten dus belangrijke zenuwen sneuvelen om de tumor weg te halen inclusief een deel van mijn bekken en de helft van mijn SI gewricht. Het was niet helemaal duidelijk wat de schade precies zou worden en in hoeverre ik verlamd zou raken maar één ding was duidelijk: ik wilde leven! Na een 19 uur durende operatie was ik verlost van de tumor, na vijf maanden ziekenhuis kon ik gaan revalideren en begon eigenlijk mijn nieuwe leven. Een leven waarin ik gelukkig meer kon dan gehoopt, ondanks de continue zenuwpijn. Ja, ik ben inmiddels bijna volledig afhankelijk van mijn rolstoel maar het had echt nog slechter gekund.
"M'n lijf kreeg steeds weer een klap..."
Vier jaar na de kanker werd ik hoteldebotel verliefd op een vriend, Emile. We kende elkaar al sinds de eerste van de middelbare school dus hij kende mij ook nog van voor m’n ziekte. Gelukkig bleek het wederzijds en hebben we zeker in de eerste jaren veel kunnen genieten van vakanties en uitjes. Van abseilen van de Euromast tot een vakantie naar Japan en een steden trip naar New York. We pakte elk moment en wat heb ik genoten toen. In 2007 gingen we samenwonen en in 2014 zijn we getrouwd.
Terugkijkend op die tijd mis ik dat allemaal echt best. Ik ben mezelf een beetje kwijt geraakt de laatste jaren doordat ik ineens paniek aanvallen kreeg. En dan vooral bij uitjes, dus bijvoorbeeld als we uiteten gingen, in het vliegtuig of op een bruiloft. Dan kwam de onrust en paniek en moest ik weg! Het was (en is) vooral een controle dingetje zodra ik niet wist of ik weg kon of ik voelde me heel verplicht om ergens te zijn dan kwam het op. En nog steeds helaas.
Ik kwam bij een psycholoog en die verklaarde al vrij snel dat het allemaal helemaal niet zo gek was want ik was de jaren ervoor zoveel controle over mijn eigen lijf en leven verloren. Want na die operatie op m’n 15e stopte het allemaal natuurlijk niet. M’n lijf kreeg steeds weer een klap en ik leverde steeds iets meer in.
Ik heb toen met hulp van de psycholoog en steun van mijn naasten echt mijn best gedaan om m’n leven weer op te pakken maar het ging toch wel moeizaam. Zeker omdat ik moeilijk nee kan zeggen als iets voorgesteld wordt.
1: omdat ik het echt leuk vind.
2: omdat ik toch altijd denk ‘tja ze zullen weer denken Maayke heeft weer iets’.
3: als ik de mentale kracht heb om iets leuks te doen dan moet mijn lijf het ook aankunnen.
4: en dat is de belangrijkste, omdat ik mezelf altijd teveel druk opleg.
"Mijn grootste "beperking" zit op dit moment in mijn hoofd."
Maar toen kwam de Corona pandemie. Waar veel mensen meer mentale klachten kregen kreeg mijn lijf en hoofd ineens rust. Ik kon thuiswerken (nog steeds gelukkig) en ik had even helemaal geen afspraken staan. Niemand die iets van me verwachte. Ik merkte wel wat dat als mensen thuis in m’n veilige bubbel kwamen dat ik dan vooraf ineens veel meer onrust voelde maar veel minder heftig dan de paniek aanvallen. Vooral het feit dat iedereen helemaal begreep of begrijpt dat ik ergens niet heen kan in verband met mijn gezondheid. Dit gaf mij echt de rust die ik nodig bleek te hebben. Ik heb het gevoel alsof ik gereset ben.
Nee, ik ben er absoluut nog niet maar het is toch beter dan voorheen. En toen mijn beste vriendin vorig jaar in een heftige burn-out terecht kwam heb ik echt heel veel met haar gepraat. Uren lang luisterde ik naar haar en zij naar mij, huilde we samen en probeerde we elkaar te motiveren. Ze pakt zo onwijs stoer haar problemen aan ze was er mentaal en lichamelijk echt niet best aan toe maar ze werkt zo onwijs hard aan zichzelf en heb daar echt zoveel bewondering voor.
En toen ik haar zo zag knokken, en daarbij dus ook veel mee kreeg van proces, kwam ik ook tot nieuwe inzichten. Ik dacht echt ‘en nu is het genoeg!’. Ik wil mezelf terug vinden, ik wil weer spontaan weg kunnen gaan als mijn lijf dat toe laat en ik wil vooral voor mezelf op durven komen zonder de angst dat iemand er iets van zou kunnen denken. Dus ik probeer mezelf te motiveren om er net zo hard voor te knokken als zij doet. Ik heb via haar de naam van een coach en daar wil ik graag heen. En mijn mindset is gelukkig door die tijd zonder verplichtingen gelukkig al heel anders dan voorheen, ik betrapte mezelf er ineens op dat ik weer keek naar een vliegvakantie. En dat lijkt klein maar voor mij is het best een ding want ik dacht daar niet eens meer over na.
Het is voor mij nu ook nog duidelijker dat mijn rolstoel of pijn niet mijn grootste handicap is, nee, mijn grootste “beperking” zit op dit moment in mijn hoofd. Mijn rolstoel, de pijn of andere lichamelijke problemen houden mij niet tegen, dat doe ik zelf en dat ben ik zat! Mijn doel voor dit jaar is dus werken aan mijn mentale kracht en weerbaarheid.
CHRONISCH zal ik blijven maar ik wil er alles aandoen zodat ik straks echt op alle vlakken weer helemaal HAPPY ben met mezelf!
Veel liefs,
Maayke
@my_sitting_life