Met volle angst vooruit…
Ken je dat, dat je in alle rust naar binnen kijkt en voelt dat het anders moet maar dat je tegelijkertijd enorm aanhikt tegen dat gevoel want dingen anders doen, das eng? Ik hoop ergens dat je het gevoel niet kent waarmee je automatisch mijn respect wint, maar ik vrees dat er talloze zijn die nu om het hardst schreeuwen “ikke, ikke, ikke”!
Een nieuw pad bewandelen terwijl ik niet eens weet welk pad precies, vandaar ook de titel maar wat ik al schreef hierboven: ik voelde het… Los van mijn platform bestaan er ondertussen voldoende platforms dus in die zin had ik een soort van geruststellend gevoel want men zou sowieso een plek kunnen vinden voor het plaatsen van een blog. En met men bedoel ik niet alleen positieve gastschrijvers (en ik had een forse planning…) maar meer nog “mijn” bloggers. Mijn prachtige team van bloggers. Mensen die ik mocht treffen op mijn pad en waarvan een ieder iets heeft betekend gedurende de virtuele wandeling die we met elkaar mochten mochten.
Ik hoorde het al in het tijdperk van de gulden...
Wat kan het leven dan raar lopen, hè. Van een onzekere vrouw die eigenlijk niet echt durft te schrijven over haar gevoelens, haar ziektebeeld en haar onzekerheid naar het een soort van haantje de voorste zijn in het uitschreeuwen van “openheid leidt tot begrip” dan wel “don’t judge a book by its cover”. Serieus, als ik voor iedere “stel je niet zo aan” een dubbeltje had gehad (jaja, een dubbeltje want ik hoorde het al in het tijdperk van de gulden) dan was ik vermoedelijk financieel in staat geweest zelf een woningaanpassing te financieren in plaats van deze middels een serieus pittige strijd met de gemeente Coevorden rond te breien.
Ik wist het daarom zelf ook zeker: ik ben een aansteller. Ik heb het altijd zo gevoeld, ben altijd over grenzen heen gegaan en heb altijd getwijfeld of de pijn, die ik voelde, wel erg genoeg was. Juist omdat ik altijd hoorde dat ik me aanstelde, dacht ik: ‘anderen voelen het dus nòg erger dan ik het nu voel, kom op Jess!’ Met alle gevolgen van dien. Maar hoewel dat erg is, is het nog niet eens het allerergste want probeer op volwassen leeftijd van pak em beet 47 jaar nog maar eens die stemmen uit je hoofd te krijgen. Ha!
Can it get any better?
Ik heb geen liefdevolle opvoeding gehad als in dat ik werd gesteund, dat ik werd gehoord. Mijn vader met name was (en is) een dominante narcistische man. Dus het was hard werken om anders te leren denken. Om te leren denken zoals het mijns inziens hoort. Om niet alles als een aanval te zien of om alles kleiner te maken dan het is, puur uit angst voor de reactie van de ander. En nog gaat me het niet altijd gemakkelijk af om anders te denken maar ik durf wel te stellen dat ik ver verwijderd ben van waar ik was drie jaar geleden en dat is voor mij ontzettend waardevol.
En het is in meerdere opzichten waardevol… Want het geeft mij kracht om echt open te zijn over mijn situatie en wat bijvoorbeeld het veroordelen op basis van beeldvorming met iemand kan doen en tegelijkertijd weet ik hoe mensen zich er aan optrekken als in “ik herken dat!” waardoor ik ze dus kracht geef. Dus ik voel het zelf en ik mag het geven: can it get any better?
Dus door het mezelf te zijn, door een soort van voorbeeld te zijn, mag ik mensen raken. Door de openheid rondom mijn ziekte maar ook door mijn openheid rondom mijn strijd met de gemeente Coevorden.
Mensen die zich herkennen omdat ze zelf al maanden strijden met hun gemeente. Of mensen die niet weten hoe het werkt qua wetgeving. Mensen die met hun handen in het haar zitten en niet weten dat ze een advocaat gespecialiseerd in het bestuursrecht kunnen raadplegen. Mensen die nog nooit van een WMO advocaat dan wel een advocaat die werkt met een toevoeging hebben gehoord. Mensen die geen idee hebben van hoe een ingebrekestelling werkt als de gemeente zich niet aan de regels (lees: wet) houdt. Zoals het geval binnen mijn gemeente… Of dat ambtenaren (lees: wethouders) niet op de stoel van de arts mogen gaan zitten. Vaak zijn dit mensen wiens energiepotje fors in de min staat omdat hun energie opgaat aan hun lijf, behandelingen, operaties en vooral veel pijn.
Mensen die helaas geen team om zich heen hebben staan die het (deels) van hun overneemt. En dat raakt me, dat raakt me diep. Want hoe was het met mij gegaan als ik de gemeente had geloofd of als ik de strijd niet was aangegaan? Eerlijk, die gedachte maakt me misselijk. En het feit dat ze daar bij de gemeente Coevorden geen seconde over nadenken, maakt dat ik iets moet doen met de leermomenten die ik heb mogen opdoen dankzij mijn strijd. Zodat het niet voor niets is geweest…Maar hoe ik dat verder ga invullen? Ik heb nog geen idee en daarmee verwijs ik je terug naar de titel van mijn blog.
Tot de volgende! Liefs, Jess
Ik vind je een dapper wijf. 🥰💪🥰
🙏🏼🥰