Mijn vlammetje – Écht Eliane
Yesss, deze meid is er weer! Even was ik wat het bloggen betreft van de aardbodem verdwenen. Want jee, er was even iets teveel kermis aan mijn lijf en in mijn leven! Wat allemaal zo mooi en fijn had kunnen gaan sinds het samenwonen, ging totaal de andere kant op.
In september dacht meneertje diabetes weer even “leven” in de brouwerij te gooien. Het ging mis. Door een hypo werd ik niet meer wakker en ben ik met de grote gele auto naar het ziekenhuis gebracht.
Alleen dat al was genoeg om te moeten verwerken, maar nee, er kwam meer. Na mijn hypo kreeg ik nóg meer last van mijn benen dan ik al had. Knikkende knieën door weinig kracht en pijn. Maar ach, we gingen door, want er stond de maandag na mijn opname in het ziekenhuis al een operatie te wachten.
"Na de operatie was alle kracht in mijn benen foetsie..."
Ik zou een sterkere batterij voor mijn neurostimulator voor een week op proef krijgen zodat de pijn van de CRPS beter onderdrukt kon worden. Na de operatie was alle kracht in mijn benen foetsie, ergere pijn en niet weten hoe te moeten lopen. Daarnaast ging het eten door de gastroparese ook niet van harte. Schrikken, maar hé, er is wel héél veel gebeurd, dus dat is logisch. Komt wel weer!
Ondertussen ging ik weer verder met goede hoop op de andere batterij. Na de operatie en een week met een uitwendige batterij, kwamen mijn dokkies en ik tot de conclusie dat het niet goed genoeg hielp. Dus hup, weer onder het mes om de oude neurostimulator terug te plaatsen.
Eindelijk; het is tijd om nu écht bij te komen van alles!! Maar nee, het verhaal gaat weer verder. Lopen ging nog steeds niet, dus dan maar (even) rollend door het leven. Het eten ging ook niet. Niet dat ik niet wilde, maar om je de details te besparen zal ik zeggen dat er meer uit kwam dan in mijn lijvie kwam. Ik viel 12 kilo in iets meer dan een maand af. Na alles te hebben geprobeerd, ging het mij en de dokkies te snel. Dus tijd voor een neussonde naar de darmen om het ‘maag-meisje’ even rust te geven. Na mijn opname voor mijn sonde was het dan écht, écht, écht tijd om bij te komen…
"Het werd haar teveel..."
Je raad het al: dat was niet het geval. Mijn vriendin had twijfels over ons en tegelijkertijd telde mijn beste vriend zijn laatste weken en dagen. Mijn lieve opa was ziek en overleed in november 2021 waarna twee weken later mijn vriendin en ik uit elkaar gingen. Het werd haar teveel, met nog hele verhalen daarbij die ik je bespaar.
Zo, mijn update in een notendop! Niet niks is het allemaal. En dat mag er zijn, maar tegelijkertijd wil ik sterk zijn om te kunnen blijven vechten. Ik heb door mijn familie en vrienden de kracht weer gevonden om weer door te gaan!
Maar laat ik eerlijk zijn… Hoewel ik nu weer de oude vertrouwde positieve Eliane die jullie van mij gewend zijn weer word en ben, is de relatiebreuk de druppel geweest waardoor ik mijn “wil” verloor. Nog nooit heb ik op deze manier meegemaakt dat er amper tot geen vlammetje meer bij mij over was.
"Eliane is (bijna) terug!"
En nooit had ik gedacht dit openlijk met jullie te delen, maar nu ik van mensen lees en hoor hoe sterk en positief ik wel niet ben, voelt het als mijn plicht (hoe eng ik dat ook vind…) dit te delen. Ik heb mij namelijk verre van sterk gevoeld. En daarmee dus vooral verre van positief!! En ik denk zomaar en weet dat er velen met mij zijn waarbij het allemaal even teveel wordt. Problemen of verdriet en hoe groot of klein, het mag er zijn! Deel het!!!! Want doordat ik er met mijn familie, vrienden en andere lieve mensen over sprak en spreek, begint mijn vlammetje weer te komen!
Eliane is (bijna) terug! En hoewel er mij nog een hoop te wachten staat en er nog veel niet helemaal zeker is, ben ik zo dankbaar! Dankbaar voor het feit dat ik veel vlammetjes om mij heen mag hebben die er ieder op zijn eigen manier wat van weggeeft. Want hoewel het soms lijkt op een oneerlijke wereld, kan deze best wel héél erg mooi zijn. Bekijk het in de kleine dingen, want wat zijn deze van grote waarde!
Wat een verhaal Eliane!
Logisch dat je even geen positief verhaal kunt plaatsen.
Hopelijk kun je in de tunnel bijna alweer wat licht zien om kracht uit te putten en ervoor te gaan! Idd geluk zit in de kleine dingen ! Vind je het leuk om af en toe een kaartje te ontvangen? En mag ik je adres delen? Pb me dan even ,
Lieve Eliane ,Wat ben jij een kanjer en een voorbeeld voor zo velen.
Ik ben zo trots op jou ,langzaam kom jij weer terug om de Eliane te zijn die wij kennen.
Daarom lieverd jouw grote vriend zal altijd bij je zijn…….