Ik vertelde in mijn vorige column “eindelijk” dat ik meer ga vertellen over mijn stage.
Bij de vorige afdeling moest ik afspraken inplannen voor patiënten, aan de balie zitten, telefoon opnemen, correspondentie controleren en verzenden en nog wat andere dingen.
Nu moet ik de correspondentie doen, de financiële achterkant als het ware van de afspraak, de post inkomend en uitgaand, telefoon, maar er wordt haast niet gebeld. Medische gegevens opsturen naar andere ziekenhuizen Agenda en er komen nog dingen bij want dit is immers pas dag 6.
De verschillen tussen de afdelingen wat ik al merk is vooral dat je op de ene afdeling patiënten contact hebt en bij de andere eigenlijk niet.
Ik heb een online meeting gehad voor school om het te hebben over de aankomende periode. Ook over de examens die nog komen en wat er nog gedaan moet worden. Als ik de komende tijd wat in de weekenden ga doen, kan ik eind april eigenlijk zo goed als klaar zijn. Ik moet dan misschien nog één examen later en de diploma uitreiking natuurlijk, maar geen lessen meer! Dat zou super zijn dan kan ik eerst eventjes bijkomen.
Verder kan ik nu weer eindelijk wat gaan opbouwen met de fysiotherapie. Ik kan weer gaan trainen. Eindelijk is de pijn bij mijn sonde weg! Een jaar lang veel gedoe gehad met mijn sonde. Talloze bezoekjes en ingrepen aan het ziekenhuis: de chirurg, de mdl arts, wondverpleegkundigen en voedingsverpleegkundigen.
Tot op de dag van de plaatsing van de button. Geen pijn bij mijn sonde meer, geen verschrikkelijke nachten en geen talloze ziekenhuis bezoekjes voor de sonde. Ik kan weer gaan trainen en mijn lijf sterker maken en goed onderhouden. Pas nu besef ik mij ook hoe aangepast ik leefde voor die pijn. Niet willen niezen en hoesten omdat ik bang was voor de pijn die ging komen daarna. Gelukkig is dat allemaal verleden tijd.
Hopen dat dit zo goed blijft gaan! En zoals ik al op mijn Instagram zei: Never give up! Ook al lijkt het onmogelijk, zie je geen uitweg en zit niks mee, bedenk dat je eerst door een diep dal moet om er weer uit te komen. Zolang je nooit opgeeft bereik je ooit die berg!
Liefs, Naomi