Pfoee, een maand verder en zelfs dan al veel leuke en minder leuke dingen meegemaakt. Zo kreeg ik mijn nieuwe meubels, stopte de behandelingen voor mijn benen, ging ik een week lang vloggen (so stay tuned), kreeg ik mijn handbewogen rolstoel met elektrische besturing, bracht ik een eervol bezoekje aan mijn vorige opleiding én kreeg ik op 1 februari, na jaren zoeken, eindelijk een diagnose. Allemaal dingen die op zijn eigen manier “fijn” zijn. En toch struggle ik nu heel erg hoe dit te delen.
"Het maakt mij verdrietig, boos en bang."
Er hangt overal een soort bitterzoet gevoel aan. Vooral de diagnose. Ik schakelde Jessica in voor wat hulp en mailde haar bovenstaand begin met deze tekst: ‘Dit is het beginnetje wat ik heb. Ik ben denk ik gewoon nog te emotioneel over de diagnose hEDS. Ik heb namelijk heel erg de wil om te delen wat er is geconstateerd, maar op een één of andere manier voelt dat te definitief. Te echt ofzo? Dan is het er écht voor mijn gevoel en nu ben ik nog in een soort ontkenningsfase omdat ik (hoewel ik blij ben dat ik nu antwoorden heb…) dit niet wil hebben en weten.’ Maar weet je? Eigenlijk zegt dit genoeg hoe ik erover denk. Soms zijn er (nog) geen woorden om het mooier of positiever maken en is dat wat je voelt of denkt, meer dan genoeg.
Het maakt mij verdrietig, boos en bang. En that’s okay, want openheid leidt tot begrip.
Wat goed dat je hierover in je blog schrijft.
Veel succes en sterkte met het verwerken van de diagnose. Take care
Lieverd ,
Een hele dikke knuffel en weet dat je niet alleen bent , wennen kan lang duren maar door met mensen te praten die het zelfde meemaken verlicht het de pijn wel een beetje ♡
En als er wat is of je wilt even uithuilen (want ja dat willen we allemaal stiekem na zo’n klote diagnose) dan weet je mij te vinden !
Je bent niet alleen ♡♡
Dankjewel lieve Daniëlle en Nadia! Zo lief en fijn dat jullie de moeite nemen dit te lezen en er op reageren. Dank, dank, dank!!
Wat dapper dat je hier open over bent, het zal je uiteindelijk helpen met de verwerking.
Een klein stukje van mijn gedicht “Wennen”
Na een diagnose zijn we allemaal even de weg kwijt
Moeten we ons zelf opnieuw leren kennen
Schreeuw, huil, doe wat je moet doen
en neem de tijd
Het is een kwestie van geduld, incasseren en wennen
Heel veel sterkte lieverd