Pfoee, een maand verder en zelfs dan al veel leuke en minder leuke dingen meegemaakt. Zo kreeg ik mijn nieuwe meubels, stopte de behandelingen voor mijn benen, ging ik een week lang vloggen (so stay tuned), kreeg ik mijn handbewogen rolstoel met elektrische besturing, bracht ik een eervol bezoekje aan mijn vorige opleiding én kreeg ik op 1 februari, na jaren zoeken, eindelijk een diagnose. Allemaal dingen die op zijn eigen manier “fijn” zijn. En toch struggle ik nu heel erg hoe dit te delen.
Wat goed dat je hierover in je blog schrijft.
Veel succes en sterkte met het verwerken van de diagnose. Take care
Lieverd ,
Een hele dikke knuffel en weet dat je niet alleen bent , wennen kan lang duren maar door met mensen te praten die het zelfde meemaken verlicht het de pijn wel een beetje ♡
En als er wat is of je wilt even uithuilen (want ja dat willen we allemaal stiekem na zo’n klote diagnose) dan weet je mij te vinden !
Je bent niet alleen ♡♡
Dankjewel lieve Daniëlle en Nadia! Zo lief en fijn dat jullie de moeite nemen dit te lezen en er op reageren. Dank, dank, dank!!
Wat dapper dat je hier open over bent, het zal je uiteindelijk helpen met de verwerking.
Een klein stukje van mijn gedicht “Wennen”
Na een diagnose zijn we allemaal even de weg kwijt
Moeten we ons zelf opnieuw leren kennen
Schreeuw, huil, doe wat je moet doen
en neem de tijd
Het is een kwestie van geduld, incasseren en wennen
Heel veel sterkte lieverd