Ik zie op tegen mijn eigen toekomst – Ive Olution

Even een aantal trigger warnings voor ik deze blog zal beginnen, want dit is een ander type blog dan jullie van mijn gewend zijn. Ik praat open, eerlijk en direct over mijn depressie en suïcidale strijd en mijn diagnose en blik op de toekomst. Als je dit niet prettig vindt, kun je beter deze blog even overslaan en niet lezen!

Zoals de titel van deze blog al zegt, zie ik op tegen mijn eigen toekomst. Dit komt grotendeels door mijn heds, depressies, trauma’s en angsten. Nu ik eindelijk mijn rijbewijs heb gehaald en de waarschijnlijk 1 naar laatste operatie in mijn transitie heb gehad, komt er in mijn hoofd ruimte voor het verwerken van andere dingen in mijn leven, zoals mijn toekomst die op de kop is gegooid door de eds.

De eds die sinds 14 februari 2020 mijn leven binnenkwam, heeft al voor heel wat confrontaties, frustraties en verdriet gezorgd… Nu er dus ruimte vrij is in mijn hoofd, komt er ook ruimte van de acceptatie hiervan. Maar dit accepteren is een van de moeilijkste dingen ooit!

In de ongeveer 1,5 jaar dat ik weet dat ik eds heb, ben ik dan ook al flink achteruitgegaan. Ik heb inmiddels een rolstoel, silversplints voor mijn vingers, stukken minder energie, veel dagelijkse pijn, onderhand ontelbare subluxaties en luxaties van bijna ieder denkbaar gewricht in mijn lichaam. Ook krijg ik steeds meer maag/darm klachten. Dit alles is ontzettend klote! Mijn leven is niet meer wat het was en dat doet pijn.

Ik zie andere leeftijdsgenoten of eerdere klasgenoten afstuderen of hun diploma halen, iets wat voor mij gewoon niet meer is weggelegd. Ik zie ze hun droombaan starten, een appartement toegewezen krijgen, of een huis kopen. Dit is voor mij ontzettend confronterend, want wat zou ik dit zelf ook graag doen of kunnen. Weten dat het niet kan is ontzettend klote!

Ik zou het liefste ook zoals ik al droom sinds mijn 12^de naar Oostenrijk emigreren en daar mijn eigen hotel of pension beginnen, maar dat heeft gewoon ontzettend veel haken en ogen.

Ik vind het heel erg moeilijk bezig te zijn met mijn aangepaste toekomst, een die ik helemaal niet voor ogen had! Zoals het bedenken wat een geschikte woonvorm is, welke hulp ik nodig heb als ik zo zelfstandig mogelijk wil wonen, zoals aanpassingen in mijn woning, begeleiding, huishoudelijke hulp en misschien nog wel andere zorg.

Ook het vinden van een dag en week indeling is ontzettend moeilijk, want ondanks dat ik mijn Wajong heb wil ik wel graag mezelf nuttig en gewaardeerd voelen! Dit voel ik mezelf nu niet als iemand van 23 die arbeidsongeschikt is.

Op zoek gaan naar een toekomst waarin wel gelukkig ben met wat ik doe en waar ik woon kost bergen energie en heel wat tranen, ook dit hoort bij chronisch ziek zijn, maar wat voelt het oneerlijk dat met alles wat ik heb meegemaakt dit er ook nog bij komt.

Want ook de dagelijkse strijd die ik voer met de stem in mijn hoofd die zegt dat ik niks kan, niks waard ben, nooit gelukkig zal worden en niet oud zal worden moet ik dagelijks voeren. Deze stem heeft mij al meerdere keren verlijdt om niet verder te leven. Ik heb hier nog nooit naar geluisterd, ben een enorme vechter en strijder, maar dit doet zeker ook wat met een mens.

Al met al is het eigenlijk een dagelijkse strijd die ik telkens voer, want natuurlijk wil ik blijven vechten en een mooie toekomst gaan opbouwen, maar dit kost heel veel energie en lef. De ene dag kan ik dit makkelijker opbrengen, dan de andere.

Toen ik mijn eds diagnose kreeg, werd het al vrij duidelijk dat het bij mij vrij progressief is en de kans op vooruitgang eigenlijk nihil is. Er is op dit moment nog geen genezing voor mijn klachten en niemand heeft een glazenbol of kan voorspellen hoe het verder gaat verlopen. Met dit wetende is het gewoon niet altijd makkelijk om vrolijk door te gaan met het leven, daar ben ik heel eerlijk in.

Dit zijn op dit moment gewoon echt de dingen die in mijn hoofd rondspoken en waar ik ontzettend mee worstel, maar ook dit, hoe heftig ook #openheidleidttotbegrip

Even een iets andere blog dan jullie van mij gewend zijn, maar ook dit ben ik en ook dit is mijn leven.

Tot volgende week,

Ive