Paniek – Nanis mestcellen
Instagram is voor mij een hele grote inspiratiebron. Ik lees het lief en leed van andere mensen, en dit lief en leed gebruik ik dan ook om mijn eigen blogs te maken want vaak herken ik mijzelf of mijn situatie. Zo kwam ik laatst een blog tegen waarin werd omschreven hoe het was om een paniekaanval te hebben. Ergens triggerde mij dit om een blog te maken want van paniekaanvallen weet ik helaas alles af.
Paniekaanvallen gebeuren bij mij over het algemeen midden in de nacht. Ze zijn gebaseerd op tijd, spanning, druk en een hoop stress die los komt. Dingen die ik moeilijk vind om openbaar te zeggen of moeilijk vind om te verwerken die worden omgezet naar een paniekaanval. Vaak schrik ik wakker krijg ik slecht lucht en heb ik het idee alsof iemand mijn keel dicht houdt. Ik begin met hyperventileren en al snel schiet mijn hartslag naar het plafond. Daardoor sta ik vaak veel te snel op wat met mijn dysautonomie een heel slecht idee is. Ik wil dan weg vluchten voor de tijd omdat ik bang ben ergens te laat te komen, vliegen in mijn kleren en als niemand me tegenhoudt spring ik in de auto om weg te rijden. Waarheen ik dan daadwerkelijk zou gaan durf ik geen antwoord op te geven, maar ergens gok ik dat ik naar het werk zou rijden of naar mijn ouders. Vluchten naar een veilige
omgeving, een omgeving waar ik zeker weet rustig te kunnen worden.
"Paniekaanvallen zijn Kut met de hoofdletter K, ik kan er niet meer van maken."
Ik zou me dan willen storten in iemands open armen, een warm en veilig gevoel willen hebben terwijl ik weet dat het voor een buitenstaander heel erg lastig is om met mijn aanvallen om te gaan. Ik paniekkeer soms zo erg, dat ik om me heen begin te slaan en door mijn slechte bindweefsel is mij vastpakken in een aanval niet verstandig omdat ik dan gewrichten kan luxeren. Je kunt me aaien over mijn hoofd, dat wil soms nog wel eens helpen. Rustig tegen mij praten en een gesprek aangaan zijn wel de dingen die me over het algemeen kalmeren.
Mijn paniekaanvallen zijn begonnen toen ik een jaar of 16 was, en toen ik nog thuis woonde ging mijn vader vaak aan mijn bed zitten en rustig tegen mij praten. Als ik dan de ochtend erna wakker werd kon ik mij vrij weinig van de aanval herinneren maar ik voelde dit wel door mijn hele lichaam. Dit is nu nog steeds het geval, vaak herinner ik me de ochtend erna vrij weinig maar het
komt ook voor dat ik een aanval compleet herinner.
Wat voor mij werkt om mezelf uit een paniekaanval te krijgen is proberen tot 100 te tellen , al vanaf klein meisje af aan tel ik tot 100 bij angst of paniek. Ik probeer ademhalingsoefeningen te doen en herhaal in mijzelf dat ik sterker ben dan de aanval. Dit is overigens alleen maar mogelijk als ik er gedeeltelijk bewust bij ben.
Paniekaanvallen zijn Kut met de hoofdletter K, ik kan er niet meer van maken. Maar ik wil wel dat als je dit leest en jij ook paniekaanvallen hebt, dat je weet dat je niet alleen bent! Het is niets om je voor te schamen! Het is denk ik je lichaam die eruit gooit wat te veel wordt om mee te dragen. Heb jij ooit een paniek aanval en wil je erover praten? Dan staat mijn DM altijd open! Want samen zijn minder leuke dingen een stuk dragelijker. ♡
‘Ich bin sterker es dizze aanval.’
Veel liefs,
Nani
Wat naar dat je paniekaanvallen hebt, lijkt mij inderdaad heel k*t
Ik heb hier geen ervaring mee, maar wilde je gewoon even een dikke knuffel geven