Petra – Positieve Gastschrijvers

Mijn moeder had een fijne zwangerschap, zonder problemen. Niets leek erop dat er iets met mij aan de hand zou zijn. Totdat ik geboren werd, want het was meteen duidelijk dat er iets niet goed was. Ik ben thuis geboren, maar werd meteen naar het ziekenhuis gebracht. Na twee weken ziekenhuis mocht ik naar huis. Wat ik later allemaal wel of niet zou kunnen, was onzeker. Wel was zeker dat ik niet zou kunnen lopen. Vooral in de beginjaren moest ik vaker naar het ziekenhuis voor onderzoeken en controles, maar toen ik wat ouder werd hoefde ik alleen nog maar naar de jaarlijkse controle. Ik ontwikkelde me goed voor zover dat kon met mijn handicap. Lopen ging dus niet, maar kruipen wel. Dat deed ik vanuit mijn heupen. Echt goed voor mijn knieën was dat natuurlijk niet! Mijn opa was heel creatief en bedacht allerlei hulpmiddelen waardoor ik wat mobieler was. Hij maakte bijvoorbeeld een soort skateboard zodat ik me op mijn buik kon voortbewegen. En ook een gele kar, compleet met nummerbord. Ik kon dan zittend met mijn handen over de stoep rollen.

Ik was drie toen ik mijn eerste rolstoel kreeg; een grijze met een roze-grijs gestreept kussen erin. Rijden met de rolstoel hoefde ik niet te leren; zodra ik er in zat, reed ik weg alsof ik nooit anders had gedaan. In huis moesten een aantal dingen aangepast worden en ik had meer zorg nodig dan mijn zus, maar onze ouders behandelden ons hetzelfde. Ze hebben er altijd voor proberen te zorgen dat ik me niet anders voelde dan anderen. En dat is ze goed gelukt! Ik ging naar de peuterspeelzaal en basisschool in de buurt en groeide op tussen leeftijdsgenoten zonder handicap. Omdat ik al bekend was in de buurt, keken de kinderen niet raar op van mijn rolstoel.

Op de basisschool kon ik goed meekomen met de rest tot in groep 7. Toen raakte ik wat achter en kwamen er cognitieve problemen aan het licht. Ik moest lesstof vaker dan anderen horen voordat het bleef hangen. Een veelvoorkomend probleem bij iemand die geboren is met Spina Bifida. De oorzaak daarvan is de drain die vaak vlak na de geboorte wordt aangelegd om hersenvocht goed af te kunnen voeren. Dat gebeurt niet automatisch bij iemand die met deze handicap is geboren. Na een gesprek met mijn ouders werd er besloten dat ik wat extra hulp zou krijgen. Dat was de juiste oplossing! Zo leerde ik bijvoorbeeld landen en plaatsen onthouden door kleurtjes te gebruiken. De basisschool-tijd is een tijd waar ik leuke herinneringen aan heb. De middelbare schooltijd was een heel ander verhaal…

Op de middelbare school kwam ik eigenlijk vanaf het begin al niet goed mee met de lesstof en het tempo waarin de lesstof werd behandeld. Ik had wel wat klasgenoten waar ik het goed mee kon vinden door de jaren heen, maar een echt leuke tijd had ik niet. In de laatste twee jaar dat ik daar op school zat, kwam ik in een klas met een jongen die mij uitkoos als mikpunt. Hij maakte geregeld opmerkingen over mijn handicap en ik kon niet tegen hem op. Van me af bijten kon ik nog niet goed. Ik wilde daardoor echt van school af en dat moest uiteindelijk ook omdat ik steeds verder achterop raakte.

Het MBO was daarentegen wél een heel leuke tijd! Ik bloeide helemaal op, raakte bevriend met een paar medestudenten en ging met plezier naar school. Daar deed ik in een paar jaar een paar korte opleidingen op secretarieel gebied. De theorie daarvan ging me goed af, maar ik kwam tijdens de stages meer problemen tegen. Het komt erop neer dat ik opdrachten op een bepaalde manier aangeboden moet krijgen om er echt aan te kunnen werken; niet te grote opdrachten met een duidelijk stappenplan of goede uitleg hoe ik iets moet uitvoeren. Niet voorkauwen, maar goed uitgelegd. Helder en duidelijk. Ook dat komt voort uit de cognitieve uitdagingen die ik vroeger al had. En die manier van werken werkt voor mij nog steeds het beste. Helaas kon ik met stages het gevraagde werktempo niet bijbenen en moest ik met één stage daardoor zelfs stoppen. Heel jammer, maar ik kon er niets aan doen en dat wist ik. Had het geprobeerd.

Een paar jaar na mijn opleiding werkte ik drie jaar in een callcenter. Dat ging heel goed! Het was overzichtelijk en afgebakend werk. Goed voor mijn zelfvertrouwen. Maar ik wilde iets anders en ging aan de slag in het ziekenhuis in de buurt. Een heel andere, jammer genoeg veel negatievere ervaring. Ik werd daar aan nieuwe collega’s voorgesteld als ‘Dit is Petra, die heeft hier een participatiebaan.’ Dat bezorgde me meteen een stempel die ik uiteraard niet wilde. Daarnaast begrepen we elkaar niet goed. Vooral niet in hoe ik het beste opdrachten aangeboden kon krijgen. Helder en duidelijk maakten zij simpel eenvoudig van. Wat niet hetzelfde is! Ik kreeg dus heel simpele klusjes die ver onder mijn werk- en denkniveau zaten. Die ervaring zorgde voor een flinke deuk in mijn zelfvertrouwen. En dat ging zo ver dat ik besloot om niet meer betaald werk te gaan zoeken. Maar om voor mezelf te beginnen. Zodat ik mijn taken precies zó kan uitvoeren dat het écht werkt voor mij.

Ik zit midden in het proces van het opzetten van mijn eigen hand- en nagelverzorgingshuiskamer. Als rolstoelgebruiker weet ik hoe belangrijk het is om goed voor je handen te zorgen. En ik vind het mooi om voor andere mensen te zorgen. Die twee elementen kan ik hierin kwijt. Afgelopen maanden heb ik de Manicure opleiding gedaan en doe binnenkort theorie examen. De eerste gasten heb ik al gehad! Het opzetten hiervan doe ik overigens niet alleen, maar samen met mijn coach. Zij kan mij heel goed lezen en helpt me met overzicht bewaren en planningen maken. Je zou haar mijn extra stel hersenen kunnen noemen. Het gaat goed en heb de afgelopen jaren mijn eigen leven opgebouwd. Net als de gemiddelde mens van 35. Er word wel eens aan me gevraagd of ik niet zou willen lopen. Mijn antwoord; nee. Ik zou eerlijk gezegd niet anders willen. Dit is mijn leven en dit is hoe het voor mij altijd is geweest. Mensen zien iemand in een rolstoel als iets dat ‘niet klopt’. Maar voor mij klopt het helemaal.

Mijn website: www.handsaamonderhoud.nl