En of dat al niet moeilijk genoeg was, was ik ook nog bang wat andere mensen hiervan zouden vinden. Dat je ineens in een rolstoel, zelfs een scootmobiel, de straat over gaat op je 32e. Je hebt tijd nodig om te wennen aan het idee. En je moet leren dealen met de nieuwe situatie. Dit nieuwe lichaam. De pijn. De frustratie.
WAT DOE JE IN DE TUSSENTIJD?
De afgelopen 2,5 jaar heb ik de tijd gehad te reflecteren op mijn ‘korte leven’ van voor het ziek zijn. In het begin van ‘mijn ziek zijn’, dacht ik alleen maar: Waarom overkomt mij dit nu weer?! En ik verveelde mij letterlijk bijna dood… De muren kwam echt op me af! Echter kan ik nu zeggen dat ik dankbaar ben voor deze tijd van bezinning. Het heeft me veel meer gegeven dan afgepakt. Ik kom langzaam weer bij mijn eigen ik. Ik voel langzaam dat ik weer de goede kant op ga, ook zonder hulp vanuit de zorg.