Priscilla – Positieve Gastschrijvers
Mijn naam is Priscilla Rossèl. Ik ben 32 jaar en woon met mijn lieve man en poes in Wageningen. Als bezig bijtje had ik altijd plannen! Waren mijn dagen volgepropt met hard werken, dansen en leuke dingen doen met vrienden. En ik was áltijd bezig met het uitzoeken van een volgende verre reis. Mezelf overweldigen met nieuwe avonturen, dat was wat ik het liefste deed… Ik had nooit gedacht dat mijn lijf, nota bene míjn sterk getrainde lijf, mij tot een halt zou roepen. Mijn leven staat sinds 2,5 jaar aardig op zijn kop. Sinds februari 2020 heb ik de diagnose FNS (functionele neurologische stoornis), veroorzaakt door PTSS. Hierdoor heb ik een chronische pijn in mijn benen, waardoor ik in een rolstoel/scootmobiel zit zodra ik de deur uit ga. Hoe mijn leven er nu uit ziet? Dat zal ik je vertellen!
HOE HET BEGON
Een pijntje hier, een pijntje daar. Ik wuifde het altijd weg en ging snel door met ‘druk’ zijn. Achteraf gezien heb ik de klachten die ik nu heel regelmatig en heftig ervaar al van kinds af aan. Logisch ook… Want daar begon de ellende al! Ik heb daardoor een overlevingsstand gecreëerd, die mij heel ver kan laten gaan. Ik heb het hiermee lang volgehouden.. wel meer dan 20 jaar.
VLUCHTEN VOOR DE PIJN
Ik besloot drie jaar geleden het roer om te gooien en weer te gaan voor waar mijn passie ligt: de horeca. Met een hotelmanagement diploma op zak, zat ik op kantoor écht op de verkeerde plek. Misschien was deze stress wel het probleem van mijn lichamelijke klachten.
Ik werd aangenomen als restaurantmanager in een hotel. Daar ging ik dan. Hele dagen meedraaien op de vloer. Heerlijk! Ik zat helemaal op mijn plek. Totdat mijn voetjes toch echt stééds meer pijn gingen doen en ik na elf maanden geen stap meer kon zetten…
WAAR HEB IK LAST VAN?
Dat was de vraag die maar rondspookte in mijn hoofd. Mijn lichamelijke klachten verergerden zich toen ik ziek thuis kwam te zitten en de benodigde rust nam. Er kwamen zelfs steeds meer klachten bij! De draaimolen binnen de zorg begon te draaien en in februari 2020 werd de diagnose FNS werkelijkheid. Een onzekere klap die moest bezinken, met een wachtlijst voor een revalidatietraject die door de corona nóg langer werd. Na een jaar ziek thuis te hebben gezeten, had ik in augustus 2020 mijn intake gesprek bij Groot Klimmendaal voor een zwaar revalidatietraject. Echter hier kwam uit dat ik ook aan PTSS lijd. Doordat dit een grote boosdoener kan zijn voor de FNS en de chronische pijn in mijn benen, wilden ze eerst mijn meervoudige PTSS laten behandelen bij Psytrec in Bilthoven. Dit loodzware interne traject heb ik afgelopen april afgerond. In mei 2021 ben ik dan ook PTSS-vrij verklaard. De eerste stappen zijn gezet! Maar het lange wachten op de behandeling bij Groot Klimmendaal zat er nog niet op… Pas sinds afgelopen maand (dus na 27 maanden ziek thuis!) ben ik eindelijk bezig met mijn revalidatietraject voor de chronische pijn in mijn benen.
"Mijn wereld stortte in."
ACCEPTATIE
Het is en was een rouwproces om mijn eigen lichaam in mijn geval. Een lichaam dat letterlijk alles kon! Ik was zo gewend dat mijn lichaam altijd maar deed wat ik wilde, dat het hierdoor extra hard binnenkwam toen hij steeds verder achteruit ging. Van hoog niveau ballet, naar niet meer kunnen lopen zonder pijn. Van bergen beklimmen in verre landen naar hangen in mijn eigen tuin. Verder kwam ik niet. Mijn wereld stortte in. Hoe kon ik dit nieuwe lichaam leuk vinden? Dit lichaam was niet wie ik ben en wie ik wil zijn. Hij liet me volkomen in de steek! Gefrustreerd, boos en verdrietig. De ontkenning en onzekerheid was in het begin enorm! Ik haatte mijn lichaam!
En of dat al niet moeilijk genoeg was, was ik ook nog bang wat andere mensen hiervan zouden vinden. Dat je ineens in een rolstoel, zelfs een scootmobiel, de straat over gaat op je 32e. Je hebt tijd nodig om te wennen aan het idee. En je moet leren dealen met de nieuwe situatie. Dit nieuwe lichaam. De pijn. De frustratie.
WAT DOE JE IN DE TUSSENTIJD?
De afgelopen 2,5 jaar heb ik de tijd gehad te reflecteren op mijn ‘korte leven’ van voor het ziek zijn. In het begin van ‘mijn ziek zijn’, dacht ik alleen maar: Waarom overkomt mij dit nu weer?! En ik verveelde mij letterlijk bijna dood… De muren kwam echt op me af! Echter kan ik nu zeggen dat ik dankbaar ben voor deze tijd van bezinning. Het heeft me veel meer gegeven dan afgepakt. Ik kom langzaam weer bij mijn eigen ik. Ik voel langzaam dat ik weer de goede kant op ga, ook zonder hulp vanuit de zorg.
"Dus zie je het even niet meer zitten? Mediteer als een gek!"
Daarnaast heb ik ook nog eens de enorme kracht gevonden die binnen in mij huist door te mediteren. Deze is zo sterk, dat ik wéét dat ik er bovenop ga komen! Ik kom er wel! Ik neem mijn tijd… Want die is nodig. Maar deze tijd zie ik zeker niet meer als nutteloos, zoals de eerste maanden, maar als een zegen! Mijn oplossing voor de tussentijd? Zorgen dat je niet gek wordt. Dit was in het begin al moeilijk genoeg.
Zorg dus dat je je tijd kan opvullen! Dit doe ik door bijvoorbeeld mijn Instagram account FNS.awareness onder de aandacht te brengen. Hier probeer ik niet alleen lotgenoten te helpen aan informatie en tips, maar ook om mensen bewust te maken van wat een ‘onzichtbare ziekte’ met iemand kan doen. Dus zie je het even niet meer zitten? Mediteer als een gek!
Blijf jezelf vertellen hoe fantastisch je bent. Probeer creatief bezig te blijven om de dagen op te vullen. Ga tuinieren, knuffel met wat beestjes of lieve mensen en geniet van iedere seconde dat het wél goed gaat! Iedere kleine stap is er één! En ook al is een terugval loodzwaar, daarna weet je dat je weer langzaam vooruit kunt. Ben je benieuwd naar hoe mijn dagelijks leven er nu uit ziet en hoe mijn behandeltraject verder zal verlopen?
Volg mij dan via mijn Instagram account FNS.awareness! Hopelijk kan ik je daar over een jaar vertellen dat ik weer rondloop als een kieviet!
Veel liefs,
Priscilla