Rae
Hi
Mijn naam is Rae en ik ben 32. Aangenaam! En wat een eer om bij deze groeiende groep van mooie mensen te mogen horen en mijn verhaal hier te mogen delen.
Ik heb altijd vage gezondheidsklachten gehad: ik ben acht weken te vroeg geboren – mijn longen waren nog niet helemaal ‘klaar’, wat resulteerde in een klaplong, mijn hart is er tot twee keer toe mee opgehouden, en overall was ik natuurlijk eigenlijk nog helemaal niet klaar voor een leventje buiten mijn moeders buik. Ondanks dat heb ik me erin vastgebeten als een pitbull en nooit meer laten gaan.
Op mijn 19e kreeg ik een heel stom auto-ongeluk. Mijn vriendinnen en ik waren op weg naar de stad, en de vrachtwagenchauffeur achter ons liet zijn voet van de koppeling afglijden waardoor de vrachtwagen aan de achterkant tegen ons kleine Fiatje 500 aantikte. Resultaat: een whiplash. Mijn spieren herstelden zich heel langzaam weer, maar de vijf jaar daarna bleef ik pijn in mijn rug houden, waardoor er dagen waren dat ik amper mijn bed uit kwam. Hoe vaak ik ook bij de huisarts aan de bel trok, ik werd van het kastje naar de muur gestuurd of er werd gewoon gezegd dat er aan mijn ruggenwervel niets te zien was – alles was kaarsrecht, neem maar een pijnstiller en leer er maar mee leven.
Uiteindelijk, na heel veel zoeken, kwam ik bij de chiropractor terecht. Hij keek naar me, zei: “Jij bent moe van de pijn, hè?” en besloot een MRI van mijn hele wervelkolom te maken. Wat bleek: er waren door het ongeluk drie nekwervels verschoven, waardoor mijn nekkolom het gewicht van mijn hoofd niet meer goed kon dragen, wat uitstraalde naar mijn rug. Het is niet iets dat hij helemaal kan verhelpen, maar gelukkig wel kan verlichten waardoor ik ‘gewoon’ mijn eigen dingen kan blijven doen en er eigenlijk geen dagen meer bij zijn waar ik alleen maar plat op bed kan blijven liggen.
Wat in 2017 begon als pijn in mijn voeten van de bardienst tijdens de carnaval -echt niet iets waar ik heel lang vreemd van opkeek, want carnaval is knallen- bleef niet alleen hangen maar breidde zich uit naar het gevoel alsof ik mijn duim gekneusd had, zonder dat ik me kon herinneren dat ik me ergens had gestoten of er iets mee gebeurd was. Toen dat gevoel in de wijsvinger van mijn andere hand ook begon, ben ik toch maar naar de dokter gegaan. Reuma zit in de familie -mijn oma en mijn oudoom hebben het- en ik wilde toch het zekere voor het onzekere nemen. Ik weet nog dat met bloedprikken de verpleegkundige tegen me zei dat het waarschijnlijk een week duurde voor de uitslag er was. De huisarts hing de volgende ochtend aan de telefoon met een doorverwijzing naar de reumatoloog en nog geen twee weken later had ik een diagnose: reumatoïde artritis.
Mijn innerlijke pitbull kwam weer bovendrijven: ik ben echt wel even boos geweest op de hele wereld, want waarom ik?! Bovenop de ziekte van Lyme -die heel veel van mijn vage klachten verklaarde-, mijn rugklachten, mijn astma en mijn depressies, kon dit er natuurlijk nog wel bij. Afgelopen voorjaar is daar ook nog FNS (Functionele Neurologische Stoornis) in mijn linkerhand bijgekomen, dus mijn bordje is best wel vol.
Doordat er aan de buitenkant niets aan mij te zien is, is het soms voor mensen moeilijk te begrijpen dat ik beperkingen heb. Ik heb -en nog steeds- moeten leren dat het okay is om om hulp te vragen als iets niet gaat. Er zijn dagen bij dat ik mijn schoenen niet fatsoenlijk in kom omdat mijn voeten opgezwollen zijn of er ontsteking in mijn voet zit. Soms voelt het alsof ik door stroop zwem, omdat mijn lijf gewoon heel moe is, zijn er dagen dat ik mijn pen niet kan vasthouden en elke beweging moeite kost. Aan de andere kant merk ik dat het ontzettend helpt om handvaten te hebben, te vragen, te krijgen. Ik ben opgegroeid met naar de homeopaat gaan en het besef dat alles in je lijf samenwerkt, dus ik probeer me zoveel mogelijk aan mijn dieet te houden, probeer te sporten en ondanks dat ik niet altijd alles kan, kan ik wel heel veel. Ik heb een ontzettend leuke nieuwe baan, waar iedereen met me mee wil denken over mogelijkheden, mijn man is ontzettend lief en helpt waar hij kan om dingen makkelijker te maken, ook al is dit soms nog steeds een reis. Dan maar samen uitvissen. Ik heb ontzettend lieve familie en vrienden die altijd klaarstaan, en alle kleine dingen samen maken dat ik me ondanks heel veel tegenslagen en hordes, een heel gezegend mens voel. Mindset is minstens de helft van hoe je je voelt, en in een hoekje zitten mokken is nooit echt mijn stijl geweest. Liever op zoek naar wat wel gaat en daar alles uit halen.
“It’s not the load that weighs you down, it’s the way you carry it.”
C.S. Lewis
Liefs,
Rae