Terugblik – Happy Jess
Wat een week… Allereerst kwam het bericht dat het bezwaar gegrond is verklaard, in Jip & Janneke taal betekent dit dat ik in het gelijk ben gesteld. Gek genoeg is het kwartje nog steeds niet volledig gevallen. Na ruim twee jaar strijden is het gewoon heel lastig om te geloven dat het nu eindelijk allemaal goed gaat komen. Vervolgens kwam er een mailtje binnen met daarin het bericht dat de burgemeester en de verantwoordelijk wethouder langs komen, aanstaande donderdag. Iets waar ik naar uit kijk en waarvan ik weet dat het tegelijkertijd een enorm emotionele gebeurtenis gaat worden. En niet alleen dan: as we speak is de druk op mijn hoofd enorm en ben ik inwendig (ken je dat gevoel?) aan het trillen. Puur emoties: er is zoveel wat ik kwijt wil. Zoveel wat ik moet vertellen. Ik wil iets duidelijk maken, voorkomen dat wat er met mij gebeurt is dat dit ook bij anderen kan gebeuren. Zoiets…
Enniewee, ik wil graag even terugblikken want ja, het is mijn laatste blog van dit jaar en ik vind het altijd fijn om stil te staan bij de mooie en minder mooie momenten. Laat ik dan beginnen bij Chronisch & Happy, mijn kindje waar ik zo intens trots op ben. Ons team, welke het afgelopen jaar een paar keer de nodige wissels heeft gekend.
"Ooit zie je mij aan tafel bij Jinek dan wel Beau of Humberto."
Mijn neus voor de juiste mensen op de juiste plek bleek niet altijd verfijnd genoeg maar gelukkig meestal wel. We kunnen inmiddels spreken van een heel warm team welke vanaf januari aangevuld wordt met twee mannelijke bloggers. Iets waar ik alleen maar onwijs trots op ben want weet je hoe lastig het is om mannen aan het schrijven te krijgen? 😉
Over een kleine vijf maanden is het twee jaar geleden dat ik er achter kwam dat ik nergens mijn stem kwijt kon. Dat bijna alle sites vaste bloggers hebben maar geen of te weinig podium bieden voor gastschrijvers dan wel diversiteit. Bijna twee jaar geleden heb ik de stoute schoenen aangetrokken door te starten met iets waarvan ik eigenlijk nog niet eens precies wist hoe ik het moest aanpakken. Wat ik wél wist, en nog steeds weet, is dat ik trouw moest blijven aan mezelf, aan mijn visie. Ik heb een doel en dat doel staat. Ooit zie je mij aan tafel bij Jinek dan wel Beau of Humberto. Serieus. Alles om meer begrip te krijgen voor mensen met chronische ziektes: mentaal, fysiek, zichtbaar en/of onzichtbaar.
Mensen een stem geven, het starten van een mini olievlek welke zich steeds meer gaat verspreiden met als doel dat Nederland chronisch zieken gaat omarmen net zoals het gezonde mensen omarmt. Mijn grootste wens is een leven zonder onbegrip, vooroordelen en veroordelen op basis van beeldvorming dan wel vooringenomenheid. En dat vele van jullie die wens samen met mij delen, ervaar ik als een warm bad.
Ik maak dan nu graag even gebruik van het moment om jou als lezer te bedanken maar ook de gastschrijvers, de oud-teamleden en de huidige teamleden. Zonder jullie had Chronisch & Happy geen bestaansrecht, en daar ben ik me terdege van bewust.
"Ik ben ontzettend trots op mezelf."
En dan de terugblik op mijn privé leven. Tja… Die was een heel stuk pittiger, hoewel het zeer zeker ook heel mooie momenten kent, overheerst als ik terugblik toch het verdriet, de pijn en de onmacht. De frustratie maar ook een heel groot stuk angst. En dat terwijl ik bekend sta als miss Positief. Het was onnoemelijk zwaar, van het niet gehoord worden op de juiste manier door de verantwoordelijk wethouder van onze gemeente tot het krijgen van corona, iets waar ik tot op de dag van vandaag nog last van heb. Toch ben ik ook een trots en dankbaar mens want ik heb met dank aan mijn oudste dochter de kans gekregen nog beter naar mijzelf te kijken en dan met name naar het loslaten van patronen die voor ons allebei niet goed bleken te zijn. Samen zoeken we naar een modus welke werkt en we zijn op de goede weg waardoor onze band als moeder dochter opeens een veel diepgaandere vorm krijgt. Al doende leert men, right?
Tevens bleek het afgelopen jaar dat ik de allerliefste vrienden om me heen heb. Vrienden bij wie ik voor de volle 100% mezelf mag zijn, waarbij ik me niet druk hoef te maken om het petje wat ik draag dan wel of de rolstoel een issue is. Vrienden die er simpelweg zijn, hoe dan ook. En als ik dan terugdenk aan de voorgaande jaren dan voelen die vriendschappen extra intens want het mezelf mogen zijn was de voorgaande jaren verre van vanzelfsprekend… Het grootste leermoment op dat vlak? Dat echte vrienden je vleugels geven om te vliegen en dat ze klaarstaan om je op te vangen mocht het fout gaan.
Als laatste neem ik hier ook een momentje voor mezelf want dat is iets wat we zo vaak vergeten, althans: ik vergat het altijd. Men doet nou eenmaal niet heel snel aan het zichzelf ophemelen dan wel complimenteren, ik deed dat ook nooit maar het is iets wat wel heel hard nodig is. Want waarom vergeten we onszelf en zijn we veelal alleen maar complimenteus naar anderen? Je hebt geen idee hoe graag ik ook daar een verandering in zie want zelfliefde, zelfzorg en dus jezelf flink wat veren toebedelen is écht nodig, hoor. Dus laat ik dan meteen het goede voorbeeld geven…
Ik ben ontzettend trots op mezelf. Dat ik in m’n uppie gedurende deze shit periode zo’n mooi platform met het leukste team draaiende mag houden. Dat ik heb geleerd ontzettend lief en zacht voor mezelf te zijn. Dat ik er retetrots op ben dat ik dit jaar in m’n uppie, net als het vorige corona jaar, doorgekomen ben. Het geeft aan hoe sterk ik ben en dat geeft me dan weer de kracht om door te gaan. En geloof me: als (ernstig) chronisch zieke verwikkeld te zijn in een conflict met een enorm machtig orgaan zonder partner, is verre van makkelijk, ondanks alle steun van alle lieverds om mij heen. Het veelvuldig alleen zitten, in mijn geval liggen, heeft veel gevergd ook omdat de kinderen maar zo’n 40% van de tijd bij mij zijn want uiteraard hebben die een privé en een schat van een vader waar ze ook met veel plezier zijn.
"... vaak zijn we stukken liever naar de ander..."
Dus dat ik dit jaar, volgend op een heel heftig corona jaar, heb doorstaan in m’n uppie, vind ik bewonderingswaardig. En ja, daar ben ik écht enorm trots op. Voor mij is het een bevestiging dat ik echt gegroeid ben en dus enorm sterk ben, wat niet wil zeggen dat ik niet om hulp kan vragen want juist dat doe ik meer dan ooit. Ook dat is een vorm van kracht.
Ik wil je graag iets meegeven in deze laatste blog van het jaar. Iets wat ik van Yvonne (psycholoog Yvonne Lankhaar) geleerd heb en dat is dat je het om kunt draaien. Dus als ik al ergens over twijfel qua hulpvraag dan vraag ik mezelf tegenwoordig af: “wat zou ik mijn vriendin adviseren als zij in mijn schoenen zou staan?” Waarmee ik dus terug kom bij wat ik hierboven al schreef: vaak zijn we stukken liever naar de ander dan naar onszelf. Dus ik hoop dat jij ook tegen jezelf kunt zeggen dat jij trots op jezelf bent. En dat als je dat nog niet doet, dat je dit gaat proberen in 2022, want je bent het waard.
Lieve jij, lieve lezer, ik wens je heerlijke kerstdagen en een fantastisch 2022 met veel warmte, liefde, gezelligheid en een zo goed mogelijke gezondheid plus heel veel zelf- én naastenliefde.
Tot in het nieuwe jaar! X Jess