Verlamd… – Happy Jess

Geachte commissie leden, beste aanwezigen… 

 

Deze maand is het twee jaar geleden dat ik voor het eerst aan de bel trok. Nog niet eens precies wetende wat er op mijn pad zou komen, wist ik wel dat ik mij niet kon redden in mijn rolstoel. Telkenmale moest ik vechten omdat de gemeente deed aan beeldvorming dan wel op de stoel van de arts ging zitten. Zoals u als commissie terecht zei: er is geen deugdelijk onderzoek geweest en dat moet er nu wel komen. En zo geschiedde: de gemeente schakelde Factum Advies in en vanuit Factum kwam dr. Mobach op mijn pad, een arts die schrok dat er nog geen arts bij mij thuis was geweest. Een arts die mij beoordeelde zoals het hoort: op mijn medische aandoeningen en niet op beeldvorming. 

Vanaf het moment dat Factum mij het voor mij positieve rapport stuurde, verkeerde ik in een heel opgeluchte staat. Er viel een enorme last van mijn schouders wetende dat verhuizen geen optie zou zijn omdat er in mijn nabije omgeving geen geschikte woningen zouden zijn voor mij en mijn dochters.

 

Ik moet even terug in de tijd. Want de gemeente heeft mij altijd als een soort van zeur neergezet. In hun laatste verweerschrift staat iets in de geest van “mevrouw kan nog lopen en is niet volledig rolstoelafhankelijk” en heel graag wil ik dat u deze woorden tot u door laat dringen. Heel graag wil ik dat u, beste commissie, begrijpt wat hiermee gezegd wordt. 

 

Sinds de nieuwste aanvraag, vorig jaar in november, heeft de gemeente telkenmale gedacht: “u kunt ons de boom in, mevrouw Poel. U heeft geen recht op een aanpassing, want u loopt nog. U bent niet volledig rolstoelafhankelijk.” En dat terwijl het had moeten gaan over zelfredzaamheid. 

 

Enniewee, telkens maar weer kreeg ik de deksel op m’n neus. Zonder dat hier een arts was geweest want de enige mensen die bij mij thuis zijn geweest, zijn een consulente van Treve en twee ambtenaren van de gemeente. In de allerlaatste beschikking na een bezoek van een ambtenaar, staat wat u ook in het vorige verweerschrift van de gemeente kon lezen: “mevrouw kan nog prima lopen en heeft geen traplift dus een woningaanpassing is niet nodig” of iets in die strekking. Beeldvorming én doen alsof ze arts zijn. Echt, ik loop er nu al twee jaar tegen aan. Mag het stoppen?

 

Goed. Terug naar het nu. Het advies, het rapport van Factum. Ik was enorm opgelucht, wat ik al eerder vertelde. En toen kwam de gemeente met allerlei stunts aanzetten, zonder daarbij oog te hebben voor het advies waarbij ze ook nog eens (opnieuw) op de stoel van de arts zijn gaan zitten. Zo stelt de gemeente in een schrijven dat een slaapkamer en douche beneden toekomstgericht zouden zijn. Maar waarom? Welke arts zegt dat dit nodig is voor mijn toekomst? Waar staat dit geschreven? En ik zou dan willen vragen: weet u wat een neurostimulator inhoudt en wat deze naast de pijnverlichting in de toekomst wellicht nog voor mij kan betekenen? Vast niet. En dat kan ook niet want er zit hier geen arts. Zoals er ook geen arts bij de gemeente zit die hier over kan oordelen. En toch doen ze het. Net als de voorgaande keren… Om kotsmisselijk van te worden. Begrijpt u mijn machteloosheid? Alsof ik tegen een betonnen muur op loop.

 

Overigens, ik wil nog even aankaarten dat ik niet mag fietsen en (voorlopig) niet mag autorijden. Dus als ze mij in Coevorden wegmoffelen, hoe verwacht het college dan dat ik binnen een kwartier bij de mensen ben van wie ik hou en waar mijn leven ligt? Ik zal een rolstoel taxi moeten bellen. Even zomaar buurten? Dat pakken ze mij dan af… Daarnaast wil ik heel graag duidelijk maken dat ik de meeste nachten van een week boven slaap, uitzonderingen daar gelaten en ik kan deze uitzonderingen toelichten, als u wenst. 

 

Ik wil nog even toelichten dat ik na een woningaanpassing de berg weer op kan want dan hoef ik mezelf niet langer op een onjuiste manier te belasten. Dan is alle nachten boven slapen weer alledaagse kost. Sterker nog: dan zal ik mijn rolstoel minder gaan gebruiken dan nu omdat ik dan eindelijk mijn rug weer goed kan trainen en het wandelen weer kan oppakken onder de juiste begeleiding. Dus daar waar de gemeente denkt dat ik gehandicapt raak, ben ik simpelweg beperkt. En weet u… Als de gemeente met ons in gesprek was gegaan, dan had ze dit geweten. En had dit alles nu al niet onwijs veel geld gekost; ik gok dat met het bedrag wat er nu al verspild is, mijn hele wijk een woningaanpassing kan krijgen. 

 

De gemeente heeft Factum advies voorzien van vijf vragen. Eentje daarvan was of een aangepaste keuken anti revaliderend zou werken. In het advies lees je terug dat juist mijn huidige keuken anti revaliderend werkt. Een andere vraag was of ik binnen nu en vijf jaar rolstoelafhankelijk zou worden. Nee, dat wordt mevrouw Poel niet, staat er. In dit zelfde advies staat dat dit alles eigenlijk binnen een half jaar opgelost moet zijn want ik ben enorm achteruitgegaan dankzij mijn huidige keuken, dit dankzij het mezelf dag in, dag uit (tot een verbouwing) moeten belasten. Volgens het advies moet eea binnen een half jaar opgelost zijn: dit half jaar is ingegaan per 24 augustus. We zijn inmiddels alweer ruim twee maanden verder en er tegelijkertijd geen steek opgeschoten. Onvoorstelbaar… 

 

Ik wordt zelfs aangesproken op straat en in de supermarkt. Er zijn talloze wildvreemden die mij via social media berichten sturen. Openbaar en privé. Serieus. Mensen spreken er schande van… En hoewel die steun enorm fijn is, verdwijnt daarmee mijn nachtmerrie niet. Mijn rug verslechtert dankzij deze situatie die echt al veel te lang duurt.

 

Mijn kinderen maken zich zorgen om mij en mijn vrienden en mijn huisarts ook. En er is NIEMAND die kan begrijpen waarom de gemeente mij zo laat stikken. Of, zoals mijn huisarts zei: “enorm flauw dat ze nog niet één keer de moeite hebben genomen met u in gesprek te gaan”, want we zijn een jaar verder in deze vernieuwde procedure en helaas, niemand heeft de ballen gehad met mij in gesprek te gaan. Terwijl we hier toch echt met diverse noodkreten al vanaf februari op hebben aangedrongen. De burgemeester niet, de wethouders niet (alle drie niet) en de fractievoorzitters niet. Niemand geeft thuis. Iedereen was er van overtuigd dat beeldvorming het juiste oordeel was. Ik ben vanaf het allereerste moment door de verkeerde mensen beoordeelt en veroordeelt. En tegen die muur blijf ik tot op de dag van vandaag aanlopen. 

 

Ik weet me geen raad meer… Ik heb hartkloppingen, druk op mijn hoofd en ik ben enorm bang dat ik dit niet meer trek. Dat ik straks omval en blijf liggen. Dat idee is ontzettend eng en verlamd me meermalen per week. Ik slaap amper want door deze stress heb ik veel meer pijn. Het is een circle. 

 

Het is een nachtmerrie. U heeft geen idee… En stel, er komt een moment dat ik daadwerkelijk door mijn hoeven zak? Dan gaan de heren Doornbos en Haagsma verder. Niet alleen voor mij maar voor alle mensen die niet tegen zoveel machtsmisbruik bestand zijn. 

 

Is mijn gezondheid überhaupt nog onderwerp? Want zo voelt het niet. Er wordt zonder deugdelijk onderzoek door ambtenaren die zichzelf arts wanen beslist over mijn leven en over de levens van mijn kinderen… Afwijkend van het rapport van Factum Advies. In hoeverre gaat het dan nog over mijn gezondheid? 

 

Geachte commissie, beste aanwezigen, ik wil u bedanken voor het mij uit laten praten. Het is een noodkreet vol frustratie, machteloosheid en angst. U beslist nu over mijn toekomst en ik smeek u: geef mij mijn leven terug… Trek mij uit deze nachtmerrie. Alstublieft.