Wekelijks – Happy Jess
Ik had eerlijk gezegd niet verwacht dat ik dit nog weer zou gaan doen, wekelijks schrijven. Maar het voelt een beetje als een soort van “moeten” zonder dat ik me verplicht voel. Okay, dat klinkt verwarrend… Ik zal het proberen uit te leggen. Ik krijg namelijk best veel privé berichtjes van mensen die worstelen met iets soort gelijks als waar ik mee worstel en dan doel ik natuurlijk op mijn strijd met de gemeente Coevorden. Daarnaast lees ik online best veel van dit soort berichten, met name op LinkedIn, van mensen die in een soortgelijke situatie zitten. En ik bedacht me: als ik hier eens in de veertien dagen over schrijf, dan hou ik én geen ruimte meer over om over iets anders te schrijven (wetende dat er veel van jullie zijn die op de hoogte gehouden willen worden) én ik kan hetgeen waar ik voor sta, namelijk openheid, niet meer op de manier doen die mij zo geliefd is. En geloof mij: ik wil enorm graag openheid geven over hoe het nu verder gaat én wat er zoal allemaal gebeurd is. Dus daarom lees je vanaf vandaag mijn blogs wekelijks en idd, niet alleen maar over de gemeente Coevorden. Ik bedoel: ze een podium geven is leuk maar ze moeten niet teveel aandacht krijgen. 😉
Weet je overigens wat ik het allerergste vind van alles? Dat ik vanaf dag één door de verantwoordelijke ambtenaren beoordeeld en dus veroordeeld ben op hoe ze mij zien. Er is altijd sprake geweest van beeldvorming wat inhoudt dat ze op de stoel van de arts gingen zitten. In één van de eerste beschikkingen (in Jip en Janneke taal: een beschikking is een beslissing) staat letterlijk dat ik voldoende heb aan een vervoerspas voor een half jaar, omdat mijn situatie zich nog gaat verbeteren. De ambtenaar in kwestie schreef dit zonder medische achtergrond, zonder enig vorm van papierwerk, puur op basis van hoe hij mij zag. En ik heb daar één woord voor: walgelijk. De arrogantie dat een ambtenaar gewoon denkt te snappen hoe het medische deel werkt en dus met zijn idiote beslissing speelt met de gezondheid van zijn burger, vind ik om te kotsen. Serieus.
"Het gaat ze niet om mijn gezondheid, het gaat ze om het geld."
Want even terug naar mijn allereerste aanvraag voor de woningaanpassing. En het gegeven dat er na die aanvraag nooit een arts in beeld is geweest en ambtenaren schrijven: “mevrouw kan nog transfers maken en heeft geen traplift dus er is geen woningaanpassing nodig”… Als er toen gewoon meteen een arts was geweest, een arts die pas bijna twee jaar later in beeld kwam op dwang van de bezwaarschriftencommissie, dan was het misschien allemaal heel anders gelopen. Dat had mij twee jaar kunnen schelen en moet je je voorstellen wat dit voor mijn lijf had kunnen betekenen…
En daarmee sla ik de spijker op z’n kop. Het gaat ze niet om mijn gezondheid, het gaat ze om het geld. Dat is mijns inziens ook de reden waarom ze mij in een seniorenwoning willen plaatsen waar geen plek is voor mijn gezin. Want stel je voor dat ze nu dit huis moeten aanpassen en dan over 25 jaar nòg weer een huis. Mien god, dat kan toch niet? Dus, we denken als gemeente vooruit en we pleuren der nu vast in een senioren woning. We gooien er een paar leuke juridische termen tegenaan waardoor mevrouw wellicht eieren voor haar geld kiest. Zoiets… Maar helaas, ik vecht voor hetgeen ik recht op heb en ben niet bang voor een gang naar de rechtbank. Ik ben jaren in diverse rechtbanken geweest vanwege mijn werk, ik schijt echt geen drie kleuren stront.
Overigens, even heel iets anders. Ik ben 49 jaar… Ik hoop dat ik ooit nog een man treft die de rest van zijn leven met mij wil delen en, wel zo handig, vice versa. Dat gaat em niet worden in de seniorenwoning die de gemeente voor mij op het oog heeft. Want daar past wellicht een tweepersoonsbed in, echter, dan kan er geen linnenkast bij. Wil ik een linnenkast, dan moet er een eenpersoonsbed komen te staan. Ik denk dus dat gemeente mij niet meer aan de man wil zien. Grappenmakers.
"Die openheid, die is me alles waard..."
Enniewee, ik ga dus wekelijks bloggen en dat is best een stap geweest voor mij. Niet dat ik liever niet wekelijks schrijf maar ik wil van Chronisch & Happy niet de grote Jessica show maken. Het is ook de reden geweest waarom ik, tot we onder WordPress gingen werken, mijn eigen site had los van Chronisch & Happy. Echter, ik denk dat ik met mijn blogs over o.a. de gemeente en mijn weg naar de rechtbank best heel veel kan brengen omdat ik zeker weet dat ik niet de enige ben die worstelt met een college welke hun burger(s) zo behandeld. Die openheid, nogmaals, die is me alles waard en dus daarom lees je binnenkort een blog waarin ik je meeneem naar Groningen voor een bezoekje aan mijn nieuwe advocaat.
Wees lief voor jezelf. Tot volgende week. X Jess
Naast dat het therapeutisch voor je gaat werken om deze avonturen met de gemeente van je af te schrijven, zal je ook andere helpen die in een soortgelijke situatie zitten of (helaas) nog gaan komen.
Je bent een mooi en krachtig mens en vind altijd een creatieve weg om door te gaan, wat absoluut niet makkelijk is en dat maakt jou een echte strijder ❤
Dank je wel, lieve Jojo. 🙏🏼❤️