Zelfoverschatting – Het is er nooit niet
De afgelopen weken heb ik het steeds over dat ik aan het herstellen ben en dat ik dat saai vind en dat het lang duurt.
Inmiddels ben ik een week verder en merk ik dat ik steeds meer aan het afschalen ben. Ik ben dus nog steeds niet herstelt. Nou is dat op zich niet zo gek aangezien er nog steeds heel veel aan de hand is.
Ondanks het verdoofde gevoel rechts had ik deze week wel weer wat afspraken staan. Langzaam aan wil ik toch weer leuke dingen doen en als ik leuke dingen kan doen dan moeten minder leuke dingen ook kunnen vind ik.
Bijzonder is dat he, ik vind dus blijkbaar nog steeds dat ik niet zomaar iets leuks mag doen, daar moet dan ook iets anders tegen overstaan.
Afgelopen woensdagavond had ik NAH cafe in Delft, ik help met de organisatie daarvan. Het is 1x per maand dus dat is niet heel vaak. En nu was mij gevraagd of ik mijn verhaal wilde vertellen en aan de hand van mijn verhaal konden we dan in gesprek met de mensen aan de tafel. Een presentatie geven is mij niet vreemd maar als het over jezelf gaat is het toch net effe anders. Ik merkte dat iedereen ademloos zat te luisteren en daarna kwam er een heel gesprek op gang. Er zaten ook professionals bij en die stelden ook veel vragen. Wat heel fijn was overigens.
Zelfoverschatting
Hetgeen wat heel erg aan de orde kwam was mijn zelfoverschatting.
Zelfoverschatting is een van de restverschijnselen waar veel NAH-ers mee te maken hebben. Je denkt dat je alles nog kan. In je hoofd kan je ook veel meer dan dat je in werkelijkheid nog kunt en dat is er verwarrend. Ik heb heel veel last van die zelfoverschatting en daardoor heb ik natuurlijk diverse terugvallen gekregen. Gelukkig herken ik het nu, na bijna 8 jaar, wel maar toch vind ik het lastig om ernaar te handelen. Zeker als er veel aan de hand is, ik wil dan toch van alles doorzetten in plaats van afschalen. Ach ik doe het er nog wel even bij, ik kan dat wel. Maar ik kan het helemaal niet meer. Ja ik kan het als het, het enige was wat ik moest doen maar niet meer bij de rest.
En dat vind ik dus weer stom.
Afgelopen vrijdagavond had ik een bioscoopbezoek op de planning staan met een vriendin die ik alweer een tijdje niet gezien had en afgelopen woensdag had ik een lunchafspraak met een vriendin die ik al in geen 30 jaar gezien had. Beide dames zeiden vooraf, “je kan op het laatste moment afzeggen hoor, geen probleem”
Lief van hun maar dat kan ik dus helemaal niet, dat is weer die zelfoverschatting.
Ik ben naar de lunch geweest wat overigens supergezellig én voor herhaling vatbaar (de datum is inmiddels ook alweer geprikt) was.
En dan ‘s-avonds het NAH café… ik kon me donderdag weer amper meer bewegen. Fysio afgezegd vanwege de hoofdpijn en pijn in mijn hele lichaam. En rechts uiteraard volledig verdoofd.
Dan krijg ik nog te horen dat een heel lieve vriendin van mij in de problemen zit en ik kreeg ook nog te horen dat er een kennis van mij is overleden, afscheid nemen op vrijdag begrafenis op zaterdag, ik wilde daar uiteraard ook naartoe. Naast nog de troubles in de familie was het weer heel veel. En als kers op de taart, want dat vond ik echt wel leuk, zou ik zaterdag voorzitter worden van de landelijke honden vereniging waar ik lid van ben.
Ik zag het donderdag allemaal niet meer zitten. Was heel verdrietig over de familie- troubles en kon dat niet loslaten. Maar ik wilde toch alle andere afspraken doen.
Het is dat er dan anderen ingrijpen en mij op een liefdevolle manier wijzen op mijn domme gedrag.
Ikzelf besefte dat ik het voorzitterschap moest laten varen, het was simpelweg niet het juiste moment. Heel jammer maar ik voelde me ook enigszins opgelucht. En de bioscoop-vriendin vertelde mij, als jij niet naar de vroege voorstelling kan ivm afspraken, geen probleem maar dan spreek ik liever een andere dag af want ik heb niet genoeg energie voor de late voorstelling.
Gek genoeg was dat een eye-opener, ik heb uiteindelijk alleen de bioscoop doorlaten gaan omdat dat iets leuks was om te doen.
Kortom ik ben nog steeds aan het afschalen. Ik vraag me wel af waar mijn “nul-punt” ligt want het lijkt steeds lager te liggen.
Dat zinnetje dat je niet iets leuks mag doen als er niks tegenover staat…pfff zo herkenbaar.
In mijn ogen doe ik zelf al niet veel…(lees; huishouden, hond, administratie, alles voor Hersenletsel.nl, theater) en dus doe ik alleen maar leuke dingen in mijn ogen.
Eén ding op een dag is toch niet veel, dat MOET dus kunnen Dus niet zeuren. Zelfs als ik moe ben komt dat plichtsbesef en de gedachtte…wat doe ik nu helemaal.
Dat mijn hoofd en inmiddels ook lichaam daar anders over denkt ga ik aan het gemak maar voorbij.
Een zeer herkenbare blog Belinda.
We moeten maar eens wat liever voor onszelf zijn….😘
Precies dat Monique, dat laatste zinnetje…. liever zijn voor onszelf… daarvoor heb ik nu psychotherapie …
Ik kan dat gewoon niet🤷🏼♀️
Maar vind wel dat jij dat moet doen🤣
Voor een ander weten we het altijd wel hé. Ook al zo herkenbaar. Ik kan lotgenoten precies vertellen hoe of wat…en als ze dat tegen mij doen denk ik..jahaa zeur niet 😊.
En dan ik daar altijd weer die man met de hamer…