Zennn – Happy Jess
Ergens aan het einde van de middag, hou me ten goede, kwam er post binnen in mijn mailbox. Van de gemeente, via de commissie tot mij gekomen via mijn advocaat. Al lezende voelde de druk op mijn hoofd toenemen… Stante pede voelde ik alle kracht uit mij vloeien. Boosheid. Verdriet. Verbazing… Dat en nog veel meer, ik kan het niet goed omschrijven. De hel brak los, zoiets. Serieus…
Een nachtmerrie waar ik onmiddellijk in werd gezogen, terwijl ondertussen mijn dochter in de pen om een brief/mail te sturen naar én de wethouder én de burgermeester. ‘Mam, wil je mij de juiste mailadressen doen?’ En zo geschiedde. De inhoud? Daar wilde ik me niet mee bemoeien, ze heeft haar vader (mijn lieve ex-man) voorgelezen wat ze wilde versturen and that’s it. Ik bedoel: 17 jaar en dan een brief schrijven (haar tweede) naar de burgemeester en de wethouder verantwoordelijk. Iets wat haar zus van 21 een aantal weken geleden ook al heeft gedaan. Echt, ik stroom over van liefde en trots voor die twee, dat snap je. En nee, ze krijgen geen reactie (zo werkt dat schijnbaar op gemeentehuizen) maar soit: dat zegt meer over de ontvangers, right?
Enniewee, ik lees haar mail terwijl ze druk bezig is met het avondeten. Niet veel later stromen de tranen mij over mijn wangen en voel ik de behoefte tot een knuffel. Een heel fijne moeder/dochter knuffel. En op dat moment besef ik me: ‘dit moet stoppen… Ik mag niet instorten. Ik moet sterk zijn. Sterker nog? Ik BEN sterk!’ En geloof me, dat ben ik echt. De knop is om.
En het mag gek klinken maar als nog geen tien minuten later mijn ex-man belt omdat ook bij hem “de pis lauw is” en hij in de pen wil klimmen (iets wat hij zelden tot nooit doet, just saying), voel ik met alles wat ik in me heb een soort rust over me heen komen. Het is klaar. Mij maken ze de pis niet meer lauw.
"Waarom geef ik ze die macht over mij?"
Ik ben twee weken geleden ingestort voor ieders ogen, tijdens de hoorzitting op het gemeentehuis. Ik ben de raadszaal, of welke zaal het dan ook was, uitgegaan én weer teruggegaan vanwege mijn kinderen. Vanwege mijn dochters. Ik wil daarin een voorbeeld zijn: don’t ever give up. En zo voelt het nu ook, wellicht anders omdat ik écht met hyperventilatie en paniekaanvallen te maken heb gehad de afgelopen week, maar zo voelt het echt. En in alle ernst: waarom laat ik het toe dat ik me zo voel dankzij hun? Waarom geef ik ze die macht over mij?
Ik neem het heft in eigen handen. Ik kan de situatie waar we nu inzitten niet veranderen maar ik kan de manier waarop ik er op reageer wél veranderen. En dat moet ik even kwijt… En wel meteen. Want lieve lezers, ik krijg dusdanig veel reacties dat ik dacht: hier moet ik een extra blog over schrijven zodat men het simpelweg weet. Eigenlijk is dat iets wat ik nog nooit heb gedaan: ik heb nooit “misbruik” gemaakt van mijn positie binnen Chronisch & Happy (dat klinkt overigens enorm gek, maar dat terzijde…) Maar omdat het onmogelijk is om iedereen persoonlijk te berichten (zoveel energie heb ik niet) én het kansloos is twee weken te wachten, wetende dat er zoveel zijn die meeleven, maak ik nu dus met liefde even “misbruik” van mijn positie.
Terug naar dit conflict: er veranderd verder niets. We blijven vechten voor deze zaak alleen zal het nu niet meer ten koste gaan van mijn gezondheid. Met andere woorden: je maakt mij niet gek en ik stop niet tot het recht heeft gezegevierd. Dat ben ik niet alleen aan mezelf verschuldigd maar ook aan alle talloze mensen die in een zelfde soort situatie zitten én aan mijn dochters. Laat je de kop niet gek maken en ontspan: zennn…
Lieve allemaal, lieve jij, maak er een fijne donderdagavond van.
Dikke knuffel, X Jessica
PS. inderdaad, de kerstboom staat. 😉
Lieve Jessica,
Als het ook maar enigzins zou helpen zou ik het forum van C&H gewoon misbruiken. Als al je lezers een brief schrijven of mailen naar de wethouder…so what. Laat hem maar gek worden ipv jij.
Laat je niet kapot maken(al gaat dat ongemerkt) en geniet van je meiden, zelfs van je ex-man 😉 En je mooie kerstboom 🌲.
Knuff 😘
Dank je wel, lieve lieverd. 😘